Bad Luck [EXO Fanfic]

Bölüm 2

Vicdanım okla vurulduğu halde uçmaya devam eden bir yırtıcı kuş gibi çığlık atıyordu. -Ruhi Mücerret

Gözlerim buğulanıyordu,düşünme yetimi kaybetmiş gibiydim. Gördüğüm şey beni şoka uğratmış, duyduğum şey ise beni korkutmuştu.

Karşımda bana gözleriyle kızgın alev topları gönderen adam öne doğru birkaç adım atarken "Hey! Sana dedim." diye kükremeye başladı.

Korku dolu gözlerimi adamın gözlerinden kaçırmaya başlamıştım. Dilim adeta tutulmuş gibiydi.

Yere yığılmış kanlar içinde olan çocuğa mı üzülecektim yoksa başıma bela aldım diye mi yakınacaktım? Ona yardım etmeyi istiyordum ama buna imkanımın olmadığını fark edince kendimi düşünerek kaçmayı tercih ettim.

Kötü biri miyim?

Seni öylece orada, duygusuzca, hiçbir pişmanlık duymadan bırakıp gittim. Sadece kendimi düşündüm.

Affedilmeye değer miyim? Peki ya yaptığım bu şey..affedilebilecek gibi miydi?

Yolun nereye gittiğini bilmeden ayaklarımın beni götürebileceği yere kadar koşuyordum.

Hiçbir şey düşünmüyordum. Arkamdan deli danalar gibi koşan, durmamı isteyen bu adamdan kaçmaktan başka..

Ara sokaklardan birine saptım, kendime saklanacak kuytu bir yer aradım gözlerimle. Hızla gelen ayak seslerinden adamın öfkesini hissedebiliyordum. Evlerden birinin avlusuna girdim ve olduğum yere çöktüm.

Nefes nefese , ter içinde kalmıştım. Nefes almakta zorluk çekiyordum. Güneş gitmiş, yerini ay almıştı. Etrafı ışıtan tek şey ayın ışığıydı.

Duvarın arkasında birinin olduğunu taşların kayma sesiyle anlayabiliyordum. Bu benim daha çok korkmama neden oluyordu. Kapana kısılmış fare gibi hissediyordum. Yakalanmam an meselesiydi..

Nefes alış veriş seslerimi duymaması için elimle ağzımı kapatmıştım. İçimden dualar ediyordum. Korkudan ölmemek için kendimi zor zaptediyordum.

Ayak seslerinin uzaklaştığını duyunca elimi ağzımdan çektim ve derin bir nefes alıp verdim. Ucuz yırtmıştım.
Bir süre olduğum yerde durdum. Adamın uzaklaştığından emin olmak istiyordum.
Bir süre sonra bulunduğum yerden temkinli bir şekilde kalktım ve etrafta kimsecikleri göremeyince avlunun duvarından diğer tarafa atladım.

Geldiğim yoldan geri gitmeye başladım. Etrafıma bakarak gidiyordum. Çocuğun be durumda olduğunu merak ediyordum. Ayaklarım beni olay yerine götürüyordu.

Gecenin karanlığında ara sokağa girdim ve hiç kimsenin olmadığını gördüm. Gözlerimin önünde bıçaklanan çocuk yoktu.

Çocuğun tam bıçaklandığı yere ağır adımlarla gitmeye başladım. Yerde sadece kan izleri vardı. O halde ayağa kalkması çok zordu. Adamlar mı götürmüştü yoksa onu? Polise haber vermeli miydim? Ne yapacağımı hiç bilemiyordum.

Kendime daha kalacak yer bile bulamamışken başıma böyle bir olayın gelmesi canımı acıtıyordu. Çok savunmasız hissediyordum. Ya adamlar gelip beni bulursa, bir şey yaparlarsa diye düşünmeden de edemiyordum.

En iyisi gidip, birkaç gün sessiz kalmaktı. Bu yüzden hızla yurduma doğru giden yoldan yürümeye başladım.

Olay yerinden uzaklaştıkça adımlarımı yavaşlatıyordum. Kafam eğik saçlarım gözümün önüne düşmüş bir şekilde yürüyordum. Kafamı kaldırdığımda yurda geldiğimi fark ettim. Hiç enerjim kalmamıştı. Yurt binasın girince görevli kadın "Koştun mu sen? Ter içinde kalmışsın." dedi. Evet anlamında kafa salladı. Görevli kadın bu seferde "Arkandan atlı mı kovaladı yoksa?" dedi gülerek. Zoraki gülümsedim ve hiçbir şey demeden odamın olduğu yere doğru yürüdüm. Odamın kapısının önüne geldiğimde anahtarlığımı çıkarıp kapının kilidine yerleştirdim. Bir kez sola çevirmemle kapı açıldı. Omzumla kapıyı itekleyerek içeri girdim.

Kendime gelebilmek için hemen banyoya gittim ve soğuk bir duş aldım. Banyodan çıktığımda açlarımı kurutma gereği duymadan ıslak saçlarımla yatağın üzerine sırtüstü serildim.

Tavanı seyrederek olanları unutmaya çalıştım. Fakat unutsam bile iki dakika sonra film şeridi gibi tekrar gözlerimin önüne geliyor, o anı düşünüyor,düşünüyor ve yine düşünüyordum..

Zavallı gencin acı çekişi aklımdan gitmiyordu. Bir korkak gibi kaçışımda kendimden nefret etmemi sağlıyordu. Bunun yanı sıra aklımda tek bir doru vardı; Acaba o çocuk beni görmüş müydü?