ATALANTE 3 [TAMAMLANDI]

Final

Sabah vakti ailemin gelecek olmasının heyecanını yaşarken Azrail ile birlikte bir sürü şey hazırlamıştık. Bu kadar yemeğin ve tatlının bitirilmeyeceğini biliyor olsam da uzun bir aradan sonra gelecekleri için en iyi şekilde ağırlamak istiyordum. Üstelik yaşanılan olaylardan haberleri dahi yoktu. 

Bana gelen bu güçten.

Azrail'i az kalsın kaybedecek olmamdan ve gücümün birçok alemi yer yüzünden silebilecek kadar korkutucu olmasından.

Azrail asıl masanın yerine daha büyük ve uzun bir masa getirdiğinde Ecterine ve ailesinin de burada olacağı için daha geniş bir yere ihtiyacımız vardı. Masayı kişi sayısına göre hazırladığımda saat öğleden sonraya gelmişti bile. Azrail gücümü kullanmamı istemişti. Ailemi benim getirebileceğimi ve kisor görünümümle insanlar aleminde rahatça dolaşabileceğimi söylemişti. İnsan bedenim ise hala saklanıyordu. İnsan bedenimi düşünürken ister istemez kalbimde bir şeyler hissetmiş gibiydim. O bedene bir daha ne zaman dönerdim bilmiyordum. Kisor halim artık tam olarak ben gibiydi. Atalanteydi ancak değişen Despina'nın da ta kendisiydi. 

Hedya aileler olarak toplanacaklarını bu yüzden Hermia uygunsa onun yanına gidebileceğini söylemişti. Buna gerek olmadığını ve onu da ailemle tanıştıracağımı söylemiştim. Yine de biz gelene kadar Azelya onu Hermia'nın yanına götürecekti. Azelya Dasha'nın ondan küçük göründüğü için tekrar somurtacağını söylerken dayanamayarak gülmüştüm. Dasha onun teyzesiydi ama ayrıca kardeşi gibi de görünüyordu. Uzun zamandır onu görmemiştim. Büyümüş olmalıydı. Güzelliğine güzellik katıldığına da adım kadar emindim. 

Azrail ile birlikte her şeyi hazırladığımızda Lacey Ecterine ve ailesine haber vermek için gitmişti. Hermia ve Menos'un da gelmesini istemiştim çünkü onlar da ailedendi. Nedensizce heyecanlı hissediyordum. Azrail gülümseyerek onu da insanlar alemine götürmemi istediğinde derin bir nefes almıştım.

"Değişim yaşıyorum ve ailemin bunu görmesini istemiyorum."

Azrail başını olumlu anlamda salladığında 'onları getirirken bunu tekrar dene' demişti.

"Eğer değişim yaşayacak gibi olursan onları ben getiririm. Gücü kullandıkça kontrol edebileceksin."

Başımı salladığımda Azrail'i sıkı bir şekilde tutmuştum. İnsanlar alemine gitmek isterken fısıltılar kulağımda yankı yapıyordu. Azelya Hedya ile birlikte beklediğinde aniden ortam değişti. Ortamın değişmesiyle değiştiğimi de hissederken bu kısa bir süre içinde son buldu. İnsanlar alemindeki evimin kapısına bakarken gülümsemiştim. Bakışlarımı karşı kapıya çevirdiğimde o dairenin boş olduğunu biliyordum. Her ne kadar Dennislere ait olarak gözükse de burada kimse yaşamıyordu.

Derin bir nefes alarak kapıyı tıklattığımda Azrail elimden tutmuştu. Heyecanlı bir şekilde beklerken Dasha'nın 'ben bakıyorum' demesini duymuştum. Uzun zaman sonra sesini duymak beni daha da heyecanlandırmıştı. Sanki bu yaşadığım değişimden sonra ihtiyacım olan tek şey ailem gibiydi. Eskisi gibi hissetmek, eski sıradan Despina gibi hissetmek için tek ihtiyacım onlar gibiydi. O kadar iyi hissetmiştim ki bir anda. Tarif edemezdim bu duyguyu.

Kapı açıldığında Dasha şaşkınlıkla dudaklarını araladı. Sesli bir şekilde 'abla' dediğinde heyecanla üzerime atlamıştı. Annem içeriden bağırarak 'ablan mı' dediğinde koşarak kapıya doğru geldi. Dashadan ayrılırken sıkı bir şekilde ona da sarılmıştım. Kendimi tutamayıp ağlayacak gibiydim ancak bunu yapmayacaktım. 

Dasha heyecanla ellerini çırparken 'nihayet gelebildin' demişti.

"Neden bu kadar geçe kaldın? Babam bile geçen gün senin bizi unuttuğunu söyledi."