Spaanse kikkers

Hoofdstuk 9

Het is leuk die avond met Julian. Even geen vervelende ouders, scheidingen en huwelijksaanzoeken, maar gewoon lekker rondhangen met een vriend en een paar uurtjes aan andere dingen denken. Julian bestelt een schaaltje tapas en vertelt me alles over Spaanse eetgewoonten, terwijl ik aandachtig luister en hem af en toe iets over Nederland vertel. Het is raar dat dingen die voor mij altijd zo vanzelfsprekend waren dat niet zijn voor iemand anders, alleen maar omdat hij in een andere stad is opgegroeid.

Om tien uur brengt hij me naar huis. Het is tenslotte zondag en we moeten morgen weer gewoon naar school. Een nachtelijk avontuur in de discotheken van Barcelona zit er dus niet in.

Voor de deur van het flatgebouw blijf ik staan. “Thank you for the nice evening.”.

“No problem,” reageert Julian. “That’s what friends are for, isn’t it?”

“And thank you for being such a good friend, Seriously, I don’t know how I would have gone through this without you and your sister. If I can ever help you, you just have to let me now.” Waarom is hij ook zo lief?

Hij geeft me een knuffel. “Everything will be allright.”

“Now you sound just like my father,” lach ik. Ik wil hem niet loslaten. Het voelt goed om vrienden te hebben op plekken waar je eigenlijk niet wilt zijn. Het is mijn laatste hoop om niet te sterven van ellende hier. Daarbij is het helemaal niet erg om in de armen van een knappe jongen te verblijven.

Julian beweegt zijn hoofd iets naar achter zodat hij me weer aankijkt. “See you tomorrow at school?”

Ik knik. “Sure.”

“Okay.” Nog één seconde kijkt hij me aan. Dan doet hij iets wat ik niet had verwacht. Hij buigt zich naar me toe en zoent me.

Ik heb het gevoel dat mijn buik ontploft. Tintelingen schieten door mijn lichaam. Zo voelt het dus om zo dicht bij een jongen te zijn. Nooit heb ik het toegelaten dat iemand me zoende, maar dit gaat als vanzelf. De leukste jongen uit Spanje en ik, zomaar midden op de stoep. Altijd was ik bang dat ik voor eeuwig alleen zou blijven of zou eindigen met één of andere loser, maar hier sta ik dan met Julian. Al heb ik nu absoluut geen zin, en eigenlijk ook geen tijd, om verliefd te worden.

Plotseling laat Julian me los. “Sorry. I have to go.” Voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen, draait hij zich om en haast zich de hoek om.

Verward loop ik naar binnen. Wat was dit nou ineens? Ik neem de trap naar boven om het idee te verwerken dat ik net met Julian heb staan zoenen. Dat had ik echt niet aan zien komen, zelfs niet met de koppelpogingen van Aura.

In de flat is het rustig. Degene die zich mijn moeder noemt heeft zich met haar menselijke speeltje op de bank genesteld. Daar ga ik mooi niet bij zitten, dus besluit ik maar meteen naar bed te gaan. Zonder de moeite te nemen het licht op mijn kamer aan te maken, kleed ik me om en duik dan in bed.

“Mama en Carlos hebben de hele avond ruzie gehad over jou,” klinkt de stem van Nicole in het donker.

“Echt?” Stiekem geniet ik van deze mededeling. Nog even en ik heb ze inderdaad uit elkaar gedreven.

“Ja. Ze weten niet hoe ze je aan moeten pakken.”

“Ehh… wat dacht je van niet? Dat klinkt pas goed.” Alsof ik iemand ben die aangepakt moet worden. Mijn moeder, die heeft een aanpak nodig. Van één of andere therapeut die gespecialiseerd is in mensen die ineens doordraaien, als het even kan.

“Was je met Aura?”

“Wat?” Wat heeft Aura hier nou weer mee te maken?

“Carlos zei dat je wegrende van het strand. Ben je naar Aura gegaan?”