Meneviş

2| dağlı

Nefes nefese eve geldiğimde eşiğe oturuyorum. Su kovası biraz ağırdı, bileklerim acımıştı. Ayak parmaklarım da hafifçe sızlıyordu. Biraz dinlendikten sonra elime bir ip ve büyük bir iğne alıp sandaletimi diktim. Canım ninem almıştı.

Pis herif, o kadar çok kovalamıştı ki dayanamamıştı güzelim sandaletlerim.

Ağlaya ağlaya sandaletimi onarmaya çalıştım. Diktiğimde eskisinden de sağlam olduğunu düşündüm ve bir daha ninemin hatırasını bu kadar sık giymeyerek muhafaza etmeyi aklıma koydum.

Akşam ninemin ineğini emanet ettiğim çocuk geldi. Otlatması için ona güveniyordum, hayvanlarının arasına katıp gün boyu peşinde koşuyordu.

"Sağ ol Ali," dedim tebessüm edip. Yanıma geldiğinde saçlarını okşadım.

"Allah seni muhafaza etsin, peygamber mesleğini hakkıyla yerine getiriyorsun bu yaşında," dedim ekleyip.

"Sen sağ ol Menekşe abla," dedi utangaç bir gülümsemeyle.

"Benden başka bir isteğin var mı?" deyip büyük gözleriyle yüzüme baktı.

"Ali," dedim boyuna eğilip "Ayşin ablaya selam söyle. Hakkınızı ödeyemem," dedim.

Gözlerimden anladı ufacık çocuk.

"Ne hakkı be abla?" dedi elini koluma koyup. Daha kaç yaşındaydı sahi? Büyük adam gibi konuşmayı nereden öğrenmişti. Ayşin abla, Ali'nin annesi, daha yeni sekiz yaşına girdiğini söylemişti Bu ufaklığın.

Buraların çocukları erken yetişiyordu.

"Ninen herkesin ninesiydi. Çok iyiydi abla, başın sağ olsun."

Gülümsedim gözlerim dolarken.

"Sen sağ ol Ali. Dikkat et giderken," dedim yutkunup.

Arkasını döndü gülümsedikten sonra. Gidişini izliyordum ki birden durdu ve geri döndü, koşa koşa yanıma geldi.

"He abla bir de..." dedi nefes nefese.

"Çok güzelsin be abla!" dediğinde neşeyle, gülümsedim sıcak bir şekilde.

"Teşekkür ederim, Ali. Güzel bakıyorsun," dedim. Elini omzuma tutundurup yanağımı öptü. Göz kırpıp benden uzaklaştı. Hayretle kalakaldım.

Başımı gülerek iki yana salladım.

Emanet aldığım ineğimizi ipinden tutup ahıra soktum. Üzerimi değiştirdikten sonra sütünü sağdım. Önüne biraz da ot verdiğimde sırtını okşayıp ahırdan çıktım.