"နင် နင်တို့ နင့်အဖေသွေးတေ တောက်စ်...."
လဝန်းချိူဟာ ဒေါသထွက်သွားပြီး တခါးရှိရာဆီလာကာ နှောင်းရောင်ခြယ်ကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့.....
"ဟင် သားလေးတို့ ပါးပါးအသဲလေးတေ"
"ပါးပါး"
ခလေးတေက သူ့ဆီအပြေးလာကာပွေ့ဖက်လိုက်ကြသည်...ထိုပေမဲ့ ဇာတ်လိုက်မက နှောင်းကျောခိုင်းထားတာအသားယူပြီး ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ဆေးထိုးအပ်နဲ့ ထိုးစိုက်လိုက်သည်.....စိတ်ကြွဆေးတေ...
'အားးးမသာမ ဖော်လော်မော်မ အကြောရှာမထိုးဘူးဒေါင်းဇားမ'
'hostကျနော် ဆေးအာနိသင်ကိုဖျောက်ဖျက်ပြီးပါပြီ'
'ဟုတ်ပြီလေ'
နှောင်းတစ်ယောက်အကယ်ဒမီရှော့လုပ်ကာ ထိုနေရာမှာတင်မူပျက်ချင်ဟန်ဆောင်ခဲ့သည်.....ဇာတ်လိုက်မကတော့အားရကျေနပ်စွာ...ခလေးတေကတော့ သက်ပြင်းချရင်း ခုနထိုင်နေတဲ့ဆိုဖာပေါ် ခုန်ပေါက်ကာ ပြေးတက်ပြီး အေးဆေးပြန်ထိုင်နေသည်....
"ဟားးးဟားးးဟေ့လူတေ လာကြစမ်း သူကို ဆေးပြယ်တဲ့အထိလုပ်ပေးလိုက်ကြဟားဟားး"
"ဟုတ်ပြီ"
ယောက်ကျားကြီး ငါးယောက်က နှောင်းရောင်ခြယ်ကို ကြမ်းတမ်းစွာဆွဲခေါ်သွားတာကိုကြည့်ပြီး လဝန်းချိူ စိတ်ကျေနပ်နေသည်.....ကြည့်လိုက်တဲ့အကြည့်က အားကိုးရာမဲ့နေတဲ့အကြည့်တေနဲ့ ငါ့နင့်အတွက်liveပါလက်ဆောင်ထားပေးထားတယ်.....ဟင်းးးဟင်းးး
တုတ်တုတ်ကတော့ hostအတွက်စိုးရိမ်နေတယ်hostကတကယ်မူပျက်နေတာပဲ ငါ ဆေးအာနိသင်ဖယ်ထားပါတယ် ငါစောက်သုံးမကျလို့လား
'host အဆင်ပြေလား'
'.......'
ဖြေသံမကြား hostကို သွားကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူငါ့ယောက်ကို ရီဝေစွာကြည့်နေတယ်...
"အကိုကြီးတော့ ဒီကအလှလေးက ကိုကြီးတို့ကိုစားချင်နေပြီလို့"
" ဟဟေ့ကောင်တေ ကြမ်းစရာမလိုတော့ဘူး ရှယ်ပဲ "
"ဟုတ်ပါ့ကွာ"
YOU ARE READING
System ကပေးတဲ့မောင်💛
ActionSystem ficလေးပါဖတ်ဖူးသူလဲရှိမယ်ထင်တယ် ကြိုက်ကြမယ်လို့မျှော်လင့်ပါတယ် ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါပြီနော်❤
