Meneviş

16| bir deli yara

Beklemediğim, artık bıraktığım, bir zamanlar tüm umutlarımı bağladığım adam karşımda dururken dizlerim dayanamadı. Sarıldığında sarılamadım. Kaskatı kesilmiştim. Gözlerim aralıksız yaşlarını yüzüme bırakırken düştüğüm yerden kalkamadım. O da bırakmadı zaten. Benimle birlikte diz çöktüğü yerden sardı, sarıldı. Artık kalbim çatlayacak kadar ağrıdığında göğsüne ellerimi koyup ondan ayrıldım. Yerden güç alıp ayaklandım ve o da ayağa kalkarken ona sırtımı döndüm. Duvara tutunarak giderken birkaç defa seslendi ama anlayamadım.

Gerçek değildi hiçbir şey. O gelmiş olamazdı. Şimdi uyuyacaktım, uyandığımda gitmiş olacaktı. Odaya girdim, kilitledim kapımı. Başımdaki dayanılmaz ağrıyı kovamadım. Dizlerimdeki tüm derman çekilmiş gibiydi. Yatağa girip yorganı üzerime çektim ve ağlayarak derin bir uykuya daldım. Ayaklarım üşüdü, ellerim hiç ısınmadı ama en çok kalbim bir daha hissedemeyecekmiş gibi onun varlığını, atmayı bıraktı onun için.

İçimdeki bir parçayı beni bıraktığı yerde unutmuş olmalıyım. Tüm bunları yoksa nasıl açıklarım?

Uyandığımda belimi büken ağrılar da benimle birlikte sızladı. Ellerime baktım bir an. Kanatmışım yine. Ne ara oldu hatırlamıyorum. Yine gördüğüm kabuslarda kendime zarar vermiş olmalıyım.

Ayağa kalktım. Banyoya gidip işlerimi hallettim. Elimdeki kanları temizledim sızlasa da. Saçlarımı taradım yavaş yavaş. Dipleri sızlıyordu. Elimi yüzümü yıkadım ardından. Gözlerim ne ara kanlanmış. Dün gece de böyle miydi? Her günüm böyleydi belki de.

Canım hiçbir şey yemek istemiyordu. Giydiğim eteğin üzerindeki hırkaya ıslak ellerimi sildim. Sedire geçerken vaktin kaç olduğunu bile bilmiyordum. Kolumu ahşap pencerenin pervazına yasladım, başımı da koluma. Dışarıyı izledim süzen gözlerle. Soba yanıyordu, hayret. Ev sıcacıktı.

Sedirin üzerinde bir kamuflaj gördüm. Birkaç paket. İlgilenmedim. Gözlerimi kapatıp bütün dertlerimi de uykuya yatırmak istedim. Ne güzel olurdu. Zaten bir canım vardı, kimse de ona niyetlenmemiş olurdu. Bir sahil kasabasında her sabah güneşiyle denizi izlerdim belki. Kimse olmazdı. Kimse sana laf atmazdı belki, senin üzerinde hak iddia edemezdi, seni rahatsız etmezdi belki. Kimse kimsesizliğini görüp seni itip kalkmaya çalışmazdı. Kimse seni bırakmazdı. Sana umutlar verip seni yarı yolda koymazdı. Seni dünyaya inandırmaz, ardından hayal kırıklığına sebep olmazdı. Saf olurdu her şey. Yalansız, kargaşasız, dünyadan uzak. Çıkarlardan, kötülüklerden ve yaralardan uzak.