Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 2 - deel één

2. Drama's (1/7)

Flo en ik staan in onze kleine badkamer omringd door kartonnen verhuisdozen. Vandaag is mijn laatste dag als bewoner van de campus. Verwarring kruipt samen met opluchting door mijn lichaam.

“Have you found a place yet?” vraag ik aan Flo wanneer ze klaar is met haar deel van de badkamer.

De afgelopen weken is mijn vriendin hard bezig geweest op zoek naar het perfecte appartement. Ze is al aangenomen bij het bedrijf waar ze de afgelopen tijd stage heeft gelopen, nu nog een eigen plekje.

Flo stopt met inpakken. “Well, I have something to tell you actually…”

“What?” vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.

“Remember how I told you about the volunteers abroad? They make reports and such.”

Onthutst stop ik met het inpakken van mijn verzameling haarmaskers. “Shut up! You’re volunteering?”

Flo grijnst breed. “Yup! My boss called me yesterday and asked if I was interested. The company supports the whole trip financially.”

“That’s great, Flo!” roep ik enthousiast uit en gooi mijn armen om mijn vriendin heen. “O god, for how long will you be gone?”

“Six months,” zegt Flo zacht. “I will miss you too, Lil.”

Flo loopt met de laatste doos onze kamer uit om deze naar het bestelbusje van haar broer te brengen. Ze blijft tijdelijk bij haar ouders wonen totdat ze naar het buitenland vertrekt.

Wanneer ik in mijn eentje in onze woonkamer overblijf en over alle herinneringen nadenk die in deze ruimte hebben plaats gevonden, besef ik pas hoe erg ik mijn vriendin ga missen.

Ik loop nog één maal door de nu kale slaapkamer en streel sentimenteel met mijn hand over de muren.

Wanneer ik de voordeur uitloop en hem voor de laatste keer op slot draai, verschijnt Chris plotseling in de deuropening naast me.

“Buurman,” mompel ik vlak. Ik probeer langs hem en zijn glanzend zwarte krulletjes te lopen, maar de jongen houdt me met één hand tegen.

“Weet je wat ik niet snap?” vraagt Chris zacht, zijn ogen gericht op mijn haar dat in een lange vlecht over mijn rug valt.

Ik zucht en kijk afwachtend in zijn blauwe, verwarde ogen.

“Ondanks alles – jouw beschuldigingen, je botte opmerkingen – geloof ik nog steeds niet dat het waar is wat ze allemaal over je zeggen.” Chris schudt zachtjes met zijn hoofd, alsof hij zijn eigen woorden niet begrijpt.

Ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik terugdenk aan mijn gedrag jegens de jongen voor me. Oké, ik ben hier en daar misschien wat onbeschoft geweest, maar dat verdiende hij.

“Je kon me twee jaar lang niet met rust laten, hoe vaak ik je ook de waarheid vertelde. Mijn gedrag is nooit onredelijk geweest, Chris,” prevel ik. “Maar ik had je niet mogen beschuldigen. Dat was mijn fout.”

Chris’ blauwe ogen schieten kort naar de mijne. “Het is oké.”

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. “Waarom geloof je niet wat er gezegd wordt? De rest van de wereld lijkt daar een andere mening op na te houden.”

“Ik weet het niet. Ik heb geen flauw idee waarom ik dat denk,” zegt Chris, lichtelijk grijnzend. “Het voelt gewoon verkeerd. Zo ben jij niet.”

Ik sta mezelf toe kort te glimlachen. “Dank je.”

Chris haalt zijn hand van mijn bovenarm af. “Succes, Lilly.”

Ik knipper verdwaasd met mijn ogen terwijl flashbacks van de afgelopen maanden voor mijn ogen vliegen. Chris die me aanstaart tijdens colleges, me subtiel achterna loopt in de schoolgangen… enkel kijken, nooit iets zeggen. Wat heeft hij ineens?

Ik knik naar de jongen die voortaan mijn buurman niet meer zal zijn.

“Jij ook succes,” mompel ik, hoewel zijn opmerking overduidelijk een hele andere betekenis heeft dan de mijne.