Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 1 - deel twee

1. Het diner (2/4)

Ik grinnik bij de herinnering van Chace die begon te vloeken op de grapjas terwijl ik het podium afstormde. Josie had nog voor me gejuicht, de schat.

“I think my dad has more wine in there than your local liquor store,” verzucht Chace wanneer hij in de deuropening van de eetkamer verschijnt. Hij heeft een geopende fles in zijn ene hand en twee grote wijnglazen in zijn andere.

“I heard,” zeg ik grijnzend. “I hope you didn’t destroy the half of it?”

“He wouldn’t notice if I did,” mompelt Chace grinnikend terwijl hij onze glazen inschenkt.

We klinken ons glas waarna ik een grote slok neem. Ik geef de knappe jongen voor me een goedkeurende glimlach en wandel al nippend de kamer rond.

Ik kom uit bij een zwartgelakte bijzettafel die in de hoek van de kamer staat. Daarbovenop staan een paar valse bloemen en enkele fotolijstjes. Bewonderend bestudeer ik kinderfoto’s van Chace en zijn jongere broer Joe, Chace’s vader en zijn stiefmoeder en vervolgens een foto van een onbekende vrouw. Op de foto heeft ze een kort, bol kapsel en een stralende lach. Ik herken Chace’s ogen in die van haar en vermoed dat dit waarschijnlijk zijn overleden moeder moet zijn.

“Is this your mom?” vraag ik terwijl ik voorzichtig het fotolijstje oppak.

Chace’s mondhoeken krullen op in een lieve lach terwijl hij naar me toe loopt. Hij knikt terwijl hij over mijn schouder meekijkt.

“That’s her.” Zijn adem kriebelt aangenaam in mijn nek.

“She’s pretty,” prevel ik. “You look like her.”

“You think so?” Chace pakt de foto van me over en streelt zijn oppervlak. “Do you look like your dad?”

Ik haal mijn schouders op. “I don’t know.”

Er valt een stilte terwijl Chace naar zijn moeder kijkt en ik van mijn wijn nip. We hebben nooit echt meer over mijn vader gepraat, en het hele gedoe daaromheen. Elke keer als we er nu toevallig op komen, weten we beide niet zo goed meer wat te zeggen.

Hoewel het nu redelijk goed gaat tussen Chace en ik, heb ik soms het gevoel dat het nooit meer hetzelfde is geweest als voor de ontvoering. Hij is voorzichtiger met me, alsof ik kwetsbaar ben en met waakzaamheid moet worden behandeld.

Ik weet dat hij het goed bedoelt, maar het irriteert me soms. Misschien komt het ook gewoon door mezelf. Na de ontvoering heb ik hem een tijdje op afstand gehouden, en toen ik het weer aan kon om hem in mijn leven te laten, hebben we het precies daar opgepakt waar we het hadden achtergelaten. We hebben nooit meer ergens over gepraat en gedaan alsof er niets veranderd was – maar dat was helemaal niet waar.

Er is wel iets veranderd – ik ben veranderd.

Het geluid dat ontstaat als aluminium en hout elkaar raken wanneer Chace het fotolijstje terug zet op de bijzettafel, laat me opschrikken uit gedachten.

“I have good news, by the way,” zegt Chace plotseling.

Ik kijk afwachtend in zijn grote, opgewonden ogen.

“The publishing company called me today. They offered me a job!”

“What? That’s great, Chace!” zeg ik glimlachend en druk een kus op zijn mond.

Mijn niet langer werkloze vriend begint opgewekt te vertellen over zijn nieuwe avontuur. Hij legt tot in de puntjes uit wat zijn baantje in zal houden.

Ik wil blij voor hem zijn, echt waar. En ik probeer het ook echt, maar diep van binnen weet ik dat ik het niet meen.

Chace wil in Kingston blijven: hier kent hij iedereen, hier is hij opgegroeid en hier staat het bedrijf waar hij zo graag wil werken en het afgelopen jaar stage heeft gelopen. Hier ligt zijn carrière.

Ik wil allesbehalve hier blijven. Ik moet hier gewoon weg: weg van alle mensen die mij kennen en scheef aankijken, weg van alle bedrijven die me niet aannemen omdat ze niet verder dan mijn mediatitel kijken. Weg van alle herinneringen die ik hier heb meegemaakt.

