Spaanse kikkers

Hoofdstuk 20

Voor mijn gevoel is dit hoofdstuk niet zo spannend, maar het hoort wel bij het geheel. Hopelijk heb ik het nu trouwens niet verpest. Laat alsjeblieft horen wat jullie ervan vonden, dan kan ik in de toekomst daar rekening mee houden bij het schrijven.

-

Vijf minuten later parkeert Carlos de auto bij een tankstation. We stappen alle drie uit, want Carlos moet ook wel plassen. Nicole en ik verdwijnen in de dameswc’s en beginnen meteen te lachen.

“Dit plan is geniaal,” vindt Nicole.

Eerst gaan we echt plassen, anders valt het op dat we al zo snel klaar zijn. Zodra ik mijn handen heb gewassen, ga ik voor Nicoles hokje staan. “Ben je zover?”

“Ja.” Ze begint aan het slot te rammelen. “O shit, hij gaat niet meer open. Nee! Anouk, de deur gaat niet meer open!” Nou is mijn zusje niet de beste actrice, maar ze speelt prima dat ze vast zit op de wc.

Een paar mensen kijken om, maar niemand doet iets. Dat hoeft ook niet, want dat is geen onderdeel van ons plan. Nu moet alleen dat onderdeel nog komen waarin onze minst favoriete Spanjaard bewijst hoe graag hij een meisje in doodsangst wil redden.

“Ik ga Carlos halen,” zeg ik en loop naar buiten. Op de gang staat Carlos al te wachten. “Carlos, Nicole’s stuck. The door won’t open. You have to come with me.”

Hij trekt een wenkbrauw op, maar loopt toch met me mee terug naar de wc’s. Geslaagd voor het onderdeel ‘man op de vrouwenwc’s’. Shit. Eerst probeert hij aan de deur te rammelen, maar dat heeft natuurlijk geen zin. “Anouk, can you warn some employees?”

“No,” reageert Nicole vanuit haar hokje. “You go. She has to stay here. I will freak out if she goes away another time.”

“Okay, I’m back in a second.” Carlos loopt weg. Binnen een halve minuut komt hij terug met een werknemer. Ook geslaagd dus voor het onderdeel ‘snel hulp halen’.

De werknemer kijkt van ons naar Carlos en weer terug. “Jullie zijn de stiefdochters van Carlos Gomes?”

“Zolang je dat woord niet gebruikt wel, ja,” antwoord ik. “Maar misschien kun je even mijn zusje uit die wc halen. Ze heeft eerder op een openbare wc vast gezeten, op schoolreisje in groep zeven, en dat is nogal een traumatische ervaring geweest.”

“Ja,” bevestigt Nicole vanuit het hokje. Haar stem klinkt niet meer alsof ze doodsbang is, maar het is haar vergeven. Het belangrijkste is dat Carlos laat zien dat hij bereid is ons te helpen en helaas is hij voor die test geslaagd.

Nu wordt het improviseren.Dit deel van het plan hebben we niet vooraf uitgedacht.

“Misschien werkt het met wat zeep,” klinkt de stem van Nicole ineens. “Geef me eens wat zeep aan, dan kan ik het slot losmaken.”

Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden terwijl ik naar het zeeppompje loop en wat van het glibberige witte spul op mijn hand doe. Onder de deur van het hokje geef ik de zeep door aan mijn zusje.

Er klinken wat moeilijk te identificeren geluiden. Drie seconden later vliegt de deur open. “Gelukt.”

“Oké dan.” De medewerker van het tankstation kijkt nog even niet-begrijpend naar de deur die zogenaamd dankzij de zeep weer open is gesprongen en gaat dan terug aan het werk.

Nicole en ik wassen onze handen. Vervolgens lopen met Carlos mee naar de auto.

“Geslaagd voor test één,” merkt Nicole op als ze weer op de achterbank neerploft.

“Helaas wel. Al vond ik de uitvoering toch niet zo sterk als hoe het er in mijn gedachten uit zag. Maar hij is hulp gaan halen, dat is het belangrijkste. Hij had ook mij over kunnen halen om iemand te gaan zoeken en dat heeft hij niet gedaan, dus dat is goed.” Ik heb geen idee of dit ook maar een beetje klinkt als een samenhangend verhaal.

“Dus wat wordt de volgende stap in de test?”

