Spaanse kikkers

Hoofdstuk 23

Na het ontbijt duiken we weer de winkelstraten in, maar dit keer om te winkelen.Zo langzamerhand gaan de eerste winkels open en we leven ons uit met de creditcard van Carlos. Eerst slaan we een paar nieuwe spijkerbroeken in. Daarna kopen we bij een zeepjeswinkel een stuk lavendelzeep voor op de wc in ons huis in Barcelona. Dat hadden we in Amsterdam ook. Als we klaar zijn lopen we vast naar buiten om de volgende winkel uit te zoeken terwijl Carlos betaalt.

“Moet je kijken.” Nicole is voor de etalage van een juwelier gaan staan. “Die ring kost twintigduizend euro.”

“Geldverspilling.” vind ik. “Je ziet niet eens het verschil tussen die en een ring van twintig euro, dus waarom zou je dan die dure kopen?”

Carlos komt achter ons staan. “Looking for jewelry, girls?”

“No, not really.” Ongelovig kijk ik naar de prijskaartjes in de etalage. “Don’t you think it’s a waste of money to buy a ring for twenty thousand euro?”

“It can be a sign of love,” vindt Carlos. “Wait a minute girls, I have to do something.” Dan loopt hij de juwelierszaak in.

Ik kijk mijn zusje aan. “Wat gaat hij nou weer doen?”

Nicole haalt haar schouders op. “Geen idee.”

Als we weer naar de etalage kijken, zien we hoe de juwelier de dure ring eruit haalt.

“Gaat Carlos die kopen?,” vraag ik verbaasd. “Hij is gek.”

“Wel mooi. Denk je dat het hun verlovingsring is?”

“Hou je kop.” Daar wil ik niet aan denken. Mam is drieënveertig, dan hoort ze toch niet meer te trouwen?

Even later komt Carlos naar buiten met een tasje van de juwelier. Hij kijkt er behoorlijk geheimzinnig bij.

“So you’re going to do it?,” vraagt Nicole. “You’re going to ask her?”

“Not before I asked you.” Carlos haalt twee doosjes uit het tasje. “Anouk and Nicole, do you want to be part of my family and make me a part of yours? I’m not going to use the word stepfather, because all three of us don’t like that. So, what’s your answer?” Hij opent de doosjes en we zien twee van die dure ringen liggen.

“Yes.” Nicole geeft Carlos spontaan een knuffel. De verraadster.

Carlos kijkt mij aan, maar ik wend mijn blik af. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik probeer ze tegen te houden, maar het lukt niet. Daar gaat mijn mascara. Carlos laat Nicole los en drukt mijn gezicht in zijn shirt, waardoor er ongetwijfeld zwarte vlekken op komen te zitten.“Hey, what’s wrong? I thought the last two days changed us and that it was good to ask you first. What can I do to make it right?”

Dat is precies wat ik al de hele tijd aan pap vraag. Wat moet ik doen om het weer goed te maken? Maar het komt niet meer goed, dat is me inmiddels ook wel duidelijk. “I just want to go back to Barcelona. I need Aura and Julian now.” De ring laat ik in mijn broekzak glijden.

”Is that a yes?” De hoopvolle blik in zijn ogen is nog wel het ergste. “What if you organise the wedding? If your mother says yes, of course.”

“She won’t let me.” Ik ken mijn moeder goed genoeg. Die laat zoiets belangrijks als haar bruiloft niet aan mij over. Hoewel het me stiekem wel ontzettend leuk lijkt om te organiseren.

“But I will.” Carlos lacht naar me. “Come on. This is probably the only time you get the chance. Take it.”

“I’ll think about it.” Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn wangen. Dit gaat niet zoals gepland. Totaal niet. Mijn gedachten schieten steeds maar weer naar mijn vader. Het voelt alsof ik hem in de steek laat. Er zit maar één ding op. Hem bellen.