Spaanse kikkers

Hoofdstuk 24

Julian staat tegen de muur van het gebouw waarin hij woont geleund als ik hun straat in kom.

“Hey,” begroet ik hem.

“Hey,” echoot hij en kust me. Dan neemt hij me mee naar binnen. Het is stil in het appartement van de familie Alvarez als we naar Julians kamer lopen. De rest van het gezin ligt al in bed.Julian zet zachtjes de radio aan en trekt me naast zich op zijn bed.“All of a sudden you were gone. You didn’t even say goodbye to me. Why?”

”I’m sorry for not telling you what I was planning to do, but I just had to go back.” Ik staar voor me uit door het raam. Er is zoveel gebeurd de laatste dagen dat het voelt alsof ik Julian een jaar niet gezien heb.  “My mother and Carlos are getting married.”

“Wow.” Hij slaat een arm om me heen. “You must be very mad at them.”

“No, actually I’m not.Yes, I think it’s irresponsible that my mother wants to marry again at this age, but besides that everything is pretty okay.”

Julians vingers pakken mijn hand vast. Zijn ogen zijn op de ring gericht. “What’s this? Some present your Dutch boyfriend gave you?”

“I don’t have a Dutch boyfriend, you idiot. You’re the only one.” Dan vertel ik het hele verhaal over Carlos en de juwelier. Het is fijn om weer bij Julian te zijn. Hij helpt me wel om het hier nog twee jaar uit te houden.

-

Als ik wakker word, zit er een arm van Julian om me heen geslagen. Dat is het eerste dat me opvalt. Dan merk ik pas dat we op zijn bed liggen. Ik draai me om zodat ik zijn gezicht kan zien. “What happened yesterday night?”

“Nothing. You fell asleep,” antwoordt Julian.

Opgelucht haal ik adem. Ik was al bang dat ik stomme fouten had gemaakt die ik met niet meer kon herinneren, maar ik ben dus gewoon op zijn bed in slaap gevallen. “I’m sorry.”

“It’s okay. Do you want breakfast?”

“If that’s possible. I’m very hungry.” Misschien een beetje onbeleefd om te zeggen, maar het is de waarheid. Daarom loop ik achter Julian aan naar de keuken.

De overige leden van de familie Alvarez kijken verbaasd op als ze me zien. Julian legt zijn ouders uit wat er is gebeurd en gaat dan aan tafel zitten.

Ik laat mezelf op de stoel naast Aura zakken. “Hey.”

“Hi. How are you?” Haar stem klinkt neutraal, niet alsof ze me haat omdat ik zomaar weggegaan ben.

“Fine. Are you mad at me because I said I would call you and I didn’t?”

Aura schudt haar hoofd. “Not really. I’m happy you are back. We missed you, right Jule?” Ze werpt haar broer een plagende blik toe.

“I missed you too. And I promise I’ll stay here now for at least two years.” Vanaf nu laat ik mijn vrienden nooit meer zomaar in de steek. Ik zal zelfs mijn best doen om het hier naar mijn zin te hebben. En als dat niet lukt, dan weet ik in ieder geval dat het maar tijdelijk is.  

-

Een half uur later kom ik de straat in waar we wonen. Ik heb gisteravond niet de moeite genomen om een sleutel mee te nemen, dus druk ik op de bel.

Mam maakt de deur open en laat me binnen. “Goedemorgen. Julian heeft me laten weten dat je bij hem in slaap was gevallen.”

“O ja?” Hoe komt hij dan aan haar nummer?

Mam knikt. “Ik wilde eigenlijk net naar mijn werk gaan, maar we kunnen ook een dagje vrij nemen als je dat wilt. Volgens mij kunnen wij wel wat quality time samen gebruiken.”

“Heel lief mam, maar ik wil naar school. Het is de bedoeling dat ik over ga dit jaar enik wil graag zo veel mogelijk in de buurt van mijn vriendje zijn. Maar het zou leuk zijn als je vanmiddag eerder thuis bent.”

“Oké.” Mam knikt begrijpend. “Dat ga ik proberen te regelen.” Ze geeft me een knuffel. “Ik heb trouwens ook niet veel geslapen vannacht. Carlos heeft me verteld wat jullie allemaal beleefd hebben. Het is fijn om te horen dat jullie elkaar in leven hebben gelaten.”

“Hij houdt heel erg veel van je, mam. Hij zou alles voor je over hebben. We zijn eruit gekomen. Hé, ik ga snel mijn boeken pakken. En ik blijf erbij dat ik in Amsterdam ga studeren.” Dan ren ik naar boven om mijn schoolspullen te halen. Ik ga naar school en nog vrijwillig ook. Wat Barcelona allemaal niet met me kan doen, zeg.

Boven blijf ik bij het dakraam staan, vanaf waar ik uitzicht heb op een druk kruispunt. Een lach verschijnt op mijn gezicht. Hallo nieuwe thuisstad. Je haalt het nooit bij Amsterdam, maar je bent een prima nummer twee.

-

Dit was het dan. Ik hoop dat jullie net zo hebben genoten van het lezen als dat ik heb genoten van het zien hoe vaak het gelezen werd en van alle leuke reacties die er kwamen. Bedankt allemaal! Komende zaterdag, de 26e, zal ik het eerste stuk van mijn volgende verhaal posten. Hopelijk bevalt dat jullie net zo goed als dit verhaal.