Gecenin Senfonisi

13.Bölüm-Birlikte Ölürüz.

Merhabalar, yeniden ben! Belki biraz kısa oldu bölüm, bilemiyorum fakat bir gün içinde 4 farklı hikayeye yeni bölüm yetiştirmeye çalışıyorum. Biraz çerezlik bir bölüm oldu diyebiliriz, yine de okuduğunuz için teşekkür ederim.

-

Ölüm, sadece bir gizemdi. Ölümden sonra ki yaşamımı pek umursadığım söylenemezdi, tek canımı yakan değer verdiğim insanların kırgın bakışlarla yüzümü incelemeleriydi.

''Her an ölecekmişim gibi bakmayı kesseniz artık, beni de depresyona soktunuz.''dedim oturduğum yerden kalkarak. Doğruydu, yaklaşık bir saattir herkes bana bakıyordu. Hiç bir söz söylemeden veya hiç bir eylemde bulunmadan.

''Özür dilerim,Vera.''dedi Andreas.

''Artık anlat, siktiğimin lanetini nasıl ortadan kaldıracağız?''

''Vera, bunu söylemek benim için çok zor. Kaynaklara göre tek yol, birlikte olman.''dediğinde, Adrian birden ayağa kalktı.

''Kim ile birlikte olacakmış?''diye sordu sert bir sesle.

''Sen,''diye cevapladı Andreas.

''Aklınızı mı kaçırdınız, bana dokunamıyor nasıl birlikte olacağız?''

''Bak Vera, lanetin kilit noktası da bu. Büyüler, bir şekilde çözülür. Çözülmemesi için tek zor var; hem laneti hem de ilacı kendi bedeninizde bulundurmanız. Lanet ve çözüm kusursuz bir şekilde tasarlanmış, sana dokunamaz çünkü ölümüne sebep olur. ''

''Kendin de diyorsun, beni öldürür. Nasıl dokunacak?''

''Kendini kontrol etmeye çalışmalı, bilmiyorum.''

''Diyelim ki lanet kalktı , sonra tekrarlanacak mı?''diye sordu Adrian.

''Yeniden mi sevişmek istiyorsun?''dedi Beth.

''Evet tekrarlanacak, kan anlaşması yok olana kadar.''dedi Andreas.

-

Tüm bu başıma gelenler, saçmalıktan ibaretti! Kafayı yeme aşamasına gelmiştim, dudaklarımdan sürekli olarak kan süzülürken aklımda nasıl birlikte olacağımıza dair sorular yankılanıyordu. Adrian, kabul ettiğini bile söylememişti. Tek yaptığı, duyduklarından sonra arkasına bile bakmadan çıkıp gitmekti. Tamam, kabul etmeliydim ki büyünün çözümü imkansız gibi bir şeydi. Adrian, daha bir öpücükte bile alev alıyorken, birleşme anında nasıl kontrol edecekti kendini?

Andreas, beni omuzlarımdan tutup evin etrafında ki dönüşüme son verdi. Sıkıntılı bir şekilde nefesimi verdikten sonra, kollarını bedenime sardı.

''Ne yapacağım?''dedim çaresizce.

''Onunla birlikte olmanı en son isteyecek kişi benim Vera, senin ölümünü görmektense bu acıya katlanmak daha iyi.''dediğinde hüzünlü bir şekilde gülümsedim.

''İçinde bulunduğumuz durumdan nefret ediyorum, her tarafımız çaresizlik kokuyor.''dediğimde saçlarımın bir tutamını, avuçlarının arasına alıp burnuna doğru götürdü.

''Hayır Vera, sen bahar kokuyorsun. Karanlığın ortasında yeşeren bir çiçek gibisin.''dedikten sonra buruk bir şekilde gülümsedi.

Andreas'a kesinlikle değer veriyordum fakat elimde olsaydı onu sevmeyi seçer miydim, bilmiyordum. Sonuçta aldatmak dile kolay bir şeydi ama herkesin unuttuğu bir şey vardı. Bir kez aldatan, bir daha aldatırdı. Bu tamamı ile bir karakter meselesiydi.