Spaanse kikkers

Hoofdstuk 14

Omdat er is afgesproken dat iedereen iets meeneemt naar de picknick, staan Mara en ik op zaterdagmorgen op tijd op om een cake te bakken. Tegen lunchtijd begeven we ons naar het park waar ik gisteravond nog met Julian was. Vlinders terroriseren mijn ingewanden weer zodra ik naast hem in het gras plof.

Aura kijkt lachend toe hoe Julian me een kus geeft. “I’m so happy to see you together.”

Julian slaat een arm om mijn middel. “Me too, Aura. So now Anouk and I are together, maybe you should search a dating project for yourself.”

“I don’t want a boyfriend,” reageert Aura. “I only want to party till I can no longer stand on my feet.” Als ik niet al had geconstateerd dat ze gek is dan was dat nu wel gebeurd.

“Anybody hungry?,” verandert Mara van onderwerp. Haar maag begint blijkbaar al aardig te rommelen, want meteen na haar opmerking neemt ze een grote hap uit een plak cake.

Ik inspecteer wat de rest allemaal heeft meegenomen. Joana heeft citroenyoghurt bij zich, maar dat schijnt haar lievelingseten te zijn, dus daar kijk ik niet van op. Keukenprinses Raquel heeft vers geperst sinaasappelsap en zelfgebakken croissantjes. Matias heeft van zijn moeder die gister jarig was een halve overgebleven abrikozenvlaai gekregen, en Julian en Aura hebben chocomel en koekjes meegenomen. Ik besluit mijn lunch te beginnen met een croissantje. Eigenlijk had ik verwacht dat ik dankzij Julian geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen, maar zodra het bladerdeeg mijn lippen raakt merk ik pas hoe hongerig ik eigenlijk ben.

Raquel aanschouwt ondertussen met een verbaasde blik hoe Mara een tweede plak cake wegwerkt. Dan draait ze haar hoofd mijn kant op. “Doesn’t she eat at your home?”

“Oh, she does, but she has a very big stomach,” antwoord ik. Met andere woorden: Mara kan vrachtwagens vol eten naar binnen stouwen zonder een gram aan te komen.

Ik kruip nog wat dichter tegen mijn vriendje aan. Niet te geloven dat ik hier in Spanje zit te picknicken met een stel mensen waarvan ik hou. Dat ik me gewoon een soort van gelukkig voel op een plek die zo ver van thuis af is. Het doet me denken aan wat Mara vannacht zei. Misschien kan ik hier echt wel gelukkig worden die twee jaar.

 -

Helaas duurt mijn geluk geen twee jaar, maar hoogstens twee uur, want als Mara en ik thuiskomen zitten mam en Carlos weer eens klef te doen in de tuin. “Kan dat niet ergens anders?”

“Dit is ons huis, hoor,” reageert mam. “Ik hou jou toch ook niet tegen om met Julian te doen wat je wilt?”

“Mám!” Geïrriteerd rol ik met mijn ogen. “Daar wil ik het met jou ook helemaal niet over hebben. Daarbij zit ik hem niet te zoenen waar iedereen bij is. Dat jij je stukje speelgoed meteen bespringt als je hem ziet wil niet zeggen dat ik ook zo ben.”

“Pardon? Beweer je nou dat ik een slet ben?”

“Ik zeg alleen de waarheid.” Na die woorden vlucht ik meteen naar mijn kamer, voordat ik weer een hele preek krijg. Of nog erger, een pak slaag. Niet dat mijn moeder me ooit heeft geslagen, maar ik zie haar momenteel tot alles in staat.

Mara komt achter me aan. “Gaat echt niet lekker tussen jou en je moeder, hè?”

“Nee,” antwoord ik terwijl ik mezelf op mijn bed laat vallen. Ik kan me niet herinneren dat mam en ik sinds de verhuizing een aardig woord tegen elkaar hebben gezegd. Niet dat ik van plan was daarmee te beginnen of zo. Laat haar eerst maar eens die stomme Carlos dumpen en terug naar Nederland verhuizen. “Net dacht ik nog dat ik best gelukkig kon zijn hier, zoals jij gezegd had, maar daar geloof ik nu meteen al niet meer in. Die fucking Carlos ook altijd.”