FAITH |Deathly Fate Series 2|

Faith 🔹 11

Raven's POV

HIS empire is sky piercing tower and neck breaking. I wonder how many years it took to built this freaking huge and tall building. Ito pala ang nakita ko noon na sobrang taas, noon sa ferris wheel. Erase erase!

Naalala ko na naman ang nakaraan. I should be leaving all those memories behind since it no longer matters to me.

"Good afternoon, Sir, ma'am." Bati sa amin ng apat na security guards na nasa entrada lang ng building. The entrance was walled with glass kaya kita ko ang mga tao sa loob na paroo't parito.

Tumango at ngumiti ako sa mga guwardiya habang hindi naman pinansin ito ni Vander. I almost rolled my eyes dahil sa kasungitan nito.

"Stick with me. I don't want you out of my sight." Saad nito sa akin. Kung hindi ko lang alam na pagpapanggap lang ang pagiging mabait niya ay talagang kililigin na siguro ako sa mga sinabi niya. It's just that the way he speaks is too flattery and it's too good to be true.

"Yes, sir." Pormal na sagot ko rito at sumunod naman ako sa kanya.

Agad na napansin ko ang pagtingin ng mga nadadaanan namin. There are lots of eon employees around. Halos wala akong makitang mga may edad.

"I can't be mistaken. That's her!"

"Who is she?"

"How dare she walks with Mr. Cambridge."

"She's ugly."

"That's her!"

"Yeah, I remember."

Parang gusto ko naman sumugod sa kinatatayuan ng mga insekyorang pugita na nasa lobby ngayon. I know they are just jealous about nothing. Sanay na sanay na ako sa mga hate comments na yan dati pa.

"GO BACK TO WORK!" Nagulat naman ako ng biglang dumagundong ang boses ni Vander sa kasulok-sulokan ng lobby at napahinto kaming lahat.

Parang naman langgam ang mga ito na nabuhusan ng tubig at agad na nagtakbuhan paalis.

Hindi na ako nagsalita kahit yung totoo ay natutuwa naman talaga ako.

"I'm sorry about that." Hinge naman ni Vander sa akin na ngayon ay nakatingin sa akin with apologetic eyes.

"Don't say sorry for something it is not your fault." Tugon ko naman sa kanya na nakalimutan ko pang igalang.

Tumitig lang siya sa akin bago nagsalita sa akin. "Then how about me?"

Kumunot naman ang noo ko. "What do you mean sir?"

Umiling lang ito. "Nothing. Let's go." Yakag nito sa akin at nagpatuloy na kami sa paglalakad patungo sa elevator. May espesyal pa rin na elevator para sa kanya. Maybe he has issues with common elevators. Ang arte lang.

Tumunog naman bigla ang kanyang cellphone habang pataas na ang elevator.

"Yes—were already here. We will be there in five—alright." At ibinaba na niya ang tawag. Tumingin naman siya sa akin. "They are already waiting for us."

Tumingin naman ako sa suot kong relo. "We still have 10 minutes before the meeting starts." Puna ko. It sounded like we are late.

"The Russian investors are already here. They are very early." Sagot naman nito sa akin and he leaned on the wall of the elevator and he even touch his stubbles just right under his chin while looking at me.

"It's not your fault that they are early. We have scheduled meeting to follow." Sagot ko naman. Baka kasi ako yung sisihin pagdating namin mamaya sa board room.