Chapter 18

2K 65 0
                                    


Days went so fast like nothing happened.

Nang dumating sina Mommy ay casual lang kaming nag-uusap lahat. They didn't know what happened.

Kaming magkakapatid lang ang nakakaalam but I doubt that also. Mukhang wala ring alam si Ate Raven.

Siya lang ang kumakausap sakin at sinasama ako during weekends kung may lakad siya.

Other than that, wala na rin kaming napag-uusupan. If she didn't know, let it be. Mas better na kami lang ang nakakaalam.

Nathan doesn't think like it was a big deal the last time he shouted at me dahil pinapansin niya naman ako.

Kuya Rave seems to have been in between with me and Nathalie. Ngumingiti siya pero wala siyang sinasabi. When he looked at me it feels like he wanted to talk about something but he was taken aback by it. Ang ending, wala siyang masabi. It was like that all the time.

Well, I don't know if Nathalie forgot what she said but I don't think so dahil hindi niya naman ako pinapansin. Hindi rin naman ako plastic so basically, hindi kami nagpapansinan.

We get to avoid each other. Kapag nagkasalubong kami its either lumiliko ang isa or magsalubong na walang imikan. Yung parang wala talagang tao sa dadaanan mo.

Its Saturday and I'm so fucking bored kaya andito ako sa condo ni Trace. He went back last Wednesday kaya  sobrang masaya ako.

I already tell him what happened. He told me to understand. I like his view kasi hindi niya sinabi na dapat magalit rin ako kay Nathalie. I love Nathalie because she's my sister kaya alam ko na nasasaktan rin siya.

"Babe, help me convince Mommy na babalik na ako ng Tagaytay please. At least kapag ikaw magsasabi sa kanya or kay Dad, they will be in peace dahil may tiwala sila sayo." I plead while looking at him cooking.

Yes, he studied how to cook. He doesn't want to be dependent with me kaya nagpaturo siya and of course, ako ang nagturo.

"Babe, your life is here. Why do you have to go back to San Antonio?" Tinignan niya ako ng mapanuring titig. "Are you avoiding Nathalie?" He added.

I sighed.

"I don't like this. Hindi ko gustong ganito kami. Nasasakal ako sa katutuhanang kasalanan ko ang lahat."

He stopped from what he is doing and face me.
"Hey. It's not your fault. Hindi mo kasalanan na saktan sila dahil hindi mo naman ginusto ang nangyari."

Tumango ako sa sinabi niya. Bumalik na ulit siya sa ginagawa niya.

"You can tell them you wanted to visit your friend or you will get your things. Maybe they will allow you." Nakangiting sabi niya.

Lumiwanag ang mukha ko sa sinabi niya. It would be a great reason to go back to San Antonio.

I miss my house. Hanggang sa susunod na buwan pa ang bayad ko sa renta kaya hindi muna ako umalis dun.

I badly wanted to talk to Ella personally dahil iba pa rin talaga kapag personal na nagkwekwentuhan. Miss na miss ko na ang bruhang 'yun.

Kung sakaling papayag sina Mommy kahit ilang linggo lang ay okay na. At least makapag isip-isip ako kung ano ang gagawin ko sa buhay.

I'm too old to be dependent on what they have and what they can offer. Nakayanan ko ngang tumayo noon sa sarili kong mga paa ngayon pa ba?

"Mom, Dad. I'm want to go back to San Antonio. I just want to visit Ella. And maybe find a school to teach." Dire-diritsong bigkas ko kahit parang hinihingal ako dahil sa kaba.

The Billionaire's Possession Where stories live. Discover now