Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 1 - deel drie

1. Het diner (3/4)

We zijn aan ons laatste gerecht bezig, het dessert, en ik verheug me alvast op het moment wanneer deze avond afgelopen zal zijn. Dan zal Chace me mee naar zijn slaapkamer nemen en ben ik eindelijk bevrijd van mevrouw Hammond's kritische blikken en de ontwijkende van Lieve.

Niet dat het een vreselijke avond is geweest - Ray heeft erg aardig tegen me gedaan en Chace hield bijna continu mijn hand vast onder de tafel. Ik voel me gewoon niet op mijn gemak in dit gezelschap.

Maar net wanneer ik de laatste hap van mijn chocolademousse wil nemen, begint mevrouw Hammond plotseling met een kruisverhoor.
"So Lilly, what are your plans now that you've graduated?"

Onthutst richt ik me op de chique geklede vrouw en bijt op de binnenkant van mijn wang. Moet ze nou echt hierover beginnen?

"I, uh, haven't figured that out yet," stamel ik alvorens ik mijn ogen op het donkerbruine toetje richt.
Van onder de tafel voel ik dat Chace me een kneepje in mijn hand geeft. "Lilly's an excellent writer. She'll find something soon enough."
Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar de jongen naast me. Het is heel lief van hem om dat te zeggen, maar ook hij weet dat ik de afgelopen weken - nee, maanden - mijn best heb gedaan om een stageplek te zoeken - zonder succes. Geen enkel bedrijf durfde het aan om de daddy killer in huis te nemen. Alleen al bij het horen van mijn naam of het zien van mijn gezicht kreeg ik plotseling te horen dat er geen plek meer was, of dat ze op dit moment niet op zoek waren.
Mevrouw Hammond's nieuwsgierigheid lijkt echter niet gestild. "Haven't you been looking for an internship  in the neighborhood?"

Ik voel ieders ogen op me gebrand terwijl ik over een antwoord nadenk. 'Overal, mevrouw. Maar ze wilden geen moordenaar aannemen.' Misschien iets te direct?

"There weren't any places left," mompel ik terwijl ik mijn schouders ophaal.

De stieftrut snuift. "Maybe you didn't try hard enough."

Ik bijt op mijn lippen voordat ik iets zeg waar ik later spijt van krijg.

Gelukkig neemt Chace het voor me op. "She did, Carol. Those companies were just too stupid to see her talent."

Mevrouw Hammond nipt nonchalant aan haar wijn. "They saw her talent in getting media attention."

Mijn mond valt letterlijk open van verbazing. Heeft deze vrouw dat zojuist echt hardop gezegd?
"What is wrong with you?" vraag ik perplex terwijl ik me onbewust over de tafel heen buig.

De vrouw trekt haar wenkbrauwen naar me op, alsof ze zich van geen kwaad bewust is. "Darling, don't be offended! It was only a joke."
Ik snak naar adem, beledigd. "Do you see anyone laughing?"

Het is doodstil aan tafel. Een stilte die mijn punt alleen maar versterkt.
"I'm sorry, Lilly," sust Ray die me verontschuldigend aankijkt. "Carol doesn't think before she speaks, sometimes."
"It was only a joke!" roept mevrouw Hammond verbouwereerd uit. Dan richt ze zich weer op mij. "If you can't handle criticism, you won't achieve anything in life, darling."

Oké, dit is de druppel.

"Please, you can't even achieve to wear a decent outfit without looking like you've bathed in diarrhea." Ik sta abrupt op van mijn stoel en snel richting de deuropening van de eetkamer. Mevrouw Hammond slaakt een verraste en woedende kreet en ik hoor iemand zachtjes grinniken - Joe, denk ik.

Ik houd halt in de deuropening en draai me om. Ze kijken me allemaal na met grote ogen, iedereen behalve Lieve die zich over haar chocolademousse gebogen heeft.

"O, and another thing. Do not call me 'darling'."