The Descendants of Fire (Rastro Fanfiction)

Chapter 8

RHIAN'S POV

I'm here at home.

Naghihintay na magkamalay ang batang babae na muntik ko nang mabangga.

I almost had a heart attack noong bigla siyang natumba same time as my car stop right in front of her.

Thanks God mukhang hindi naman ako ang dahilan kung bakit siya biglang nawalan ng malay.

She had this wound on her hand that I have no clue kung saan niya nakuha.

Sino namang walang pusong nilalang ang magtatangkang manakit sa isang batang katulad niya?

"Hoy Rhian. Baka matunaw yan. Kanina mo pa tinititigan" - Chynna

Eto nanaman ang mga kaibigan kong basta talaga pagdating sa akin eh kung ano anong napapansin.

Nga pala nandito lang kami sa living room. The poor child is occupying the couch at nakaupo naman ako sa paanan niya dahil dito sa mga warka kong kaibigan.

Mahirap na daw magtiwala kaya hanggang dito lang sa sala ang mga bisita.

"Do you know that kid Rhirhi? Yang mga titig mo kasi masyadong affectionate" Comment naman ni Bianca.

"I don't know...but there's something in her. You know like...like some sense of familiarity that I couldn't explain...Basta I really don't know. Magaan lang ang loob ko sa batang ito." I tried to explain what I feel towards this kid sa mga kaibigan ko but looking at their confused expressions I know I failed .

"I know it's weird. I just...even by just looking at this kid it makes me happy and when I saw her earlier na duguan at walang malay I feel hurt for some reasons. Like I don't ever want to see her on that state ever again." I continue to explain though di ko sure kung nauunawaan ba nila.

"Hay naku Rhian. Ang weird mo nga. Basta paalala lang sayo ha? Huwag ka basta basta magtitiwala sa kung kanikanino kahit pa sa isang bata. Malay mo spy pala yan o kaya budol budol" Sabi naman ni Katrina.

May sasabihin pa sana ako nang may bigla akong maramdamang paggalaw.

"She's awake!!! She's awake!!!" Sabi ni Bianca na hindi mo malaman kung natataranta ba o excited lang.

The kid slowly open her eyes and she's looking at me.

I don't know but I suddenly felt nervous.

"Hi" Bati ko sa kanya at sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay bigla akong napangiti.

"Mama" Mahina nitong sambit habang nakatitig sa akin.

Huh?

Mama? Ako?

Nagkatinginan naman kami ng mga kaibigan ko.

"Bata pasensya na. Wala dito ang mama mo" Sabi ni Chynna na tila tulayang nagpagising sa diwa ng batang babae kaya bigla siyang napabalikwas.

"Nasaan ako?" Natatarantang tanong niya habang isa isa niyang tinitingnan ang mga kaibigan ko.

She looks so apprehensive right now and I can understand that. She's in an unfamiliar environment surrounded by people she barely know.

"Hey calm down. Hindi kami masamang tao. We just want to help you." I said calmly and her gaze was back on me.

"Mama" Here she goes again weirdly calling me "Mama" sabay yakap sa akin ng mahigpit but what's even more weirder is that it seems like I have no heart to deny her or push her away.

Hindi ko na pinansin ang questioning looks nina Bianca at Chynna at ang nakahanda nang sumugod na si Katrina.

I push the kid away gently.