Siz bölüm okurken ben bir tane daha bölüm yazdım ama şöyle de bir şey var. Midem bulanıyor ve başım dönüyor. Bir kaç gün bölüm atamayabilirim haberiniz olsun. Sonrasında ilk olarak başıbozuk bölümü atacağım. Okulda sapık var ve şehzade aynı zamanda gelir muhtemelen. Neyse iyi okumalar.
Kafamdaki yüzlerce soruyla eve geldiğim an annem kapıyı açtı. "Geç çabuk içeriye." Sinirliydi, haklı olarak. Başımı öne eğip içeriye girdiğimde babaannemlerin ve halamların burada olduğunu gördüm. Çok güzel. Harbiden müthiş. Şimdi herkese anlat bakalım, ne anlatacaksın?
"Otur oğlum." Babamın gösterdiği yere oturup herkese selam verdim. Ve mahkeme başladı.
"Aydın Alparslan, gece gece eve tanımadığın bir kızı getirmek de ne demek?" dedi dedem tüfeğin namlusunu bana doğrulturken.
"Baba anlattığımız gibi..." diyen babam bana döndü. "Kızı nereye bıraktın oğlum?"
"Akşam arabama bindiği yerde inmek istedi baba. Dağ yolunda bıraktım." Ve annem bağırdı.
"Gene mi içiyordun sen? Öldürürüm seni Aydın Alparslan. Cesedini de dağ yoluna bırakır kurtlara yem ederim. Evlat katili mi yapacaksın beni bu yaştan sonra?"
"Hayır anne, içmiyordum. Manzaraya bakarken kız bir anda arabaya bindi. Kimsin dedim, boşver dedi. Eve geleceğim zaman in dedim, inmedi. Evine bırakayım dedim, evim yok dedi. Otele götüreyim dedim, gidemem dedi. Sonunda da bu gece onu saklamamı istedi. Hemen hemen Beste yaşlarında bir kız. Gecenin bir vakti orada tek başına bırakamazdım, hak verin. Başında bir iş olduğunu düşündüm, eve getirmekten başka çarem yoktu. Sabah erkenden kalkıp götürecektim ama uyuyakalmışım..."
"Oğlum," dedi annem, "Tamam kızın başında bir iş var diyorsun anladım. Ama şöyle de bir durum var, biz buranın bilinen ailelerindeniz. Bursa'da bilinen bir fabrikamız var. Ya bu kız fabrikayla alakalı gizli bir düşmanlık sebebiyle arabana bindiyse? Seni takip ediyorlarsa? Yada ne bileyim, belki diğerlerini hatta hepimizi takip ediyorlarsa. Eve gizlice getirmeden önce neden bize sormuyorsun? Uyumadığımı biliyorsun, seni bekledim." Bademli mahallesi yıkıldı. Taş taş üstünde kalmadı.
"Biliyorum anne, biliyorum ama kızacaksınız diye diyemedim. Hemde dediğim gibi, erkenden çıkartacaktım evden."
"Allah aşkına oğlum annen haklı. Nasıl olur da bunları düşünmezsin?" Sende haklısın baba ama bende haklıyım.
"Peki Aydın Alparslan, kız nereye gitti sen bıraktıktan sonra?"
"Bilmiyorum hala. Patika yoldan yukarıya doğru ilerledi..."
Doğu piçi enişte lafa girdi. "Oralarda bir arkadaşımın evi vardı, bir sordurayım bakayım. Öyle bir kızı tanıyorlar mı?" Sence babam senin teklifini kabul eder mi? Etmez.
"Gerek yok. Biz hallederiz Doğu." Dedim ama ben. Babam kabul etmez.
"O zaman madem bu belayı bizim başımıza sardın Aydın Alparslan, çözmek de sana düşüyor oğlum," dedi annem gider yapar gibi, "Bu akşam oraya tekrar gidiyorsun, ve kız çıkacak mı diye bakıyorsun. Ne yapıyorsan yap, bu kızın kim olduğunu öğren. Yoksa ekmek su yok sana." Yapma anne. Aç kalamam bilirsin. Beni tehdit etme şeklin takdire şayan.
"Annen haklı," dedi dedem hala mermi atarken, "Kimmiş neciymiş bul. Sonra da gelip anlatacaksın. Ne olduğu belli olmayan insanları evimize sokmamamız gerektiğini bilmiyorsun sanki." Ama yeter. Biliyorum, biliyorum da bırakamadım işte. İçimden bir ses bırakmamam gerektiğini söyledi.
Annemler kahve içmek için bahçeye çıkarken ben odama çıkmak için merdivenlere yöneldim. Beste arkamdan geldi. Annem bahçeye çıkarken işaret ve orta parmağını gözlerine tutup ardından boğazına 'Seni keserim,' işareti yaptı.
आप पढ़ रहे हैं
ŞEHZADE (Tamamlandı)
किशोर उपन्यासAydın Alparslan Dinçsoy'un hikayesidir. Meslek lisesinin devamı niteliğinde değildir, ama onu okuduktan sonra okumanızı tavsiye ederim. "Anne ben aşık oldum." diyerek girdim eve. "Anne." diye bağırmaya devam ettim. Dinçsoy silahlı kuvvetlerinin he...
