တပတ်ခန့်ကြာတော့ သက်လယ်ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာလေပြီ...မဂ်လာပွဲလဲစီစဥ်ထားသည်ပင်....
"သက်လယ်"
"ဗျာ....မောင်က ဘာလဲပြော "
"ဟောဗျာ စိတ်မရှည်ဘူးလားမောင့်ကို"
"ရှည်ဝူး "
"ဘာလို့လဲ "
"မောင့်မျက်လုံးတွေက သက်လယ်ကိုလာမကြည့်နဲ့"..
"ဟမ်ဘာလို့လဲ"
"မကြည့်ပါနဲ့ဆို!!!!"
သက်လယ်ငကဲလေးက ဘာတွေဂျီကြနေမှန်းမသိ....ဘင်ယောင်းဟီ ခဗျာ မျက်နှာလွဲ ပြီးမေးရပြန်သည်...
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲသက်လယ်ရယ်"
"အဲ့မျက်လုံးကြီးက ခနကထွက်သွားတဲ့သူနာပြုမလေးကို ကြည့်နေလိုက်တာများပြူးနေတာပဲ"
"ဟမ်...."
"မလှည့်လာနဲ့ အဲ့မျက်နှာကြီး"
လှည့်ထားတဲ့မျက်နှာကိုသတိလက်လွှတ်ပြန်လှည့်မိလိုက်တော့....အအော်ခံလိုက်ရတဲ့ဘင်ယောင်းဟီရယ်ပါ...
"အော်အမ် အင်း အင်းပါ "
"ဟွန့်.... ကြည့်ပါလား ခုကျမှစကားတွေလာနားထောင်နေတယ်"
"ဟင်သက်လယ်ပဲမလှည့်လာနဲ့ဆို..."
"ခဗျားကမလှည့်နဲ့ဆိုတိုင်းမလှည့်စရာလားဟမ် ပြောစမ်း...အဲ့သူနာပြုမကကျွန်တော်ထက်ဘာတွေထူးကဲသာလွန်နေလို့လဲ"
"မောင် မောင်လှည့်မယ်နော် "
"အော်ခုမှသတော်ဦးလာမတင်နဲ့...ခုနကြည့်တော့...မောင်ကြည့်အုန်းမယ်နော်လို့မပြောဘူး...ခုကျမှလာပြီး"
"အဲ့ အဲ့လိုလဲ မဟုတ်ဘူးလေ သက်လယ်လေးရယ်.. "
"ဘာမဟုတ်တာလဲရှင်းစမ်း"
"သူက သက်လယ်ကိုဆေးတိုက်ဖို့ဝင်လာတာလေ....မောင်ကိုယ်တိုင်ပဲသက်လယ်ကိုဆေးတိုက်ချင်တာ...အာ့ကြောင့်သူယူလာတဲ့ဆေးကိုကြည့်တာပါကွာ...သူကဘာလှလို့လဲ...သက်လယ်သွားတဲ့ခြေဖဝါးတောင်မမှီဘူး"
"သေချာလို့လား"
" ဟောဗျာ လိမ်နေတယ်ထင်လို့လား"
YOU ARE READING
System ကပေးတဲ့မောင်💛
ActionSystem ficလေးပါဖတ်ဖူးသူလဲရှိမယ်ထင်တယ် ကြိုက်ကြမယ်လို့မျှော်လင့်ပါတယ် ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါပြီနော်❤
