Bad Luck [EXO Fanfic]

Bölüm 8

-Jongin'in Bakış Açışı-

Küçük şeyin kafasına vurup, odama gittim.

Bu kızda kimdi? Neyin nesiydi? Ne işi vardı bizim evimizde? Beynim sorularla doluydu..

Birkaç hafta uzaklaştım, Min Ah anında kendine yeni bir ev arkadaşı bulmuş.

Abisini hemen unutsun zaten o.

Min Ah'a hesap sormak için odama çağırdım. Yatağın üzerine yayılmış, yatıyordum.

"Onun burada ne işi var?" dedim.

Min Ah, izin iztemeye çalıştı. "Abi bir süre burada kalsın. O benim en yakın arkadaşım."

En yakın arkadaşı ve ben onunla ilk kez karşılaşıyorum. Soruma tam bir cevap alamamıştım. Bu yüzden tekrar sorma gereksinimi duymadım. Adam akıllı cevap vermeyecekti zaten.

Hemen sadede gelmek istedim. "Min Ah sakın ısrar etme, onun burada kalmasını istemiyorum."

Ama.. ama abi lütfen."

Sesimi biraz yükselterek "Min Ah! Daha biz kendimize zor bakıyoruz. Bir de başıma ekstra bela alamam." dedim.

Min ah afallayarak "Bela mı?" konuşmasına devam etti.

"Benim bilmediğim şeyler mi var? Ayrıca beni de mi bela olarak görüyorsun ha?" söylenmeye başladı.

Agh bu kızlar.. Konuyu nasıl da saptırmayı biliyorlar. Onlara demediğiniz halde kendilerine söylenmiş olduğunu çıkarıyorlar cümleden...

Kapıyı açtı ve giderken ekledi "Umarım dediklerini duymamıştır."

Umursamıyorum, ister duysun ister duymasın. Onu burada istemediğim aşikar değil mi?

Umursamaz tavırlarla, yatakta biraz daha yayıldım. Kolumu kafamın altına yerleştirdim. Telefonumun çalmasıyla gergin havanın sessizliği bozuldu. Masanın üzerindeki telefona uzanarak elime aldım.

Ekranda "Yehet!" yazıyordu. Yehet? Bunu hangi manyak yapmıştı?

Telefonu açtım, kulağıma götürdüm. "Alo." sesi Sehun'a aitti.

Selam bile vermeden "İyi ki birkaç hafta evinde kaldım.Hemen telefonumdan adını değiştir değil mi?" Karşıdaki şapşal kahkahalara boğulmuştu.

Gülerek "Yehet ne lan?" dedim, hesap sorarcasına.

Tek dediği şey "Ben ne bileyim?" olmuştu. Adam daha kendi kullandığı kelimeleri bilmiyordu ki.