Spaanse kikkers

Hoofdstuk 3

Hier is hoofdstuk 3! Vooraf wil ik graag even zeggen dat vanaf dit hoofdstuk er regelmatig Engels gesproken worden, want ja, ze gaan naar het buitenland en zo. Er zullen trouwens ook een paar woordjes Spaans tussen staan, maar niks waarvan de betekenis niet uit de rest van de zin afgeleid kan worden. Fouten onder voorbehoud, en als iemand toch een vertaling nodig heeft dan laat het maar weten.

-

De anderhalve week die na het scheidingsbericht volgen zitten voller met haat dan het hele jaar ervoor. De strategie van Nicole is om mam te negeren en over haar te praten alsof ze er niet bij is, wat mam uiteraard tot waanzin drijft. Ik beperk me tot boze blikken en op ongewenste tijden met Mara of mijn andere vriendinnen in contact treden, zoals bellen tijdens het eten. Pap doet alsof hij al gescheiden is en mam gewoon iemand is die toevallig op bezoek is of een kamer in zijn huis huurt.

Joeri is degene die er het minst last van lijkt te hebben, maar hij is nog zo klein dat hij het waarschijnlijk nog niet allemaal beseft. Hij houdt zich meer dan ooit bezig met de Champions League en probeert alle spelersnamen van FC Barcelona uit zijn hoofd te leren. Ach ja, hij komt er vanzelf nog wel achter dat zijn leven vergald wordt.

-

“Ik stel me er niet al te veel van voor, hoor.” Zodra ik een voet buiten het vliegtuig heb gezet, heb ik Mara gebeld. Beleefd doen tegen mijn moeder en een zekere Spanjaard is niet bepaald een levensdoel van me geworden de afgelopen weken. “Waarschijnlijk is hij gewoon trainer, niet eens voetballer. Dat kan toch nooit op die leeftijd?”

“Anouk, hang die telefoon op.” Het is al de derde keer dat ze het zegt en nu pas klinkt de irritatie door in haar stem. Dat heeft ze goed volgehouden, zeg.

Ik zucht. “Ik moet ophangen want de persoon die zich mijn moeder noemt wil me voorstellen aan haar nieuwe vriendje. Ik bel je snel weer. Doei.” Ik klap mijn telefoon dicht en stop het ding in mijn tas. Nu de lijn met mijn beste vriendin is verbroken, is er tijd te over om het vliegveld in me op te nemen. Het is er warm en het ruikt naar een combinatie van zweet, peper en fastfood. Ik heb geen zin om hier een minuut langer te blijven dan nodig is. In heel Barcelona trouwens niet.  “Dus, waar is hij?”

“Daar.”

Ik kijk in de richting waarheen mam wijst, maar ik zie geen veertiger die eruit ziet alsof hij een voetbalteam traint.

Rillingen kruipen over mijn rug als een man van hoogstens achtentwintig op ons af loopt en mijn moeder kust. Op haar mond. “Hola bebé.”

Nicole spreekt uit wat ik denk. “Is dát hem?”

Mam knikt. “Jongens, dit is Carlos. Carlos, estos son mis hijos, Anouk, Nicole y Joeri.”

Joeri staat de lange, atletisch gebouwde Spanjaard aan te staren. Hij heeft nog nooit een voetballer in het echt gezien. Van mijn ouders mocht hij altijd pas naar een wedstrijd als hij twaalf is. Dat wil niet zeggen dat hij niet staat te popelen om een keer een topscoorder in levenden lijve te aanschouwen. “Spreek jij geen Nederlands?”

“Mam, hoe oud is hij?,” sis ik in haar oor.

“Bijna negenentwintig.”

“Jij bent tweeënveertig. Dat scheelt dertien jaar,” reageer ik.

“Nou en?” Haar kan het blijkbaar niks schelen.

Mij wel. Ik haat die gast nu al. Dit gaat geen leuke meivakantie worden.

Mam lijkt daar heel anders over te denken. Ze loopt heel verliefd hand in hand met Carlos voorop naar de parkeerplaats. Om te kotsen gewoon. Achter hen huppelt Joeri en dan komen Nicole en ik aangesloft.