Is everything I want

Rozdział 19

ROZDZIAŁ 19

LEA

Po tym, co wydarzyło się w Las Vegas nie potrafiłam myśleć o niczym innym, jak o dotyku Zandera i jego głosie, który otumaniał moje zmysły. Dotykałam się i pieściłam, myśląc o nim i choć nie było go obok, jęczałam jego imię, gdy dochodziłam. To nie było już tylko zauroczenie, a coś o wiele silniejszego i mroczniejszego.

Nie miłość, ale coś, czego jeszcze nigdy wcześniej nie czułam. I nie wiedziałam, czy to mi się podoba, czy może wręcz przeciwnie... Czy byłam tym przerażona.

– Dobra, dałam ci tydzień na udawanie, że wierzę w tę twoją bajeczkę, a teraz mów prawdę – wypaliła Harper, wchodząc do naszego pokoju.

Spojrzałam na nią znad książki, przez chwilę jedynie obserwując, jak w roztargnieniu zaczyna szperać na regale z podręcznikami, po czym westchnęłam i powróciłam wzrokiem na tekst lektury.

– Nic się nie wydarzyło.

Dlaczego okłamywałam Harper? Sama chciałabym to wiedzieć, ale tak było o wiele łatwiej. Ona albo by zaczęła wieszać na Zandera psy, a tego nie chciałam słuchać, albo zaczęłaby mnie nakłaniać, żebym go uwiodła, ale żadna była ze mnie fame fatale. A może zwyczajnie chciałam, żeby to co się stało było tylko moje i jego. Może wolałam, żeby zostało tajemnicą, bo gdy powiem o tym na głos, bańka pęknie a wszystko okaże się tylko pijackim wspomnieniem, które nie leżało nawet obok prawdy.

– I dlatego czytasz książkę... – Przychyliła głowę, mrużąc oczy. – Do góry nogami? – Spojrzała z politowaniem.

– To nie ma żadnego związku.

– Od kiedy wróciłaś, jesteś nieobecna więc myślę, że jednak to ma jakiś związek – prychnęła, pakując torbę, pewnie na zajęcia, o których rano zapomniała.

– Boże – jęknęłam, zamykając oczy. – Mówię ci Harper, że nic się nie wydarzyło. Sobotę spędziłam z Isą na zakupach, wieczorem była impreza, na której tańczyłam z jakimś gościem, nie pamiętam nawet jego imienia, a w niedzielę siedziałam z Isą, Carterem i Matteo w kasynie – powiedziałam na jednym wydechu historyjkę w okrojonej wersji, którą już przynajmniej trzy razy opowiadałam. – A no i wieczorem wróciliśmy samolotem.

– Zandera – zauważyła, sugestywnie na mnie spoglądając.

– Samolot należy do jego firmy tak w sumie.

– A firma należy do Zandera, czyli samolot również jest jego, tylko dziwne, że samego Kane'a nie było na pokładzie – wytknęła.

– Nie jestem jego matką, żeby musiał mi się tłumaczyć z tego co robi w czasie wolnym – zirytowałam się, bo nawet jeżeli Harper podejrzewała, że coś ukrywam, mogłaby odpuścić.

Skoro o czymś nie mówiłam, to najwidoczniej nie chciałam o tym mówić.

A pomijałam coś więcej niż naszą rozmowę na tarasie w sobotnią noc...

Tydzień wcześniej – niedziela w Las Vegas

Krupier zakręcił kołem ruletki, a kulka przeskakiwała po jego powierzchni. Zerknęłam na Cartera i Isę, oboje nie odrywali wzroku od coraz wolniej kręcącego się koła. Od tego, gdzie wyląduje kulka, zależało ich zwycięstwo lub przegrana. Spojrzałam przez ramię, rozglądając się po kasynie, w którym spędziliśmy już z trzy godziny. Próbowałam się rozerwać, ale nie mogłam pozbyć się uczucia zawodu i niepokoju. Kiedy rano wstałam, w penthousie nie było Zandera. Carter powiedział, że poszedł coś rano załatwić i spotkamy się w kasynie na dole, ale miały godziny, a jego nadal nie było.