ငပြူးငလူး

Part 5

(Uni)

" ပဲပြုတ်..! ပဲပြုတ်ပူပူလေး ရမယ်! ပဲပြုတ်..! "

တစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက်လို့ ပဲပြုတ်လိုက်ရောင်းရင်းနဲ့ ဘေးဘယ်ညာက တန်ဖိုးကြီးအိမ်ခြံဝန်းတွေ ရှိရာဘက်ဆီလည်း မမေ့မလျော့ဝေ့ဝဲကာ ငေးမောကြည့်နေမိသည်။

လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်တည်းက စားနိုင်သောက်နိုင်ရုံ အနေအထားရှိဖို့တောင် မနည်းခဲယဉ်းခဲ့တဲ့ ခညောင်းဦးတို့မိသားစုမှာ ဆင်းရဲချို့တဲ့မှုဒဏ်ကို အလူးအလဲခံစားခဲ့ရသည်။ ရက်စက်လွန်းလှတဲ့ ကံကြမ္မာကို စာဖွဲ့ပြစ်တင်ဖို့တောင် အချိန်မပေးနိုင်သည်အထိ..၊ ခညောင်းဦးခမျာ စားဝတ်နေရေးအတွက် လက်ပြောင်းလွှဲယူလို့ အရွယ်နဲ့တစ်ပြေးညီစွာပင် တတ်စွမ်းနိုင်သလောက်ကို ရုန်းကန်လာရသည်။

တစ်ရပ်ကွက်လုံးကလည်း သူတို့မိသားစုကိုဆို မဖယ်ကြဉ်ရုံလေးသာရှိကြမည်။ အဲ့ဒီအစား မေးထူးခေါ်ပြောဖို့ မဆိုလေနဲ့..၊ မျက်လုံးတောင်မှ ယောင်လို့ဝေ့ကြည့်မလာချင်ကြပေ။ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းခဲ့ရတဲ့ မိခင်ဖြစ်သူရဲ့ အတိတ်ကာလကဖြစ်ရပ်ဆိုးကြီးကို တစ်ရပ်ကွက်လုံးအနှံ့ ဟိုးဟိုးကျော်အောင် ဝိုင်းဝန်းအပြစ်တင်ကြတာကလွဲလို့ ကမ်းလင့်လာမယ့်လက်တစ်စုံကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှမရရှိခဲ့ဖူးပါလေ။

ကလင်..ကလင်..!

ဘဲလ်သံနှစ်ချက်ကြောင့် ပဲပြုတ်တောင်းကြီးကို ဟန်ချက်ထိန်းထားရတဲ့ ခညောင်းဦးရဲ့လည်တိုင်မှာ သမင်ပျိုလေးကဲ့သို့နှယ် လှစ်ခနဲ..။ ထိုအခါ ဆိုက်ကားတစ်စီးကလည်း အရှိန်အသင့်အတင့်နဲ့အတူ သူ့အနားမှာ လာရပ်တန့်လေသည်။

" ရောင်းကုန်တော့မှာလား ငပြူး "

" ဟင့်အင်း.. ကုန်ဖို့ကကျန်သေးတယ် ငလူးရ.. "

" အာ့ဆို ငါဝယ်လိုက်မယ် "

စကားပြောနေရင်းက ခညောင်းဦးရဲ့ခေါင်းပေါ်က ပဲပြုတ်တောင်းကြီးကို ချက်ချင်းလှမ်းယူလိုက်တဲ့ လူးလွန့်မောင်ရယ်။ ခညောင်းဦးအရပ် ဘယ်လောက်ပုသလဲဆိုရင် ဆိုက်ကားပေါ်ထိုင်နေတဲ့ လူးလွန့်မောင်က လက်အသာဆန့်လိုက်ရုံတင်..။