Spaanse kikkers

Hoofdstuk 18

Via deze weg wil ik graag iedereen bedanken voor de stemmen, de reacties en het lezen. De afgelopen dagen is dit verhaal ineens heel hard gegaan aan lezers en volgers en dat is natuurlijk superleuk. Bedankt allemaal!

-

Zin om te gaan winkelen? De Kalverstraat heeft je gemist. Xxx

Met een lach kijk ik op het schermpje. Heerlijk om weer terug te zijn. Ik ga rechtop op de bank zitten en tik een sms’je terug naar mijn beste vriendin.

Tuurlijk. Eerst ontbijten. Hoe laat spreken we af? X

Dan bel ik degene die daar het meeste recht op heeft, de eigenaar van vijf gemiste oproepen van gisteren.

“Hey.”

“Hey Jule.”

“Are you in Amsterdam?”

“Si, estoy en Amsterdam.” Mafkees die ik ben. Ga ik in Amsterdam een beetje Spaans zitten spreken.

“Por qué?” Het onbegrip klinkt door in zijn stem.

“Because I want to live with my father.”

“And what about me? And Aura, you said you would call her yesterday, but you didn’t.”

O ja, helemaal vergeten. “I know, I’m sorry for that. My mother wants me to come back to Barcelona, but I want to stay here so I don’t know how this will end. I will let you know as soon as I know more.” Het doet pijn in mijn hart om dit tegen Julian te zeggen, maar het is de waarheid. Ik wil hier blijven.

“Okay. I don’t want you to be unhappy, but I want to be with you. I miss you.”

“I miss you too. I’m thinking about you the whole time. I didn’t want to hurt you by going away.”

“I just hope you will come back very soon.”

“I don’t and that’s not because of you. You know that.” Het zou beter zijn als hij gewoon hier komt wonen, maar dat idee is natuurlijk te krankzinnig voor woorden.

“Yes, I know.”

Op dat moment komt oma binnen. Ze houdt een zak broodjes omhoog en kijkt me vragend aan. Tijd om te ontbijten dus. Jammer van mijn gesprek met Julian, maar het is misschien ook maar beter om op te hangen. Ik mis hem al genoeg als ik niet met hem praat.“My grandmother is asking me what I want for breakfast so I’ll hang up.”

“Call me.”

“I will. Bye.”

“Bye.”

Dan hang ik op en ga bij mijn oma aan de ontbijttafel zitten.

 -

“Anouk!” Chloé komt op haar hakken door de Kalverstraat op me af gerend en omhelst me. “Echt belachelijk dat je tegenwoordig in Barcelona woont.”

“Ja, hè,” lach ik. Ik ben blij om mijn vriendinnen weer te zien en dat ook nog op één van mijn favoriete plekken van Amsterdam. Het is fantastisch om deze straat weer in het echt te kunnen zien in plaats van alleen op Google Maps.

“Blijf je nu hier?,” vraagt Leslie hoopvol.

“Dat wil ik wel, maar mijn moeder niet. Ze wil dat ik weer terug kom naar Barcelona. Mijn vader hangt nu met haar aan de telefoon.”

“Moeders,” zucht Lauren. We weten allemaal dat haar ouders ook gescheiden zijn en hoe rot dat was toen het gebeurde. We waren pas vijf en zaten in groep twee, maar toch heeft het behoorlijk wat indruk gemaakt. “Als je met iemand wilt praten, moet je het zeggen. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Nou ja, behalve het Spaanse gedeelte dan.”