BİRLİKTE +18

3

İlerlemek için yorumlarınıza ihtiyacım var

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum

Oy sınırı 100 yorum 40

Saçlarımı okşuyordu. Bir el saçımı okşuyordu. Öyle yumuşaktı ki dokunuşu, rüya gibiydi. Babamın şeytani bakışları ve saçlarımı kökünden tutuşu aklıma gelince irkilerek uyandım. Başım hafif kalkmışken yanımdaki bedeni fark ettim.

Çağların saçlarımdaki okşaması devam ederken "Buradayım kabustu," diye fısıldadı.

Acıyan gözlerimi kapatarak titrek bir nefes verdim. En zayıf anımı görmüştü. İnsanlara zayıf noktalarımı göstermekten nefret ederdim, güvenmezdim.

"Ona," duraksadım. "...ona bir şey yaptınız mı?"

Eli saç diplerime kayarken rahatlatan okşamasına tepkisiz kaldım. "Adamlarımdan haber almadım." Yalandan kaçmanın diğer yolu, bilmiyorum.

"Keşke daha önce yetişseydim."

Senin suçun değildi diyecektim ama beni durduran bir şey vardı. Suçlu o'ydu. Her şeyin sebebi o'ydu.

"Senin yüzünden," diye fısıldadım bilinçsizce. "Senin suçun."

Saçlarımı okşayan ellerinden kurtularak doğruldum ve yataktan kalktım. "Senin suçun," dedim tekrarlar gibi.

"Hira," dedi kaşları çatılı. "Neden bahsediyorsun?"

"Hepsi senin yüzünden." Ellerim titredi. "Benden bir bebek istedin tehditle. Başka seçeneğim yoktu."

"Düşünemiyorsun şuan." Bana doğru yaklaşıyordu yavaşça. "Mecburdum."

Gözlerim doldu dudaklarım titredi. "Değildin mecbur falan... Nedenini bile açıklamadın." Durmadım. "Sen baba bile olamazsın."

Birkaç adım önümde durup kaldı. "Ne?" Sesindeki hayreti işittim.

Acımasızca devam ettim. "Baba bile olmaz senden. Bencilin tekisin."

Burun kemerini sıkarak sakinleşmeye çalıştı. "Hira sınırını aşıyorsun. Mantıklı düşünmüyorsun kendine gel."

"Git buradan!" dedim ağlayarak. "Git artık git git." Başımı ellerim arasına alıp olduğum yere çöktüm. Sırtımı yatağa yaslarken öylece ağladım.

Delirmiş gibiydim. Aklım başka, kalbim başkaydı. Hem mantıksız geliyordu, hem de şefkat doluydu.

Yine de önümde eğildi ve diz çöktü. Dizlerimi tutup benimle göz göze çalıştı. "Hira... bebeğim."

Bebeğim. Daha da ağladım. "Korkuyorum. Çağlar omuzlarım kaldırmaz benim. Altında kalırım tüm bu yüklerin."

Hıçkırıkların eklendiği ağlamaklı sesime karşılık yumuşak bir bakış gönderdi. Görüntüsü buğuluydu.

Yanağımı okşadı ve yanıma geçip beni göğsüne yasladı. "Ben yanındayım. Hira, hep yanındayım. Gerekirse tüm yüklerini alırım ağlama böyle."

"Özür dilerim özür dilerim," diye devam ettim ağlayarak. "Öyle demek istemedim."

"Biliyorum," çenesini saçıma yaslarken aynı zamanda sırtımı okşuyordu. "Endişelenme. Sen daha önemlisin."

Çağlar gerçek miydi? Bir insan böylesine şefkat dolu olup, bilmediğim baba hissini verebilir miydi?

Göğsüne daha da sokuldum. Kollarıyla beni sardı. "Ya iyi bir anne olamazsam? Ya üstesinden gelemezsem?"