Meneviş

6| yirmisinde bahar

Üzerimde sade, zarif gelinliğimle kendi düğünümdeyim. Ellerim iki gün öncesinin hatırası olarak kınalı. Parmağımda Muaz'la birlikte aldığımız ince alyansım var. Muaz içine ismini ve tanışma tarihimizi attırdı. Onun yüzüğünde de benim ismim olduğunu biliyorum. Bazı detaylar konusunda fazla ince bir adam. Kızlar yüzüğümü gördüğünde Muaz'ı takdir etmekten geri durmadılar. Çoğu şeyin isteğim üzerine olması için ince ince düşünmüştü. Nikâhımız kıyıldıktan sonra hiç düğün telaşının ağırlığını üzerimde hissetmemiştim.

Muaz'a da bir sürü masraf olsun istememiştim. Kasabada boş bir ev vardı, yeni evli bir çift olduğumuzdan orada kalmayı uygun bulduk. Ben kendi evimde kalmayı teklif etsem de Muaz yakışık almayacağını, o evin ninemin hatırası olarak kalması gerektiğini söyledi.

Gerekli şeylerle taş evi de düzenlemiş olduk. Hem kendi evimden de getirmiştim bir sürü şey. Çiçek gibi olmuştu. Ayrıyeten bir masraf olmamıştı birkaç lazımlık şey dışında.

Düğün de köy meydanına masa ve sandalye atılmasıyla, ışıkların ağaçlar yardımıyla tepemizde salınmasıyla ve kasaba halkına verilecek düğün yemeği ile taçlandırıldı. Muaz'ın asker arkadaşları geldi. Kadınlar hemen meydanın biraz uzağında kapalı salondaydı. Ben buradaki salonun penceresinden düğün alanını görebiliyordum. Muaz'ı da öyle.

Çok güzel olmuştu. Ihhm. Şey. Evet çok güzel. Çünkü asker arkadaşları geldiğinde ve onlara sarıldığında içten gülümseyişini ta buradan görmüştüm. Sıcacıktı.

Akşam olduğundan meydanı aydınlatan ışıklar geceye de gökkuşağı izi bırakıyordu. Alan da çocuklar koşuşturuyor, Muaz arkadaşları ya da komutanları ile sohbet ediyordu.

Geceye kadar süren düğün muhabbeti bir süre sonra herkesi yorduğunda ve arkadaşlarımın beni sakinleştirmeye çalışan ama aslında daha çok korkutan telkinleriyle bu geceyi de bitirmeye başladık. Muaz'ın da salonunun önüne gelmesiyle ayağa kalktım. Hacer teyzenin elinden öptüm. Arkadaşlarıma sarıldım. Evliliğimin mübarek olması için dua ettiler.