Spaanse kikkers

Hoofdstuk 8

Vlak nadat ik de mail aan mijn vader verstuurd heb, worden Nicole en ik geroepen voor het eten. Met tegenzin ga ik aan tafel zitten. Tot mijn grote blijdschap zie ik dat mam en Carlos niet klef doen en elkaar zelfs niet aankijken. “Ruzie gehad?”

“Dat is toch wat je wilt?,” reageert mam. “Maar misschien zou je je in het vervolg een beetje kunnen gedragen tegenover Carlos. Dit is niet hoe ik jou heb opgevoed.”

“Nee, dat klopt. Je hebt mij altijd geleerd om bij je man weg te gaan voor een Spanjaard die je zoon zou kunnen zijn en je kinderen daarvan de dupe te laten worden. Dat is wel blijven hangen, hoor.”

“Ik had je ook naar kostschool in Zwitserland kunnen sturen,” blaft mam. Het verbaast me dat er geen stoom uit haar oren komt.

“Doe maar. Daar spreken ze tenminste Frans, een taal die ik wél ken.” Ik krijg meteen flashbacks van de vorige vijf keer dat we precies hetzelfde tegen elkaar hebben gezegd. Ik heb niet eens zijn meer in die paella. Met tegenzin werk ik een paar happen naar binnen. Dan zet ik mijn bord in de afwasmachine, wat zo ongeveer het enige luxe apparaat is dat we hier hebben.

De bel gaat. Ik roep snel dat ik wel open doe en haast me naar de intercom om te ontdekken wie het is. “Hola?”

“It’s me, Aura.”

Ik druk op het knopje en maak de deur open. In de deuropening wacht ik tot Aura boven is.

Ze blaast roze kauwgumbellen terwijl ze met een tijdschrift zwaait. “You have to read this! You’re in it!”

Wat? Ik in een tijdschrift? In Spanje? Ik kijk naar de bladzijde waar ze het tijdschrift open heeft geslagen. O nee. O nee, dit is absoluut niet goed. De foto is sowieso verschrikkelijk. Hij is genomen toen we hier in de meivakantie waren en ik sta erop met mijn grijze trui waarvan ik de capuchon over mijn hoofd heb getrokken en mijn zonnebril op. Er staat ook een foto van mijn moeder bij. Ik kan goed genoeg Spaans om te begrijpen dat de schrijver van dit artikel zich afvraagt wie nou de vriendin van Carlos is: mijn moeder of ik. Wat denkt die gast wel niet? Dat ik zo stom ben om een kwijlende kikker aan te zien voor een prins op een wit paard?

Ik gris het tijdschrift uit Aura’s handen en ren de woonkamer in. “Kijk wat jullie doen!” Kwaad laat ik mam en Carlos het artikel zien. “Ze denken dat ik zijn vriendin ben. Hallo, echt niet! Ik wil niet dat ze dat denken.”

“Rustig,” sust mijn moeder terwijl ze het tijdschrift uit mijn handen trekt. Haar ogen glijden over het artikel heen.

Deze toestand is zo’n onzin. Het erge is dat mijn moeder nog knap is ook. Voor iemand van tweeënveertig tenminste. Ze heeft lang bruin haar en bijna geen rimpels. Eigenlijk is het niet eens zo raar dat die idiote Spaanse tijdschriften afvragen wie van ons de vriendin is. Alleen het feit dat ik er nooit om gevraagd heb om überhaupt met Carlos geassocieerd te worden, maakt me niet zo blij. Waarom moet mijn moeder nou ook nog uitgerekend op een wereldberoemde voetballer vallen? Waarom niet op een automonteur of een boekhouder of zo?

“Do you think we can go to parties without having to pay?,” vraagt Aura gretig. “Or getting free dresses by Chanel, because you’re the stepdaughter of Carlos Gomez?”

“Say the word stepdaughter once again and I’ll rip your head of,” sis ik. “This is not funny.” Dan realiseer ik me dat ze echt net zo gek is als Mara. Die had waarschijnlijk precies hetzelfde gereageerd. Maar daarna zou ze me onvoorwaardelijk hebben gesteund. Waarschijnlijk zou ze de paparazzo die dit geschreven heeft hoogstpersoonlijk ter verantwoording roepen en hem daarna een mep verkopen. Ik vraag me wel af wat dit voor de toekomst betekent. Angstig kijk ik naar mijn nieuwe vriendin. “Aura? Do you think this will happen again? Do you think I will appear in those magazines more often? I don’t know exactly how popular Carlos is, but...” Ik stop maar met praten, want het gezicht dat mijn vriendin trekt is geen goed teken. “O nee.” Ik kijk Carlos kwaad aan. “Jij gaat hier zo’n spijt van krijgen. Er komt een dag dat je niks liever wilt dan ons op het vliegtuig terug zetten, inclusief mijn moeder, reken daar maar op. Heeft iemand hier erom gevraagd naar Spanje te verhuizen en in de roddelbladen te komen? Nou?”