Ik stap in de auto en kijk op de klok in het dashboard. Kwart over zes. Dit gaat zo nog een hele lange rit worden. We zijn nog niet eens bij Eindhoven en Carlos wil via de Route du Soleil rijden, zodat we niet door Parijs hoeven. Nou, volgens mij maakt dat qua tijd niet zoveel uit. “Ik weet het niet.Hoe kunnen we ervoor zorgen dat hij nog meer laat zien dat hij zijn best voor ons wil doen? We moeten echt met iets briljants komen nu. Alleen die actie van net is niet genoeg.”

Nicole gaat weer languit op de achterbank liggen terwijl de auto wordt gestart. “Carlos, do you love us?”

Daar lijkt hij even over te moeten nadenken voor hij uiteindelijk tot een conclusie komt. “You make it hard for me to love you, but I do care about you. And I still hope one day you will see your mother and I fit together perfectly.”

“Zie je,” zegt Nicole. “Volgens hem zijn wij het probleem.”

“Het kan me niet schelen wat zijn probleem is.” Geïrriteerd staar ik voor me uit. “Wij waren er al die tijd al en hij is degene die pas net ons leven binnen is gelopen om het te verpesten, dus het is zijn schuld.” Ik kan er niet tegen dat mijn zusje nu ook al zijn kant begint te kiezen. Waarom geeft iedereen altijd zo snel op? Ik niet, ik ben een vechter. Ik hou deze strijd vol tot ik weer in Amsterdam woon.

“Do you want to travel all night or do you want to sleep in a real bed?,” onderbreekt Carlos mijn gedachten.

“I don’t think we have time for hotels.” Die opmerking komt van Nicole. “See, we have to go to school tomorrow as soon as we reach Barcelona.”

“I’ll fix that,” belooft Carlos. “Sure we have time for hotels.”

“In that case, just drive on. There are way too much other fun things to do instead of sleeping.” Ik trek het handschoenenkastje open en haal er een paar landkaarten uit.Die heeft pap meegegeven om de route te bepalen. Nu kan ik ze mooi gebruiken om te kijken langs welke interessante plaatsen we allemaal komen.“Can we go shopping in Luxembourg?” Dat kan het volgende onderdeel in de test worden. Carlos heeft namelijk geld zat. Biedt hij aan om bergen nieuwe kleren voor ons te kopen of laat hij het ons allemaal zelf betalen?

Carlos lacht. “By the time we reach Luxembourg, it’s eleven o’clock. I guess there are no shops open at night.”

Daar vind ik wel wat op. Natuurlijk moeten we sowieso nog naar dat wegrestaurant in Luik waar we eerst altijd heen gingen als we erlangs kwamen op weg naar vakantie.Na een tijdje vroeg pap niet eens meer of we behoefte hadden aan een pauze, maar draaide gewoon de parkeerplaats op. Het voelt een beetje verraderlijk om de traditie met Carlos voort te zetten, maar we kunnen er ook niet zomaar voorbij rijden. 

Ik heb zin om het raampje open te draaien en mijn haren in de wind te laten wapperen, net als in films en videoclips. Helaas mogen de ramen niet open vanwege de airco. Daarom doe ik maar iets anders: ik pak mijn telefoon en stuur Julian een sms’je.

I miss you. What are you doing know? X me

“Wow, look what he’s doing,” merkt Carlos ineens op.

Ik kijk op en zie hoe een auto aan de verkeerde kant de snelweg op rijdt. “Een spookrijder! Nic, wat is spookrijder in het Engels?”

“Jij bent hier degene met een vriendje dat Engels bloed heeft,” reageert Nicole.

Gefascineerdkijk ik naar de man in de auto. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Carlos moet uitwijken om een ongeluk te voorkomen.Bijna knallen we tegen de vangrail aan.

Een opgeluchte zucht ontsnapt uit Carlos’ mond als hij de vangrail op een haar na mist. “What an idiot.”

“Maybe he’s drunk.” Maar dat komt op hetzelfde neer, want je bent een idioot als je dronken gaat rijden. En ons maar de stuipen op het lijf jagen.

“Heb ik iets gemist? Did I miss something?,” gaapt Nicole vanaf de achterbank. “Ik val echt de hele tijd in slaap. Was er iets met een spookrijder?”

“Ja.” En terwijl we Limburg in rijden, vertel ik haar wat we net hebben meegemaakt.