The Descendants of Fire (Rastro Fanfiction)

Chapter 12

RHIAN'S POV

Pumasok ako sa isang portal.

"Pirena wait. May problema ba tayo?"

"Bakit mo nasabi?" Masungit niyang tugon at humarap sa akin.

"Hindi mo ako kinikibo simula pa kanina sa labas ng portal. Di naman ako nalate ng dating ah"

"Kailangan bang lagi tayong nag-uusap?" Sagot niya saka muli akong tinalikuran at nagpatuloy sa paglalakad papasok sa kakahuyan.

Sa sobrang inis ko sa inaasta niya ay bumato ako ng isang bolang apoy sa direksyong tinatahak niya. Hindi ko siya inasinta kaya hindi naman siya tinamaan at wala akong balak na patamaan siya kahit pa nakakainis na siya.

Nahinto siya sa paglalakad.

"Warka!" Rinig kong sabi niya at biglang naglaho.

Inihanda ko na ang aking sarili pagkat alam ko na kung anong susunod na maaaring mangyari.

When she reappears again, she's right in front of me. I throw a punch more because of a reflex action than wanting to actually hit her.

She skillfully blocked my attack. She caught my arm, twist it up then, pin it behind my back.

It was a swift but gentle move. I didn't even get hurt in the process...but it does when I try to break free.

"Okay! Okay! You won! Pakawalan mo na ako!" I can't contain the bitterness of defeat.

Bakit ba palagi na lang siyang nananalo?

She finally let go but when I'm about to take a step away I was again stopped by a pair of arms.

A pair of arms snaked around my waist locking me on a tight embrace.

I was stunned and speechless for few moments till I heard...

*sob*

"Love?...Umiiyak ka?"

I badly want to turn around and face her but she wouldn't allow me.

Nararamdaman ko ang patak ng mga luha niya sa aking balikat.

Bakit siya bigla biglang umiiyak?

"H-huwag mo akong iiwan. Huwag kang umalis." Halos pabulong niyang nasambit kasabay ng kanyang paghikbi.

Ano raw?

"Love ano bang sinasabi mo? Bakit ako aalis? Bakit naman kita iiwan? I mean aalis pa rin ako but not permanently. I always comeback naman di ba?" Naguguluhang tanong ko at di ko na rin napigilan ang pagtulo ng luha ko.

I don't understand what's going on but I'm hurt by just listening to her cry.

Napabalikwas ako sa pagkagulat dahil sa tunog ng pesteng alarm clock sa table ko.

Ang bilis ng kabog ng dibdib ko. Parang tumakbo lang ako sa marathon.

Napahilamos ako sa aking mukha.

Wet

I-I'm c-crying?

Nagflashback sa utak ko ang panaginip ko kanina tungkol nanaman sa babaeng nagngangalang Pirena pero hindi ko matandaan ang kanyang mukha.

It's all so vivid. Parang totoong nangyari.

Ano bang ibig sabihin noon?

Sino ba kasi si Pirena?