Maar hoe kan ik Chace dat ooit vertellen zonder hem niet te kwetsen? Het zou zijn alsof ik een stokje voor zijn toekomst probeer te steken. Zijn hele geluk wil verpesten. En daarnaast wil ik Chace gewoon niet kwijt. Ondanks alle problemen die we hebben, is hij er wel voor me.

Voordat ik verder kan piekeren trekt Chace me plotseling in een omhelzing. Ik had niet eens door dat hij klaar was met zijn verhaal.

Zijn lippen drukken zich passioneel op de mijne en ik voel elektrische schokjes door mijn lichaam trekken. Ik wikkel mijn armen om zijn nek en trek Chace stevig tegen me aan.

Helaas wordt ons intieme moment – momenten die de laatste tijd zeldzaam zijn – alweer onderbroken door een arrogant kuchje in de deuropening.

Chace laat me snel los, maar voordat ik me gekwetst voel pakt hij mijn hand beet.

In de deuropening staat, wie ook anders, mevrouw Hammond (de tweede). Ze glimlacht onoprecht naar ons terwijl ze haar ogen snel over me heen laat glijden.

Ik doe hetzelfde bij haar, maar kijk al gauw weg wanneer ik op een diarree-geel mantelpakje stoot.

Chace’s vader komt in beeld, een veel vriendelijker ogende man met dezelfde haardos als zijn oudste zoon – alleen dan met hier en daar grijze plukken.

“Lilly, how nice to finally meet you!” roept de man uit terwijl hij op ons af komt lopen.

Als vanzelf glimlach ik naar meneer Hammond en steek mijn hand uit om zijn zachte handdruk te voelen. “The pleasure is mine, mister Hammond.”

De man lacht terwijl hij mijn bovenarm aanraakt. “O, please. Call me Ray.” Vervolgens richt hij zich op zijn zoon en geeft Chace een vriendschappelijke klap tegen zijn bovenarm. “What a beautiful young lady you got here, son.”

Chace grijnst blozend, en ik kijk er even ondersteboven naar: Chace die bloost!

Ray loopt naar zijn vrouw en slaat een arm om haar middel terwijl Chace mij naar hen toe leidt. In gedachten trekt mijn mond zich in een samengeperste streep, maar natuurlijk glimlach ik beleefd naar de stiefmoeder.

“Nice to meet you, miss,” zeg ik aarzelend.

De vrouw buigt zich voorover om mijn wangen te kussen. Een odeur van Chanel parfum kruipt in mijn neusgaten.

“Nice to meet you in person,” zegt de vrouw breed glimlachend. “You’re like a celebrity aren’t you? You’re on the telly, in newspapers, magazines…”

“Carol!” sist Ray gefronst aan haar zij.

De vrouw sust haar man en duwt een lok van mijn haar achter mijn oor. “O, I only meant it in a good way, honey.”

“It’s okay,” zeg ik glimlachend en wuif haar opmerking weg met mijn hand.

Geweldig, deze vrouw is precies zoals ik had verwacht.

Achter Ray en Carol verschijnt het koppel Lieve en Joe. Ik verstijf een beetje bij het zien van Lieve’s gezicht, maar ze doet net alsof er niets aan de hand is bij het zien van mijn verschijning.

“How wonderful!” kermt de stieftrut uit en wrijft in haar handen. “Livvy and Joe are here, time for dinner!”

Terwijl iedereen plaatsneemt aan de enorme tafel, nadat Ray me een verontschuldigende knipoog geeft, stellen Chace en ik voor om het eten uit de keuken te halen. Chace’s vader heeft eerder die dag een aantal koude gerechten door een catering laten bezorgen.

“Sorry,” mompelt Chace met een zucht wanneer we in de keuken staan. Vanuit de eetkamer klinkt Lieve’s gelach en Ray’s aanwezige stem. Ik voel een steek van jaloezie.

Zij is de perfecte schoondochter – ik niet.

“Don’t worry about it,” zeg ik glimlachend en pak een schaal met rundvleessalade beet.