Spaanse kikkers

Hoofdstuk 11

Zoals ik al via een bericht heb laten weten, heb ik ernstige technische problemen had waardoor een aantal bestanden beschadigd zijn. Maar nu het goede nieuws: het bestand van dit verhaal is nog zodanig leesbaar dat ik met enige moeite het verhaal er nog uit kan halen. Veel leesplezier!

-

Zondagmorgen zit ik aan het ontbijt als mijn telefoon gaat. Het nummer van mijn goede oude beste vriendin uit Nederland verschijnt op het display. Dat is nog eens een welkome verrassing. Blij neem ik op. “Mara!”

“Hey! Zal ik jou eens iets leuks vertellen?”

“Doe eens. Dat kan ik wel gebruiken.” Ik neem nog een slok van mijn thee. Wat voor leuks zou ze te melden hebben?

“Nou, aankomende week is het Hemelvaart, zoals je waarschijnlijk wel weet, en mijn ouders vinden het goed als ik een paar dagen bij jou ga logeren. Denk je dat het kan?”

Uit puur enthousiasme verslik ik me. Al proestend voel ik hete druppels thee door mijn neusgaten weer naar buiten stromen. “Ja, ik denk het wel. Ik moet het natuurlijk even navragen, maar als het niet mag dan gaan we wel samen op straat slapen of zo.”

“Cool, dat heb ik altijd al een keer willen doen.” Het is nog waar ook. Mara heeft altijd wilde plannen. Ergens vorig jaar kwam de op het idee om de nacht na onze diploma-uitreiking op straat door te brengen.

Een spontaan idee komt bij me op. “Wil je nog iets voor me doen?” Dit is het uitgelezen moment om mijn moeder te laten zien dat ik niet net zo egoïstisch ben als zij. Bovendien heb ik altijd al eens de Robert ten Brink willen spelen. Ik mis alleen nog een koor dat ‘All you need is love’ zingt.

“Natuurlijk. Kom maar op.”

“Je kent Eline wel, toch?”

“Die vriendin van je zusje?”

“Ja, die. Kun je haar vragen of ze mee komt? Nicole mist haar bijna net zo erg als ik jou en ik vind het zielig voor haar als jij dan alleen hierheen komt.” Als dit echt een televisieprogramma was dan zou dit waarschijnlijk het moment zijn waarop we overschakelen naar de reclame.

“Is goed.”

“Neem je ook stroopwafels mee?” Het water loopt me al in de mond als ik eraan denk. Het moet al bijna vijf weken geleden zijn dat ik voor het laatst een stroopwafel heb gegeten.

“Denk je dat ik naar Spanje kom zonder stroopwafels mee te nemen? Let maar eens op, jij. Als ik klaar ben met wat ik met jouw nieuwe vrienden van plan ben dan verhuizen ze binnen een week allemaal naar Nederland. Zorg maar dat ze donderdagmiddag naar jou toe komen.”

“Oké, ik zal ze waarschuwen. Superleuk dat je langskomt.” Op dat moment komt mijn moeder de keuken binnen. Voor één keer komt me dat best goed uit. “Wacht even, ik vraag het meteen.” Ik hou de telefoon iets verder van me af. “Mam, is het goed als Mara hier volgende week een paar dagen komt logeren? En ze wil Eline meevragen voor Nicole.”

“Ja, hoor. In het weekend bedoel je?”

“Van donderdag tot en met zondag.” Maar goed dat Spanje een van oorsprong katholiek land is. Zo hebben we tenminste net als in Nederland een lang Hemelvaartweekend.

Mam denkt even na en knikt dan. “Ja, dat kan wel. Als het goed is komt vandaag de vrachtwagen met onze spullen, dus dan hebben we ook weer luchtbedden en alles.”

Alsof dat me wat kan schelen. Ik zou het hele weekend op de grond slapen om mijn beste vriendin weer te kunnen zien. “Mara? Je kunt komen. Ik heb je zo gemist sinds ik hier ben.”