Meneviş

10| bir kalbi avuçlamak

Öfkeliyim ama yüreğimin içresinde bir yerlerde çok büyük bir sızı var ve gözlerimde hayal kırıklığına uğramış olmanın verdiği bir sancı.

Böyle olmamalıydı, diyorum kalbime. Ben onu görünce heyecanlandım, ben onunla evlenirken kalbim yuvasından çıkıp avuçlarına kondu. Şimdi ise karşımda ninemden bahsediyor bana. Seninle evlenmemi istedi, dedi az önce sanki lütuf gösterir gibi.

Daha öncesinden de sormuştum. Ömer Muaz yalnızca beni korumak için yapmadık değil mi bu evliliği, demiştim. Senin de kalbin çarptı benim için değil mi?

Gözleri beni inandırmak istercesine inançla doluydu ve parlıyordu. Ben gülümseyince de gülümsüyordu. Evlilik görüşmesinde de ne yaptığını bilen bir adam gibiydi.

Ah nine... zaten onun karşısında yeterince küçük düşmüştüm, bir de ona böyle bir şey teklif etmek zorunda mıydın? Karşısında çoğu kez savunmasız kalmıştım, gözyaşlarıma da epey şahit olmuştu. Kimsesizliğimi de göstermiştim ona. Ama işte Muaz'dı o, ben sandım ki o bir yandan benim arkadaşım. Her şeyi anlatabilirim.

Şimdi ise yardıma ihtiyacı olan biriymişim de ona el uzatmış gibi hissettirmişti. Aklıma başka biri için de aynı şeyleri yapacağını söylediği vakit geldi. Mantıklı ol, Menekşe. O bir asker, tabii ki görevi dahilinde insanlara yardım edecek. Fakat o an bunu düşünemedim. Öfkem, kırgınlığım ağır geldi.

Arkamı dönüp koşup gidecektim ki belimden yakaladı. Çırpındım. Koluna vurdum o an. "Bırak," dedim öfkeyle. "Verdiğin sözü, hissettiğin minneti unut. Git yeniden evlen."

Beni kendine döndürmeye çalıştı.

"Benim güzeller güzeli bir karım var, kâfi."

"Bu sözleri yemem bu saatten sonra," dedim kaşlarımı çatıp. Gözlerine sinirli harelerle baktım. "Bir de büyülemek ister gibi bakmıyor musun, sakın," dedim dişlerimi sıkarak. Gözlerini kapattım. Güldü. O anki kendini açıklama telaşı gitti ve bana güldü. Bu ise daha çok öfkelenmeme sebep oldu.