Spaanse kikkers

Hoofdstuk 16

Twee dagen later is het zover. Met z’n drieën zitten we die woensdagavond op de bank aan de pizza. De televisie knalt één of ander dom MTV-programma de kamer in. Deze levensstijl maakt het leven hier tenminste nog enigszins draaglijk.

“Mag ik opblijven om de wedstrijd te zien?,” vraagt Joeri met zijn zielige kleinebroertjesgezicht.

Ik kijk Nicole aan en weet dat we allebei dezelfde overwegingen maken. Vroeger zouden we het hebben toegelaten omdat we hem dat wel gunden. Nu we toch het punt bereikt hebben dat we alles willen doen om onze moeder te pesten, is dat onze belangrijkste motivatie om ons broertje wel of geen toestemming ergens voor te geven. Maar van de andere kant zou Carlos het waarschijnlijk alleen maar geweldig vinden als hij zou horen dat Joeri had zitten kijken en we willen allebei niet Carlos gelukkig maken. Het is dus een behoorlijk lastige beslissing.

“Nee,” beslist Nicole. “We kunnen ‘m opnemen.”

“Alleen de eerste helft?,” smeekt Joeri.

Dat is een compromis waar ik nog niet aan gedacht heb. “Alleen de eerste helft, maar zodra Carlos scoort, ga je naar bed.” Ik sta op om de lege pizzadozen weg te gooien en vertrek naar de badkamer om het bad vol te laten lopen. Elke andere voetbalwedstrijd had ik willen zien, maar tegen die klojo van een Carlos moet ik al de hele dag aankijken. Daar ga ik mijn vrije tijd dus mooi niet aan verspillen.

-

Vanuit het bad kan ik de hele wedstrijd volgen. Mijn broertje juicht als er een Spanjaard heeft gescoord en drie keer zo hard als diegene Carlos Gomes heet. Mijn zusje daarentegen gaat helemaal uit haar dak bij de goal van Servië. Als ik tien minuten voor het eind van de wedstrijd weer in de woonkamer kom, staat het drie-één voor Spanje terwijl Nicole aanwijzingen naar de jongens van Servië schreeuwt alsof ze op het veld staat. Het wordt met de seconde spannender als een Serviër gevaarlijk dicht bij het Spaanse doel weet te komen. Hij schiet en… buitenspel. Ze krijgen een vrije trap en nu gaat de bal er rechtstreeks in. Nicole en ik juichen.

Omdat ik zo langzamerhand uit begin te drogen, ga ik naar de keuken om nog een glas cola te pakken. Als ik de koelkast dichtdoe, hoor ik weer gejuich.

“Pantellic!,” klinkt het uit de woonkamer. Dat is een goed teken, want voor zover ik weet is dat nog altijd een Serviër.

Ik ren terug en zie nog net de herhaling van de goal. “Yes! Drie-drie.” Van blijdschap maak ik een klein vreugdedansje door de kamer. Dit is mooi, dit is prachtig.

De scheidsrechter fluit af en Nicole zegt tegen Joeri dat hij naar bed moet. Ik ben al helemaal vergeten dat ik eigenlijk tegen hem heb gezegd dat hij alleen de eerste helft mocht zien. Nou ja, zo erg is het niet. Nu heeft hij live de afgang van Carlos meegemaakt.

Hij staat op en loopt weg, maar bij de deur blijft hij twijfelend staan. Met de meest serieuze blik die ik ooit in zijn ogen heb gezien, kijkt hij naar Nicole en mij. “Waarom vinden jullie Carlos stom?”

“Hallo,” reageert mijn zusje. “Dat snap je toch hopelijk zelf ook wel? Of mis jij papa niet?”

“Jawel, maar ik vind Carlos ook aardig,” antwoordt Joeri. Met die woorden verdwijnt hij naar boven.

Nicole kijkt me aan. Er komt zowat stoom uit haar oren. “Die idioot manipuleert onze hele familie. Eerst mama, nu Joeri. Wie van ons wordt de volgende?”

“Niemand,” zeg ik vastberaden. Dat laat ik niet gebeuren. “Echt hoor, ik breek allebei zijn poten.”

Nicole lacht kwaadaardig. “Van Joeri of van Carlos?”

“Carlos. Daar gaat zijn carrière. Kijken of mam ook nog zogenaamd zo verliefd op hem is als hij niet meer de topscoorder van Spanje is.”

“Ik hoop het niet. Dan kunnen we tenminste terug naar huis,” zucht Nicole. Ze rekt zich uit. “Ik ga naar bed, jij ook?”