Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 3 - deel twee

Sorry voor het lange niet posten!

3. Arrogante jongens (2/8)

Voor de zoveelste keer die avond krijg ik Chace's voicemail. Ik vloek hardop, is hij dan echt zo boos op me?

Josie en ik zitten op mijn hotelkamer. Ze is bezig mijn haar in een ingewikkelde vlecht te binden terwijl ik mijn telefoon op de grond gooi.

"He just needs time," zegt Josie wanneer ik diep zucht.

"I guess," mompel ik. "I shouldn't have been so hard on him."

De rest van de avond bestellen we roomservice en kijken we naar televisie. Ik heb mijn vriendin nog niet over de beruchte Weerwolf vertelt, en eerlijk gezegd ben ik dat ook niet van plan. Het is maar beter om dat akkefietje te vergeten en achter me te laten. Toch laat onze bijzondere kennismaking me niet los.

"My stepmother wants to talk to me. She wants me to come to Holland," zeg ik plotseling.

Josie kijkt verward op van het beeldscherm. "Really? About what?"

Ik haal mijn schouders op. "She wouldn't tell me."

"I think it's good for you. Get out of here for a couple of days, have some time to think. To breathe."

"Yeah, maybe," zeg ik glimlachend.

Josie heeft misschien wel gelijk. Misschien is het wel goed voor me om er even uit te gaan. Even weg van Chace, aangezien die toch niets van zich laat horen. Het zou goed zijn om hem een tijdje met rust te laten.

Hoe verder ik bij hem vandaan ben, hoe minder ik de neiging krijg hem iedere vijf minuten op te bellen.

En wie weet brengt Nederland zijn positieve dingen met zich mee. Misschien kan ik het verleden op die manier enigszins laten rusten, of op zoek naar dingen die me kunnen helpen met het verwerken van alle dood en puinhoop die ik met me meedraag.

"Look!" roept Josie plotseling. Ze wijst naar de televisie.

Op het beeldscherm verschijnt een inktzwarte lucht en het gejank van wolven. Mijn lichaam spant zich direct aan terwijl er een gezicht voor mijn netvlies flitst: Julian.

O god, nee.

"I love werewolves!" kermt Josie. "That's my favorite movie ever! I watched it in the cinema when it came out this year."

Een jong, knap meisje verschijnt in beeld. Samen met haar vriendin loopt ze over een mossige bosgrond. Ze lachen, kletsen en lijken niets door te hebben van het angstaanjagend monster dat zich tussen de bosjes verschuilt.

"I-I don't like scary movies," stamel ik en ga verwoed op zoek naar de afstandsbediening.

Zonder haar blik van het scherm af te wenden gebaart Josie me dat ik stil moet zijn. Angstvallig kijk ik naar het scherm, juist op het moment dat de maar al te bekende Weerwolf verschijnt. Hij is netjes gekleed en heeft diezelfde arrogante grijns op zijn gezicht liggen. Zijn donkere ogen lichten op in een felgeel licht wanneer zijn blik op de maan valt.

"How cliché," verzucht ik met rollende ogen.

Een grommend geluid verlaat Julian's keel waarna hij zijn hemd van zijn lijf rukt. Even kijk ik bewonderend naar zijn gespierde borst, voordat ik me bedenk wat voor een kwakzalver de vent is. Nog voordat hij in een enorme wolf kan veranderen spring ik op van het bed en druk de televisie uit.

"Hey! I was watching that!" roept Josie boos.

Ik steek mijn tong naar haar uit en mompel dat ik moe ben.

De volgende avond heb ik net mijn avondeten achter de kiezen wanneer mijn reis naar Nederland met één laatste klik op de knop helemaal geregeld is. Ik hoef enkel de tickets van het vliegtuig nog te printen en morgenochtend om acht uur klaar te staan op het vliegveld. Ik heb Chace opnieuw proberen te bellen, zonder succes, waarna ik bij de laatste keer een voicemail voor hem heb achtergelaten.

Languit lig ik op het bed in mijn hotelkamer en staar naar de klok die aan de muur hangt. Half zeven.

Ik zucht bij de gedachte aan Julian.

Hoewel ik geen zin heb om hem de voldoening te geven door als een braaf hondje onze afspraak na te komen, voel ik er ook niet veel voor om hier in mijn eentje mijn avond op de hotelkamer door te brengen.

"Wat moet ik doen?" mompel ik hardop. Ik lijk wel wanhopig. "Als er iets... groots en machtigs is, geef me dan alsjeblieft een teken."

Een paar seconden is het stil terwijl ik voor me uitstaar en bedenk dat ik een idioot ben, totdat het schelle geluid van de hoteltelefoon door de kamer klinkt.

"Hello?"

"Miss van der Waal, your taxi has just arrived."

Mijn taxi? "I didn't call for a taxi."

"The driver was sent to this address, to pick up Lilly van der Waal."

"Never mind. I'll come down."

Ik sta hoofdschuddend in de lift. Er is maar één iemand die zo'n truc uit kan halen.

Wanneer ik de lobby in loop valt mijn blik direct op De Bodyguard. Kort twijfel ik erover om te protesteren, maar dat gefronste gezicht met dubbele kin ziet er niet uit alsof hij 'nee' duldt. Bovendien lijkt het me geen fijn scenario om een scène te gaan schoppen op een plek als deze, gezien mijn populariteit.

Met ferme passen vindt de mollige man zijn weg, schenkt me een kort, ongeïnteresseerd knikje en loopt voor me uit richting de ingang. Vanachter zijn donkere glazen kijkt hij zo nu en dan over zijn schouder om te controleren of ik hem daadwerkelijk volg.

Zo dicht mogelijk bij de ingang van het hotel staat een inktzwarte BMW geparkeerd. Geen flauw idee welke versie, maar deze zal niet ver naast Ordinair XL liggen. De ramen zijn afgeschermd, maar wanneer Bodyguard het portier van de passagiersstoel voor me openhoudt, zie ik De Weerwolf achter het stuur zitten.

Twijfelend stap ik in en zodra ik me laat neerzakken op de witleren stoel valt het portier achter me in het slot. De mollige man beent weg van de auto om vervolgens in een wat minder indrukwekkende wagen te stappen.

Voordat ik überhaupt kan beseffen wat er allemaal gebeurt, start Julian de motor en rijdt op hoog tempo de weg op.