Spaanse kikkers

Hoofdstuk 5

De directeur van de school schuift ons formulieren toe waarop we onze gegevens moeten invullen. Het mag gelukkig in het Engels, maar dit is wel goed voor mijn Spaans. Onder het invullen vertel ik de directeur dat ik bij Aura in de klas wil. Hij vindt het wel een probleem dat ik niet goed Spaans spreek, maar ik beloof hem het snel te leren en dat overtuigt hem blijkbaar. Hij merkt wel op dat ik altijd nog een klas teruggeplaatst kan worden als het te moeilijk is.

Mij kan het vrij weinig schelen wat hij zegt. Ik kruis aan welke vakken ik wil volgen, wat ik uiteraard al uitgebreid met Aura heb besproken. Ik kies precies dezelfde vakken als zij zodat ik ook precies hetzelfde rooster krijg. Een puur strategische keuze, want zo hoef ik zelf geen vrienden te maken. Daar ben ik niet zo goed in. Behalve met Julian dan, maar dat ging gewoon vanzelf en dat was puur toeval.

De roostermaker zet meteen ons rooster in elkaar. Het eerste uur is inmiddels voorbij, dus ik begeef me naar het lokaal waar ik het tweede uur moet zijn en ga aan het lege tafeltje langs Aura zitten.

“Hola. Learned any Spanish yesterday?”

“Un poco,” antwoord ik trots. Ik heb de hele dag voor de televisie gezeten met een stapel Spaanse tijdschriften en wat dvd’s met Spaanse ondertiteling. Mam moest weer eens met Carlos naar een voetbalwedstrijd, dus daar had ik gelukkig geen last van. Joeri heeft ze mee gekregen, want die houdt zoveel van voetbal dat het hem niet eens iets kan schelen dat we daardoor nu hier wonen, maar Nicole bleef ook in de flat met de smoes dat ze Spaans wilde leren voor school. Het gevolg is wel dat we nu écht een beetje Spaans kunnen. Het zal nooit genoeg zijn om de lessen van vandaag te kunnen volgen, maar het begin is gemaakt.

-

In de pauze sleept Aura me mee naar een hoekje van de gigantische aula. Het is het vaste plekje van haar, Julian en hun gezamenlijke vriendengroep. Eén voor één wijst ze haar vrienden aan terwijl ze de namen erbij noemt. “Raquel, Joana, Matias.”

Ik mompel mijn eigen naam en laat mijn blik door de aula glijden. Een paar meter verderop zie ik tot mijn grote opluchting Nicole bij twee andere meisjes aan een tafel zitten. Over haar hoef ik me dus geen zorgen te maken.

Raquel en Joana vertellen me dat ze vorig jaar op uitwisseling zijn geweest naar Nederland. Ze hadden er een hele leuke week gehad. Ik vind het verschrikkelijk om aan te horen. Mijn leven was goed zoals het was, dat wordt door dit verhaal nog maar eens bevestigd. Ik ga dan ook snel over op een ander onderwerp door de vrienden te vragen of ze me Spaans willen leren, wat ze gelukkig maar al te graag willen doen. De rest van de pauze hebben we het dus niet over hoe geweldig Nederland is, maar over Spaanse grammaticaregels.

-

Als ik terug in de flat kom, is alleen Carlos er. Daarom ga ik meteen naar de ruimte die mijn kamer moet voorstellen. Ik ben nog niet binnen of de deur gaat alweer open. Het is Carlos, uiteraard.

Hij komt naast me op mijn bed zitten. “Can I talk to you for a second?”

“No.”

Zo makkelijk laat hij zich helaas niet wegjagen. “I understand this must be hard for you. And I never asked to have three kids either, but I love your mother. I don’t want to become your father, because you already have one. So what do you think about us being just friends?”

Ik kijk hem aan alsof hij gek is geworden. “Fuck off, Carlos. I don’t need you. I have enough friends, at home, in the Netherlands. You are the one who took me away from them. I hate you. Even if you were the last person on earth I wouldn’t want to be a friend of yours.”

“Anouk?” Er klinkt gestommel in het kleine flatje. Mijn moeders hoofd verschijnt in de deuropening. “Dat hoorde ik. Bied nu je excuses aan.”

“Echt niet,” reageer ik.

Carlos staat op en zegt iets in het Spaans tegen mijn moeder. Het kan me allemaal niks schelen. Ik ga languit op mijn bed liggen en ga via mijn telefoon naar Facebook. Dan kan ik eindelijk weer met Mara praten.

Anouk zegt: heey

Mara zegt: hey chickie, alles goed in spain?

Anouk zegt: nooit

Anouk zegt: ruzie met carlos. Ik haat hem

Mara zegt: klote voor je. Ik zag je vader gister nog. Hij was met je oma bij de bijenkorf

Anouk zegt: ja, jij ziet hem nu vaker dan ik, belachelijk

Mara zegt: je komt toch wel hierheen in de zomer, of niet?

Anouk zegt: natuurlijk, en hopelijk ga ik dan nooit meer weg

Mara zegt: is het zo erg daar? Heb je nog geen nieuwe vrienden gemaakt op je nieuwe school?

Anouk zegt: dat wel. Weet je nog julian, over wie ik je vertelde? Hij heeft een zusje, daarbij zit ik in de klas. Dat is zo ongeveer het enige dat goed loopt hier. Nicole en ik haten barcelona. Ze spreken geen nederlands, de kaas is vies en het is hier stikheet terwijl we maar twee vierkante meter balkon hebben. We verhuizen volgende week vrijdag, maar van dat nieuwe huis stel ik me ook niet al te veel van voor

Mara zegt: het komt allemaal goed, daar zorg ik wel voor. Ik ga je heel veel post sturen. Nederlandse tijdschriften en zo

Ik ken Mara veel te goed om te weten dat het waarschijnlijk niet alleen bij tijdschriften zal blijven. Ze heeft me een keer vanaf een vakantieadres in Italië een envelop gestuurd met daarin een foto van een lekkere jongen, een singletje van mijn lievelingsliedje van dat moment en het etiket van haar favoriete Italiaanse wijn, die ze stiekem dronk als haar ouders naar het zwembad waren. Binnenkort zal hier dus wel de eerste doos met stroopwafels en drop bezorgd worden.

Mara zegt: mijn moeder roept. Misschien dat ik na het eten nog even online kan komen

Anouk zegt: oké, ik heb toch niet veel beters te doen hier. Tot straks

-

Eigenlijk blijk ik wel wat te doen te hebben, want na het eten staan Aura en Julian voor de deur. Ze vragen of ik mee kom naar het strand, waar hun vrienden ook zijn. Ik vind alles goed om uit die stinkflat weg te komen, dus ga ik met ze mee.

“Vamos a la playa,” zing ik onderweg om te laten zien hoe goed ik inmiddels Spaans spreek. Aura en Julian kunnen er wel om lachen. Wat zijn ze toch ook lief. Aura heeft vandaag mijn hele wiskundehuiswerk in het Engels zitten vertalen zodat ik het kon maken. Ik zou het bijna leuk gaan vinden hier. Bijna. Maar hoeveel aardige mensen er hier nog mogen opduiken, Amsterdam blijft voor altijd mijn thuisbasis.