***
"Sana bir teklifim var. Kabul edersen borcu silindi bil."
"Nedir?" dedim titreyen ellerimi birleştirip tutarak. Bakışları oraya kaydı, sonra da karşımızdaki denize.
"Benimle evlenip çocuğumu doğuracaksın."
Babasının borcunu ödemek için hiç bir ş...
Bu bir haftadır ne yaptığımı ne siz sorun ne ben anlatayım.
Eceyle birlikte kalıyordum ve içimdeki özlem dinmiyordu. Ona o kadar bağlanmışken kendim ayrılmış olmak canımı yakıyordu. Bu bir hafta düşünmem için gayet yeterli bir süreydi. Evine saldırı düzenleyip karısını kaçıran insanlardan intikam alması kadar normal bir şey yoktu. Bu cümlenin bir aması vardı.
Ama onu orada görünce başka nasıl tepki verebilirdim?
İki gün öncesine kadar arayıp yazıyordu ama artık yoktu. Ayrıca birkaç kez Ecenin evinin kapısına da gelmişti ama iyi bir ruh halinde değildim. Bu yüzden her gelişinde geri gitmişti ve beni görmemişti. Eninde sonunda birimiz adım atacaktık ama ben bir kez daha onu bekliyordum.
Bugün Handan hanıma gidecektim kontrol için. Ece kahvaltıdan sonra market alışverişine gitmek için evden ayrıldı. Ona hastaneye gideceğimi haber verdiğimden sorun yoktu.
Ona her şeyi anlatınca duruma dışarıdan bir göz olarak bakmıştı. İkimizin de haklı olduğunu söyleyerek yorumsuz kaldığında ona hak vermiştim. Ben bile o zamana dönüp baktığımda fazla mı tepki verdim diye düşünüyordum.
Elimde değildi sevdiğim adamın başka bir yanını görünce hayal kırıklığına uğramak. Ayrıca hamileydim ve düşünmem gereken bir bebeğim vardı. İkimiz de yeni bir hayata yelken açmışken daha fazla bu işlerle uğraşması ne kadar mantıklı olurdu?
Kontrole giderken onu çağırmak istemiş ve bir adım atmak istemiştim ama bir şey beni engelliyordu. İçimdeki ses bunu sürekli erteliyordu. Bej palazzo bir pantolon ve koyu yeşil askılı giyindim. Hazırlanıp aşağı inince beni Keremin şoför koltuğunda oturduğu araba karşıladı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ön kapıyı açıp oturunca "Arkaya otursaydınız," dedi ama başımı iki yana salladım. Hastane çok uzak sayılmazdı zaten.
Bu bir haftadır Çağların emri olduğunu düşünüyordum, Kerem ihtiyacım olduğu her an oradaydı. Arabayla bir yere gitmem gerekince, vitaminlerimin alınması gerekince hep yerine getiriyordu. Ayrıca besin listesini Eceye ulaştırmış olacak yemeklerim listeye göre hazırlanıyordu.
Çağları hep ona soruyordum. Bana her seferinde sizin gibi diyordu. Daha fazlası yoktu. Son cümlesi ve bakışı aklımdan gitmiyordu. Bu bir hafta kendimi toparlamam için bana onun tarafından verilmişti ama yokluğunda daha çok dağılacağımı tahmin edemezdim.
Aşk böyle bir şeydi demek. Uzaklaşmak istesen bile gitmek istediğin yer hep onun yanı oluyordu.
Hastanenin dışarıdaki otoparkına arabayı park edince çıktım. Hastaneye ilerlerken Kerem arkamdan geldi. O sırada bir siyah arabanın daha durduğunu görünce bakışlarım oraya kaydı. Çağlar arabadan son derece havalı haliyle çıktı ama dağılmış ifadesi tam tersini söylüyordu. Keremin cevabını şimdi anlıyordum çünkü bakışlarının feri sönmüştü.
