Spaanse kikkers

Hoofdstuk 6

Dinsdag is mijn tweede schooldag, maar mijn Spaans is nog steeds te slecht om er serieus wat van te kunnen volgen. Gelukkig zijn Aura, Raquel en Joana er om me te helpen, al schiet dat nog niet heel veel op. Het hoogtepunt in mijn leerproces van vandaag is dat ik zonder dat iemand het voorgezegd heeft, begrijp dat we het bij kunstgeschiedenis over kerken hebben. In gedachten bedank ik Enrique Iglesias. Is het toch nog ergens goed voor dat ik al van kinds af aan altijd de radio aan heb staan. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat je sneller een taal kunt leren door muziek. Geef me het hele oeuvre van de familie Iglesias en ik speek binnen een maand vloeiend Spaans.

-

Na school heb ik geen zin om naar die stomme flat van Carlos terug te gaan, dus ga ik met Aura winkelen. Ze laat me zien waar de leuke winkels zitten en leert me tussendoor nog wat Spaans. Het is denk ik wel makkelijker voor me om te leren doordat ik best goed Frans kan en die talen op elkaar lijken.

“Do you already have plans for the weekend?,”vraagt Aura als we bij de H&M jurkjes staan te passen.

“No.” Ik denk aan Amsterdam. Wij woonden aan de rand van de stad, waardoor het centrum soms een beetje een ver van mijn bed show was. Daar kwam ik echt alleen om te winkelen met mijn vriendinnen. Aan feestjes deden we niet. We hielden thuis filmavonden en dat soort dingen. Ik heb geen idee hoe ik hier mijn weekends zou moeten invullen, maar ik gok dat mijn nieuwe vriendin met een oplossing gaat komen.

“Hay una fiësta,” zegt Aura inderdaad. “The neighbours of Matias are on a holiday and their son is home alone.”

Dat klinkt precies zoals je altijd in films en boeken ziet. “Cool. Can I go with you?”

Aura knikt en verdwijnt weer in het pashokje om de jurk uit te trekken. “I just want you to like it here, because Barcelona is a really cool place to live.”

“Amsterdam too,” mompel ik vanuit mijn pashokje. Misschien kan iedereen eens ophouden met te vertellen hoe leuk het hier is. Wat ze ook zeggen, dit kan nooit op tegen mijn oude leven. “Which dress do you think looks more sexy: the blue one or the green one?”

“Verde!,” roept Aura terug.

Dus het wordt de groene. Ik hang het blauwe jurkje terug aan de hanger en trek mijn eigen kleren weer aan. “Thank you for being so nice to me.”

“No problem,” klinkt het vanuit het aangrenzende pashokje. “I like you.”

“Gracias,” lach ik. “I think you would like my friend Mara too. She’s just like you, only a little crazier.”

“Más loco? Imposible,” grijnst Aura. “You’re ready? Let’s go.” En voor me uit loopt ze naar de kassa.

-

Als ik later die middag met een paar tassen in de overvolle flat aan kom, begint mijn moeder meteen tegen met te praten. “Ik heb je vader vandaag aan de telefoon gehad en we hebben een aantal afspraken gemaakt.”

Nu wordt het interessant, hoewel die afspraken van haar vast niet veel zullen voorstellen. Ik zeg dan ook niks, maar kijk haar alleen vragend aan.

“We hebben afgesproken dat jij en Nicole hem zelf via de mail op de hoogte houden van belangrijke zaken, maar je kunt natuurlijk ook bellen wanneer je wilt. Over Joeri hou ik contact met hem.” Ze werpt een blik in haar agenda als om te kijken of ze nog meer moet vertellen. “O ja, we hebben ook afgesproken dat jullie in de zomervakantie voor een nader te bepalen tijdsduur naar Nederland gaan. Over Kerstmis zijn we nog niet uit.”