Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 3 - deel acht

3. Arrogante jongens (8/8)

De bus stopt een straat eerder dan waar ik moet zijn. De omgeving komt me nauwelijks bekend voor. Zo vaak ben ik vroeger niet op bezoek geweest bij papa en zijn nieuwe vriendin.

Via een mini plattegrond die ik van het internet geprint heb, volg ik de straat richting het huis van mijn stiefmoeder. Oude herinneringen komen langzaamaan naar boven en de nieuwbouwwijk dringt beetje bij beetje bij me naar binnen.

Ik herken het huis al van zo'n honderd meter afstand. Het staat enigszins los van de andere enorme huizen en heeft een grote tuin om zich heen. Op het dak zijn drie dakkapellen zichtbaar en ik kan me herinneren dat ik ooit in één van die kamers heb gelogeerd.

Op de carport van het huis staan twee auto's. Een glanzende zwarte Ford, die van Stefanie moet zijn, en een matblauwe klassieker. Als ik het kleine beetje autokennis waar ik bezit van heb naar boven haal, kom ik tot de conclusie dat het een Chevrolet Camaro moet zijn.

Ik haal mijn wenkbrauwen op. Heeft Stefanie soms een nieuwe vlam met een voorliefde voor oldtimers?

Terwijl ik dichterbij kom, hoor ik geschater van de achterkant van het huis komen. Puck!

Ik zet mijn koffer bij de voordeur en ren om het huis heen. Terwijl ik me achter een rozenstruik verborgen houd, zie ik een klein kereltje rondrennen in een perfect bijgehouden achtertuin. Het is zo veranderd dat ik er niets meer van herken. Ook Puck is veranderd. Hij is veel groter geworden, met een flinke bos haar en een gezichtje dat niet langer op dat van een peuter lijkt.

Wanneer ik bij de struik vandaan spring en zijn naam roep, bevriest het ventje in zijn beweging.

Eerst kijkt hij me vol nieuwsgierigheid en verwarring aan, maar dan zie ik enige herkenning in zijn grote blauwe ogen.

"Lilly!" roept hij met enorme pretoogjes. Ik laat me op mijn hurken zakken terwijl de kleuter als een gek mijn kant op komt gerend. Zijn kleine armpjes wikkelen zich om mijn nek en door de botsing vallen we samen in het drassige gras.

Puck's schateren is zo aanstekelijk dat ik bijna buikpijn krijg van het lachen.

"Wat heb ik je gemist!" zeg ik terwijl het kleine ventje me onderzoekend aankijkt. Nu hij zo dichtbij is zie ik dat het blauw in zijn ogen getransformeerd is naar een soort grijs. "Kom, dan gaan we naar mama."

Puck klimt gemakkelijk in mijn armen en ik til hem op terwijl ik naar de achterkant van het huis loop. Ik open de achterdeur en tref een lege woonkamer aan.

"Hallo?" roep ik door het huis heen terwijl ik de ruimte op me laat inwerken. De hele inrichting is veranderd. Het is onherkenbaar.

"Lilly!" Stefanie verschijnt in de deuropening van de keuken en loopt onzeker op me af. Puck begint opnieuw te schateren.

"Dag, Stefanie," zeg ik onwennig. De vrouw is duidelijk ouder geworden. Ze heeft een ingevallen gezicht, en haar sluike roodblonde haar is nog slapper dan het al was.

"Kom mee naar de keuken, lieverd," zegt Stefanie glimlachend. Ik loop achter haar aan terwijl Puck uit mijn armen springt. Voorzichtig veeg ik mijn kleding af, die inmiddels nat geworden is van het gras.

Wanneer ik weer opkijk schrik ik van de gedaante die aan Stefanie's keukentafel zit. Een jongen met blond half krullend haar dat op een ingewikkelde manier zijn hoofd omcirkelt en een nors gezicht, niet veel ouder dan ikzelf. Op zijn kin zit een vervaagd litteken en er zijn lichte wallen zichtbaar onder twee doffe lichtbruine ogen. Zijn handen zijn ineengevouwen op tafel en de jongen zit onderuit gezakt op zijn stoel.

Zonder mij aan te kijken schuift Stefanie aan tafel aan. Ze schraapt haar keel en beantwoordt dan mijn vragende blik.

"Lilly, dit is Benjamin." Zijn lichtbruine ogen kijken me vol desinteresse aan terwijl Stefanie de blonde jongen voorstelt. "Hij is de reden dat ik jou hier naartoe heb gehaald."