GEÇMİŞİN İZLERİ

30. Vazgeçtim ben bugün

Yeni bölüm geldi keyifli okumalarr diliyorummm.

                              G.İ⌛

Arabamı park ettikten sonra taşlı yolda ilerlemeye başladım. Ancak nefes alamıyor gibi hissediyordum. Sanki birisi kalbimi ellerinin arasına almıştı da kalbimi paramparça etmek istercesine sıkıyordu.

Boğazımdaki yumru bir türlü geçmiyordu.

Açelya'ya yaklaştıkça adımlarım yavaşladı. Onu toprağın altına gömdükten sonra hiç ziyaret etmemiştim. Çünkü kendimi buna hazır hissetmemiştim. Çok geç kalmıştım. Her şey için.

Ama onu görmek için daha fazla geç kalamazdım. Adımlarımı hızlandırdım ve görüş açıma soğuk mermer girdi. Üstündeki yazıyı defalarca okudum. Gerçekten onun olduğuna emin olduktan sonra mezar taşının yanına geldim.

Açelya Devin.

Daha benim soyadımı alacaktı. Daha biz mutlu olacaktık...

Mermere oturdum ve gözlerimden bir damla gözyaşı aktı.

Ona aldığım çiçekleri toprağın üzerine bıraktım.

"Hadi uyan güzelim, uyan ve o çiçekleri sana vereyim. Hem de senin en sevdiğin çiçekleri getirdim. Sana begonyalarını vereyim."

Ama uyanmadı. Ne olurdu sanki uyansa?

"Biliyorum benim tüm bu yaşadığım şeyleri bir yerden görünüyorsun. Senin burada olmana sebep olan kim? Keşke sana bunu yapanı bulsam, keşke..."

"Sensiz çok yalnızım, oğlumuzda seni çok özledi. Sen de bizi özledin mi?"

"Keşke eski günlerimize geri dönsek. Keşke Atlas hiç kaçırılmamış olsaydı keşke sen geçmişte de beni bırakıp gitmeseydin. Sen beni 2 defa bıraktın oysa ben seni hep beklemiştim. Ömrümün sonuna kadar da beklemeye devam edeceğim"

Çiçekleri buketten çıkardım ve toprağın üzerine gömdüm. Buraya gelmeden önce aldığım su şişesini elime aldım ve çiçekleri sulamaya başladım.

"Çiçekleri sen de çok severdin"

"Artık sürekli yanına geleceğim buna emin olabilirsin, senin beni yalnız bıraktığın gibi ben seni yalnız bırakmayacağım. Sana bir söz vereyim. Buraya bir daha ki gelişimde sana bunu yapan pisliği bulmuş olacağım"

Soğuk mermerden kalktım ve son kez dönüp Açelya'ya baktım.

"Yine geleceğim, hep geleceğim"

                               ⌛

Arabamı deniz kenarına bıraktıktan sonra arabadan indim. Telefonumu çıkardım ve Aras'ı aramaya başladım.

"Kaan" diyerek telefonu açtı.

"Bana Hakan'ın numarasını bul" dedim sadece.

"Tamam ama neden?" Diye sordu.

"Hemen istiyorum" diyerek telefonu kapattım.

5 dakika sonra telefonuma gelen bildirimle hemen mesajlara girdim.

Aras numarayı atmıştı. Hemen Hakan'ı aramaya başladım.

Telefon çaldı, çaldı, çaldı ve en sonunda Hakan telefonu açtı.

"Efendim?" Dedi.

"Hakan, Kaan Soyhan ben" dedim.

Anında havası değişti ve "Aa kaancığım sensin demek, nasılsın?" Diye sordu.

Şu an böyle boş şeylere vakit ayıramazdım. "Direkt konuya giriyorum" dedim.