Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 2 - deel zes

2. Drama's (6/7)

Ik blijf net zo hard rennen tot het gebouw des onheils uit zicht is en laat me dan buiten adem op een bankje neervallen. Josie verschijnt een aantal seconden later naast me en slaat een arm om me heen terwijl ze op Anna vloekt.

"Don't worry," sust Josie terwijl ze me dichter tegen zich aantrekt. "We'll find something for you."

"I just need to get out if this goddamn city," verzucht ik.

"You can come live with me on the other side of London. Take Chace with you, I don't mind!" Josie glimlacht naar me, en heel even wil ik haar overweldigende aanbod accepteren, maar dan bedenk ik me de ruzie met Chace. Tranen prikken achter mijn ogen en voor ik het weet vinden ze hun weg langs mijn wangen naar beneden.

"Oh, honey," sust Josie. "What is it?"

"I had a fight with Chace yesterday," mompel ik tussen het huilen door. "He'll never leave Kingston."

"What do you mean? What kind of fight?"

Ik begin nog harder te huilen, maar weet na een tijdje mijn stem weer te vinden en leg Josie uit over Chace's werk en de situatie daaromheen. Hoe we nu een 'geheim' koppel zijn en zijn vreselijke stiefmoeder.

Een groepje jongens loopt voorbij maar mindert vaart wanneer hun blik op mij valt. Heel even, door mijn verdriet, vergeet ik mijn beruchte status en denk ik dat de jongens me aanstaren omdat ze een huilend meisje zien zitten. Maar het wordt me pijnlijk duidelijk dat ze iets heel anders zien.

"That's Lilly van der Waal," sist één jongen luid. Een plagerig lachje speelt rond zijn lippen.

"She killed people, right?" grijnst een andere met grote ogen.

"Get out of here before I kill you myself!" roept Josie plotseling kil.

Het verbaasd me hoe snel de jongens zich uit de voeten maken. Iets in Josie's stem maakt ze duidelijk dat ze niet tegen haar in moeten gaan. Ik kijk mijn vriendin dankbaar aan terwijl ik de tranen uit mijn gezicht wrijf.

Net wanneer Josie iets wil zeggen gaat mijn telefoon af. Haastig vis ik het ding uit mijn tas en druk het aan mijn oor.

"Hello?"

"Lilly van der Waal? You're speaking with Insidi Publishing company. We'd like to meet you for an interview. Are you free tonight?" Een zware mannenstem.

Het duurt even voordat iets kan zeggen. "Right. Yes. Of course, I mean, I'd love to!"

"Good. Does  seven suit you?"

"Sure!"

"We're at the London City Hotel. Ask for mister Insidi."

"Okay, I'll be there. Thank you very much!"

Het gesprek word beëindigd zonder een reactie, maar ik ben veel te verbaasd om me daar druk om te maken.

"Who was that?" vraagt Josie nieuwsgierig.

"Insidi Publishing company," stamel ik. "They want to meet me tonight."

"What? That's great!" juicht mijn vriendin.

"I don't remember sending my CV there," mompel ik.

"Who cares," grinnikt Josie. "You might have a job in your hands here! Let's go celebrate. What was it? In CD something?"

"Insidi," verbeter ik haar terwijl ik in het niets staar.

Hoewel ik er niets van begrijp, beleef ik een soort geluksgevoel wat alle ergernissen aan mijn hoofd verlamt. Eindelijk is er een bedrijf die positief reageert: die me zelfs uitnodigt voor een gesprek!

Mister Insidi. Nog nooit heb ik van die naam gehoord, laat staan een bedrijfsnaam. Dit moet wel iets goeds betekenen.

'Insidi," fluister ik terwijl Josie me voortsleept naar een of ander café. Ik proef het woord op mijn lippen en als automatisch krullen mijn mondhoeken omhoog.