BERDEL

14. Bölüm -Çelişki-

Umarım bu kadar hevesli beklentinizi karşılayan bir bölüm olmuştur :(

•

"Aziz..."  kalbimin atışını tüm vücudumda hissederken bir kez daha acı inlemesini duyduğumda odadan çıkıp yan kapıya vurmaya başladım.

"Ömer!"  o kadar sert vuruyordum ki avuç içimde sızlama vardı.

"Ömer!" elim havada kalıp kapı açılırken nefes nefese odayı gösterebildim sadece. Uykudan gözleri küçülen adam konuşmama fırsat kalmadan beni iterek koşarak içeriye girdiğinde sesi geliyordu.

Arkamdaki kapı açılıp abim çıktığında ona konuşamadan açık kapıdan girerek odama geçtim. Arkam sıra geldiğini biliyordum.

"Abi." Ömer Aziz'in ayılması için yanağına vururken bende diğer yanına geçip alnındaki teri elim ile sildim.

"Aziz." inleme ile yavaş yavaş sakinleşen ama uyumaya devam eden adamla korku dolu gözlerimi Ömer'e çevirdim.

"Ben balkondaydım içeri geldiğimde böyleydi. Ben yanına gelecektim ama..." nefes nefese geri çekilip Aziz'in sakinleşmesi ile sırtımı yatak başlığına dayadığımda gözlerimi konuştuktan sonra Ömer'e çevirdim.

"Ama?"

"Aziz az önce konuştu." kaşlarını çatan adam sanki dalga geçiyorumuşum gibi dudağı kıvrılıp düzelirken kendine galiba benim deli olmadığımı falan hatırlatıyordu.

"Gerçekten diyorum Ömer, Aziz konuştu. 'Yapma, Arif mi? Akif mi? öyle bir şey dedi. Ben dondum kaldım kapının orda yemin ederim." Ömer arkasını dönüp kapıdan yenice giren kadına baktığında kaşlarını çatarak bana döndü ve uyarı verircesine kaşlarını kaldırıp susturmuştu beni.

"Sonra." dedi kısaca ve Aziz'in boynunu peçete ile sildikten sonra Aziz'in ayılması için seslendi ama hastalık dolayısıyla ağırlaşan uykusundan kendini alamıyordu.

"Fatih, yardım etsen banyoya götürelim duş alsın." uyumasından dolayı vücudu dahada ağırlaştığı için bende yardım ederken Zelal yanıma gelmişti.

"Kâbus gördü, galiba biraz fenalaştı ama şimdi iyi." ufak bir açıklama yapıp onunda gerilmemesi için sesimi sakin tutmaya çabaladığımda derin nefes alıp omuzlarını düşürmüştü.

"Uzun zamandır böyle olmuyordu."

"Daha önce de mi böyle oldu?" anında dikleşip yüzümü gererken koltuğa yerleşen kadının yanına gidip karşısına oturdum.

"İlk zamanlarda sık sık oluyordu. Bundan daha ağır olup hastaneye gittiğimizde oluyordu tabi o zamanlar sinir krizi olarak geçiyordu ama şimdiki normal gibi." omuzlarını silkip bakışlarını dışarıya çevirirken yerinde yerleşip gözlerini kapattı.

Ben ise karşımda oturan kadına dik bakışlarımı yollamaya devam ettim. Çok sakin duruyordu ve bu durum benim sinirlerimi bozuyordu.

Bir süre sonra banyoda çıkıp Ömer, Aziz'i zorlukla kucağında tutarak ani şekilde yatağa hızlıca koyarken dikleşerek yerinde doğruldu.

Yatağa gidip hemen yanı başına oturdum.

"Aziz'im iyi misin?" gözleri açık adam bana döndüğünde hafif nemli saçlarını geriye doğru elimle yatırıyordum. Gözlerini yorgunca kapatıp açarken iyi olduğunu belli etmek için hafif dudağının kenarını kıvırmıştı.

Kısa sürede Aziz'in gözlerinin kapanması ile abimgil kendi odasına geçerken Ömer biraz daha bizimle durmak için balkona çıkmıştı.

Aziz için çok endişeleniyordu.