~WELCOME TO KOLEJ~

~33.Bölüm~

Kuzey kollarını bedenime sarmış beni odama çıkarıyordu. Bütün gün buradaydı. Şimdi ise o vakit gelmişti. En korkulu anım...

:Kuzey çok uykum var hemen uyucam.

:Yok hemen uyuyamazsın.

:Ya Kuzey annemde bu evde.

:Ses çıkmıycak zaten.

Tövbe yarabbim ya! Odamın kapısını açıp tek eliyle yatağın yorganını açtı. Beni hafifçe yatırdı. Ona kedi gibi bakıyordum. Ya uyumam lazım! Yicek şimdi bu manyak!

Kapıyı kapatıp kilitledi. Ulan bu çocuğun kilitlerle bir derdi var herhalde.

:Bu kapı yada tekme atmaya falan kalkma.

Haha çok komik! Valla şimdi ağzına geçircem tekmemi Kuzey! Sırtını kapıya yaslayıp beni izlemeye başladı. Ona doğru melül melül bakıyordum.

:Bir şey yapmıyacak mısın?

Yani şimdi öyle duruncada insanın götü tutuşuyor ondan. Eğlenen bir ifade vardı yüzünde.

:Yapmamımı isterdin?

Hayır be! Buda iyice sapıklaştı. Bi hocaya götürüp okutturalım şunu.

:Yaa baya yapmanı istiyorum.

:Tamam o zaman yapalım.

Lan! Şakasına dedim onu mal! Bana doğru sırıtarak geldi. Ayağıma dikkat edip iki elinide kafamın arasına koydu. Allah'tan karanlıktıda yanaklarım görünmüyordu.

:Kuzey şaka dedi-

Baş parmağını alt dudağımda gezdirdi. Şu karanlıkta bile bakışlarındaki tutkuyu görebiliyordum. Bedenimide aynı kolları gibi bacaklarının arasına aldı. Şuan o üstte ben altta tövbe bismillah!

Elini yavaşça boynuma götürdü. Sanki canımın acımasından korkuyor gibiydi. Elini boynumda durdurdu. Hafifçe okşama başladı. Ben ise korkak bir kedi yavrusu gibi ona bakıyordum.

:Senin istemediğin bir şeyi asla sana zorla yapmam. O yüzden bir kere sorucam istiyor musun?

~5 Temmuz 2013 Kuzey~

:Baba neden ağlıyorsun annem nerde?

Küçük bir çocuk. Sadece küçük bir çocuktu Kuzey. Doğum gününde herkesin ağlaması onun için bir umutsuzluktu. Oysaki ne kadar mutluydu o. Annesi gelicek ve ona bissürü araba alıcaktı. 8 yaşına yeni girmişti ama herkes ağlıyordu. Bağırarak ağlayan anneannesi hıçkırıklar içinde olan babası...

Ne olmuştu? Omu yalnış bir şey yapmıştı? Bugün sabah babasının sözünü dinlememişti o yüzden babası buna mı ağlıyordu? Hemen babasının yanına koştu. Onun boynuna sarıldı.

:Baba özür dilerim söz veriyorum sana asla sözünden çıkmıycam lütfen ağlama. Bak annemde gelicek şimdi oyuncakçıdan seninle araba oyunu oynarız.

Ama işe yaramıyordu babası asla dinlemiyordu. Oda artık korkuyordu. Neden kimse gülmüyordu... Belkide onun doğum günü herkesi ağlatıyordu. O zaman bir daha asla doğum günü kutlamazdı. Yeterki onlar gülsün o bir daha asla doğum günü kutlamıycaktı...

Aradan zaman geçti annesi oyuncakçıdan asla geri gelmeyince anladı Kuzey. Annesi onu bırakıp gitmişti o günden sonra arabalar bile kâbusu oldu.

~Şimdiki zaman~

:Senin istemediğin bir şeyi asla sana zorla yapmam. O yüzden bir kere sorucam istiyor musun?

İstiyorum. Ama yani şimdi bunu nasıl diyeceğim ben? Utanıyorum yani of! Hay ben bu huyumun ta!

:Yani şimdi şey eeeee.