My Teacher is My Bodyguard

Prologue

Kate Pov

Kringggg... Kringggg... Kringggg

My phone rang, jolting me out of sleep. Without even looking at the caller ID, I answered the phone right away.

"Good Morning Kate! na istorbo ba kita sa pag tulog mo? I know it's too early but, we need to talk" bungad sa akin ni Tito pag kasagot ko ng tawag.

"Good morning Tito" I said na pupungas pungas pa at wala pa ako sa ulirat.

"It's okay Tito, about saan po ang pag uusapan natin?" I inquired in wonder.

"Come to my place at 11:00 a.m. sharp and have lunch with me while we discuss it. Is that okay iha?" He asked, Although I was perplexed by what Tito would say to me, I chose to disregard it because I would find out later.

"Okay Tito see you later. Bye!" At inend na ang call.

It was 7:30 in the morning when I glanced at the clock on my nightstand, so I still had plenty of time.

Before eventually getting out of bed, I stretched and smiled since the sunlight was beaming on my face.

Today appears to have lovely weather.

Pumunta nako ng banyo para makapag shower na bago tuluyang bumaba at mag breakfast.

Ilang minuto din ang tinagal ko sa paliligo at pagbibihis ay napag pasyahan ko ng bumaba.

"Good Morning po Ma'am" Tisay smiled as she greeted me; she's the youngest of all my maids.

I also smiled back at her: "Good morning, tisay, where is Manang Celia?" I pointed to her mother and looked around the living room to look for her.

"Nasa kusina po hinahanda napo yung breakfast nyo" she said.

"Okay, sunod kana din sa kusina para may kasabay akong kumain" She merely scratched the back of her neck because
she's bashful, napangiti nalang ako.

Parang tunay na pamilya nadin kasi ang turing ko kay Manang at Tisay.

Habang naglalakad ako papunta sa kusina ay na agaw ng atensyon ko ang isang picture frame dito sa sala na ang nakalarawan ay sina Mom and dad.

The memories of the fast rewind flooded my mind again when I saw a photo of them. I took the photo and looked at it.

Namatay si Mom and Dad sa isang car accident nung gabing papunta sila ng airport dahil kailangan nilang pumunta sa U.S para asikasuhin yung company namin doon at nagkaroon daw ng problema.

Pero hindi pa sila nakakaalis ng bansa ay may nangyari na sa kanila. Nakakalungkot lang dahil maaga silang nawala sa akin.

Si Manang at Tisay nalang ang kasama ko simula ng mawala sila, bata palang ako ay naninilbihan na si Manang sa amin kaya napa mahal nadin ako sakanila at sila nalang ang tinuturing kong pamilya.

"Namimiss mo na sila no?" Biglang sulpot ni manang sa likod ko.

"Alam mo iha paniguradong proud na proud sayo ngayon ang mga magulang mo" napangiti ako sa sinabi ni Manang.

"Dahil yung ka isa isang anak nila ay successful na ngayon, at pati nadin yung company na pinaghirapan ng Mommy at daddy mo ay hindi mo pinabayaan, kaya kung nasaan man sila ngayon alam kong masaya sila para sayo." Bigla nalang tumulo ang luha sa mga mata ko at sunod sunod na ito sa pagpatak.

Nag iwas si Manang ng tingin, "Ay nako iha muntik ko ng makalimutan pinag luto nga pala kita ng poborito mo, sige ka lalamig yun ayaw mo panaman ng malamig na ang kinakain" pag iiba ng usapan ni Manang dahil ayaw nito na makita akong umiiyak.

At sila ang nagpapasaya sa akin dahil ayaw na nilang maulit yung nangyari sa akin noon na halos hindi na ako makausap dahil nga sa nangyari sa mga magulang ko.

We headed to the kitchen, and I requested the other maid join me for breakfast.

After ng ilang minuto sa pagkain ay napag pasyahan ko munang manuod ng Tv since maaga panaman.

Hanggang sa hindi kona namalayan na nakaiglip na pala ako sa sofa, bigla akong napabalikwas sa kinahihigaan ko at tinignan ang wall clock sa sala.

"Shit! 10:30 napala" trapik panaman ngayon.

Pag ka akyat ko ng kwarto ay tiningnan ko muna kung may message sa phone ko, pero wala naman kaya nagpunta na ako sa closet ko at nag madali na sa pag bibihis.

"Oh iha aalis kaba?" Tanong ni manang ng makita ako.

"Opo manang pupunta po ako kila Tito Henry may pag uusapan daw po kami" napatango naman si Manang

"Ahh ganun ba, mag iingat ka sa pag mamaneho" paalala pa ni Manang

"Opo Manang salamat po" agad na akong sumakay sa sasakyan ko at pinasibat ito.