"Hazan bir gün Alzheimer gibi ciddi bir unutkanlık hastalığına dahi yakalansa, hayatta iki kişiyi asla unutmazdı. Biri Sinan, diğeri Yağız... Çocukluk arkadaşları. Üç silahşörler... Aslı, Deniz ve Efe gibi. Dawson, Joey ve Pacey gibi. En yakınları...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sabah
Biz diğerleriyiz, kovulmuş olanlar, dışarda kalanlar Eğer sen de kötü muamele edilmiş, hor görülmüş ve aldatılmış hissediyorsan Yalnız değilsin, biz diğerleriyiz
"Umarım büyük bir şeydir." Dedi Meryem, serin havada ceketine sıkıca sarılarak. "Yoksa durumu bile bile bu saatte aramazdın herhalde." Sabah saat henüz çok erkendi Sinan onu aradığında. Aslında şimdi de erkendi. Ancak Sinan hiç uyumamış gibi görünüyordu. Ve biraz sarhoş gibi...
"Umarım..." dedi Sinan alayla gülerken. Meryem'in umduğu şey, büyük bir şey olmasıydı ki bu sayede buraya gelmesine değsin. Öyle büyük bir şeydi ki Sinan hiç kuşku duyamıyordu. Buna tabi ki değecekti.
"Anlaşıldı." Dedi Meryem. "Büyük bir şeymiş. Neden Yağız'ı aramdın peki? Onun sana yardım etmeyeceğini söylediğini biliyorum ama yine de yumuşadı dedin. Onu da arayabilirdin."
"Arayamazdım." Dedi Sinan başını iki yana sallayarak. "Ona böyle bir şeyi nasıl söylerim bilmiyorum."
"Yağız'a niye söyleyemiyorsun? Bir dakika, bir dakika..." Meryem kaşlarını çattı bedenini Sinan'a çevirirken. "Ne oldu?"
Derin bir nefes aldı Sinan. Ardından yutkundu. Söylemek için buradaydı, bu şey içinde durursa onu patlatacaktı ya da yerle bir edecekti. Ama yine de söylemek çok zordu. Ki bilir belki de işe yaramayacağındandı.
"Bir şey bulduk. Hande'yle... Babamın geçmişine dair."
"Ve?"
"Bilmiyorum." Dedi Sinan derin bir nefes alıp ardından oflayarak. "Aklıma korkunç şeyler geliyor."
"Ne oldu Sinan? Artık açık olur musun? Böyle anlayamıyorum dediklerinden hiçbir şey."
"Babam ve Fazilet Hanım'ın bir arada fotoğrafları var. Gazetede."
"Fazilet Hanım mı?" diye sordu Meryem şaşkınlıkla kaşlarını çatarken. Bu isim ona tanıdık geliyordu ama nereden olduğunu çıkaramadı. Ancak Sinan için bir anlam ifade ettiği kesindi. "Fazilet Hanım kim?"
"Hazan'ın annesi."
Meryem'in göz bebekleri duyduklarının etkisiyle hızla büyürken öylece kala kaldı bir anda. Adamın sesi kulağa sonun başlangıcı gibi geliyordu.
...
"Selam."
Yağız kapıyı açtığında Hazan karşısında ona gülümsüyordu. "Kalktığını biliyordum. Ve kahvaltı yapmayacağını. Bu yüzden bize ne getirdim?"
![Geceyarısı Mumları [Tamamlandı]](https://img.wattpad.com/cover/128679876-64-k2601.jpg)