Valse Sprookjes [inactief]

Hoofdstuk 2 - deel vijf

2. Drama's (5/7)

Ik voel me net een klein kind wanneer Josie en ik voor het grijze gebouw staan. De arme meid heeft zich helemaal mee laten slepen omdat ik het niet meer in mijn eentje aandurf.

“Are you ready?” vraagt Josie terwijl ze me een aanmoedigend schouderkneepje geeft.

Ik haal diep adem. “Sure.”

Wanneer mijn vriendin en ik de ontvangsthal binnenlopen is het getik van onze hakken het enige wat de stilte doorbreekt. De vloer is grijs, een iets lichtere kleur dan de pleisterwerk van het gebouw. De muren zijn weer in een donkerdere kleur grijs geschilderd.

Aan het einde van de hal staat een – je raadt het al – grijze receptiebalie. Met mijn vrije hand grijp ik in de stof van het colbertje en trek het jasje recht, klauw mijn CV stevig vast die ik in mijn andere hand bewaar en snel richting de dame achter de receptie.

Een vriendelijk gezicht, omringt met blonde lokken, kijkt vanachter haar beeldscherm vandaan wanneer ik voor de balie tot stilstand kom. Het valt me op dat zelfs deze vrouw een lichtgrijze jurk met daaroverheen een donkergrijs jasje draagt. Mijn blik valt kort op haar naamkaartje: Anna.

Ben ik soms in een letterlijke vertaling van ‘vijftig tinten grijs’ terecht gekomen!?

“Good afternoon miss,” zegt de receptioniste beleefd. “What can I do for you?”

Beknopt leg ik de vriendelijke dame mijn situatie uit: net afgestudeerd, gemotiveerde en passionele jonge vrouw, op zoek naar werk binnen deze kringen.

“That sounds good,” zegt Anna glimlachend. “We actually do need someone. What’s your first and last name? I’ll get a form for you.”

Een warm gevoel ontpopt zich in mijn maag en hoop gloeit in mijn borst. Anna staat op en loopt naar het printapparaat achter haar wanneer het ding begint te brommen en er een papiertje uitrolt.

“Lilly van der Waal,” antwoord ik iets vertraagt op haar vraag.

De jonge vrouw bevriest in haar beweging, maar herstelt zich zo snel dat ik niet zeker weet of het wel echt gebeurde. Voorzichtig laat ze zichzelf neerzakken op haar bureaustoel.

“The Lilly van der Waal, huh?” gist ze met een onzeker lachje rond haar rood gestifte lippen.

Het warme gevoel van daarnet is in één klap verdwenen en ik voel hoe mijn lichaam langzaamaan begint te trillen.

Zonder mijn blik van Anna de grijze receptioniste te wenden, knik ik met samengeperste lippen. Ik reik mijn hand uit naar het invulformulier en na een paar seconden twijfelen geeft de vrouw me het papier aan. Ongemakkelijk bekijkt ze hoe ik langzaam begin aan het invullen. Ik probeer zo min mogelijk de pen boven het papier te laten zweven, omdat het trillen van mijn hand dan pijnlijk duidelijk wordt.

“You said you don’t have any experience?” vraagt Anna, haar stem een stuk minder vriendelijk als voorheen.

“No,” mompel ik onder mijn adem.

Ze wacht geduldig totdat ik het hele blad ingevuld heb en het aan haar teruggeef. Anna laat vlug haar ogen over mijn krabbels glijden voordat ze het formulier op een stapel papieren legt.

“I’m not sure if you are indeed the right person for the job,” zegt de receptioniste terwijl ze me een vriendelijk glimlachje probeert te schenken.

Voordat ze me een zakelijk verantwoorde uitleg kan geven, open ik mijn mond. “You wouldn’t want a murderer working for you, is it?”

Achter me hoor ik Josie krampachtig slikken. Anna kijkt me kort met grote ogen aan, voordat ze een nonchalant maar onzeker lachje eruit perst.

“You don’t understand-“

“Oh, I understand it perfectly,” sis ik kil. Ik draai me om zonder de vrouw nog één blik waardig te keuren en storm richting de uitgang van deze godvergeten grijze handel.