Chapter 7

3.8K 89 5
                                    

"Kuya! My god! Saan ka ba galing at wala ka atang planong umuwi!" Amanda exclaimed when she saw us entered the house.

"Rave. Asking him to help." He said flatly.

Sinuntok siya ni Amanda sa balikat kaya napa-igik siya.

"What the hell is your problem, Amanda!"

"Ikaw!" Amanda shouted and cried." Nag-aalala na nga ako Kay Mom at Dad tapos dadagdag kapa!"

"Hey! Sorry. I'm sorry Amy. Please stop crying. Pag nalaman nila Mom na pina-iyak kita patay ako nun. Sorry na." He hugged Amanda and comforted her until she stops.

Iniwan ko sila at umakyat na dahil kailangan ko na talagang matulog. It's already 5 and wala pa talaga akong tulog at pakiramdam ko anytime ay mabubuwal ako sa pagod.

Ang sarap sa pakiramdam nang sumayad ang likod ko sa malambot na kama. Hindi ko na rin kailangang i-close ang bintana dahil mag-uumaga na. Was about to close my eyes when I heard someone.

"Tam?" I knew the voice, of course. Did he knock? Or I just left the door open?

"Hmm?" I said not bothering to look at him.

"Thank you." Pumasok siya at tumabi sakin sa kama na naka-upo. "For getting me home. I realized, I wasn't only the one who got afraid of where my Parents might be and because you care." He added while sitting beside me.

"Always Trace." I simply said cause I badly wanted to close my eyes already.

"Still mad?" Tanong niya kaya umiling ako.

"I'm tired."

"Won't you eat breakfast first?" Umiling ulit ako at pumikit na. Bahala siya.

"Okay. Take a rest." He leaned and kiss me."Goodnight." Then I heard his footsteps out.

***

"Hey, Princess."

"Kuya! Si ate?"

"I'm here. How's  my favorite sister?"

I smiled, minutes after I heard someone crying and I just realize I'm going to fall.

"Anak. Wag kang bumitiw huh. Wag mong iwan si Mommy."

I look at her and cried also. But too late I already fell.

"Anak!!!!!"

Agad akong napabalikwas ng bangon sa kama and my chest's heaving fast.

That dream! Halos isang taon narin akong tinantanan ng panaginip na yun at bumalik na naman siya.

Noon palang pilit kung kinikilala ang mga tao sa panaginip ko but aside sa mga sinasabi nila, their faces are hard to recognize. Maybe dahil bata pa lang ako nung mahiwalay ako sa totoong magulang ko. I can slightly remember the faces but not the names.

Nanay Perla said na napulot lang ako sa damuhan malapit sa ilog ng bayan namin. Hindi pa sila mangingisda ng panahon na yun at kaka-asawa lang nila ni Tatay Ariel.

But I am certain that I'm five years old when that happened at sabi ni Nanay tanging 'Tam' lang daw ang lumalabas sa bibig ko pag tinatanong niya ang pangalan ko.

I'm trying to calm and remember where am I. Kinuha ko ang phone ko at tinignan kung anong oras na.

Gosh! Ang haba ng tulog ko. Its already 3 in the afternoon. My god! Nakakahiya! Andito pa naman ako sa mansyon nila Trace.

The Billionaire's Possession Where stories live. Discover now