Une ne mes. ✔

❆6❆

Ka tre lloje dhimbjesh. Njera eshte braktisja: kur njeriu braktiset nga te gjithe dhe vetmia e rrethon ngrohte dhe njeheresh, ftohte. Tjetra eshte harresa: kur njeriu harrohet nga te gjithe dhe te qenit i vetem, i harruar e ben ta shohe boten nga nje tjeter kendveshtrim si te qenit i vdekur. Dhe e fundit eshte urrejtja. Te urresh veten, te ta urrejne dhe te urresh te tjeret. S'ka kure per asnje nga llojet e dhimbjes, mbase sepse gjithçka qe lindi me ty mund te vdese vetem me ty. Eshte ironike te jesh njeri, sepse nese kur ishe femije ishe ti qe shkele milingonat, tani jane ato qe te shkelin ty.

Degjoja zera. Ishin shume te shperqendruar, me hynin nga njeri vesh e me dilnin nga tjetri si tingulli i tambureve qe trokiste shkopinjte e pastaj, ndalonte. Hapa syte pergjysme, ne muret e bardha sorollateshin disa hije te erreta, nga dritarja me xham te kristalte shihja henen e dobet qe kishte nxjerre vetem gjysmen e kokes permes reve te erreta. I mbylla syte serish per te mposhtur dhimbjen e tmerrshme, qe e ndieja kudo ne koke. Kush ishte tamburi ku po perplaseshin shkopinjte? Isha une?

-Si ndihesh? -degjova nje pyetje dhe nje siluete e erret po me qendronte mbi koke. Refuzova edhe t'i hapja syte, edhe te pergjigjesha. Zeri foli serish, por kete here nuk u duk se mu drejtua mua. -Mendoj se ka nevoje te qetesohet. Mund te shtrihesh, vajze, eshte vone.

-Nuk do te shtrihem, -ishte zeri i Beas ai qe foli. -Por ti mund te largohesh. Faleminderit qe erdhe.

-Me telefono sa here te duash, -iu pergjigj zeri. Degjova hapa te terhiqeshin. -Si po ia del, Bea?

Ajo nuk u pergjigj. Lisa. Kushdo qofte te ishte zeri mashkullor, po fliste per Lisen. Nuk e kuptoja perse drejtonte nje pyetje te tille, nje pyetje aq idiote. Askush nuk ia dilte plotesisht me humbjen e dikujt qe doje. Asnjehere nuk do te zhdukej ajo dhimbja ne zemer, do te mbetej nje plage qe edhe nese do ia hiqje koren, serish do te kishte ngjyre mavi dhe do te dhimbte sa here te shtypej. Por fakti qe Bea nuk u pergjigj, me beri te besoja se mbase ajo po ia dilte me mire se mua.

Degjova deren e jashtme qe u mbyll dhe i hapa serish syte pergjysme. Syri i majte me dhimbte dhe kalova doren nen te per te ndjere fortesine e nje gunge poshte tij. Nuk duhej te isha grindur me Brunon, nuk duhej ta kisha bere ate budallallek. Kishte qene edhe Bea aty. Mbase e kishte pare edhe mami me Lisen ate budallallek timin. Nuk mund t'i zhgenjeja serish, edhe tani qe kishin vdekur. Degjova hapat e Beas tek vinin drejt meje dhe mbylla serish syte. 

E ndjeva pranine e saj prane vetes, erdhi dhe u ul prane meje sepse shtrati ku isha shtrire kerciti. Ndjeva doren e saj te rreshqiste lehte ne shtrat dhe me preku gungen nen sy. Nuk leviza vendit, edhe pse ndjeva te me dhimbte. Nuk doja te ngrihesha, nuk doja t'ia beja te qarte se isha zgjuar sepse e dija qe do te me pyeste se perse e bera dhe nuk kisha ende nje pergjigje. Njeriu, fatkeqesisht, nuk ka pergjigje per asgje, keshtu me pati thene nje prej psikologeve ku isha vizituar.

-Mami te donte ty, -foli. Ndjeva zemren qe me rrahu fort. Dora e saj, aq e ngrohte dhe e holle shtrengoi fort doren time. Edhe pse doja t'ia ktheja shtrengimin, nuk e bera. -Jam e sigurt se te ka falur. Vetem ta dije sa shume lumturohej ajo kur e takoje. Asaj i vjen keq qe vdiq, besoj se e di kete.

Nuk kishte qene faji i Lises. Nuk ishte asnjehere njeriu fajtor ne vdekje. Kur kisha qene me i vogel, besoja se ishte faji im qe babi vdiq. Pastaj, pas vdekjes se mamit, mendova se vertet une isha fajtori me i madh. Edhe tani qe Lisa kishte vdekur, une serish mendoja se ishte faji im. Por nuk ishte faji i askujt qe fati rrodhi ne te tille menyre. Ishte faji i Zotit? Kisha frike edhe ta mendoja kete gje.

-Naten e mire, -tha. Dora e saj u shkeput prej times dhe e ndjeva qe u ngrit me kembe. -Naten e mire, babi.

Diçka semboi ne zemren time. Semboi ajo forca e mrekullueshme kur njeriu kuptonte se kishte njerez qe e donin ende. Semboi vullneti i vetedijshem. Kenaqesia. Triumfi ndaj dhimbjes. S'e mbaja mend kur ishte hera e fundit qe Bea me kishte thirrur 'babi'. S'e mbaja mend kur me kishte folur ashtu, aq qete, aq ngrohte sikur po i fliste nje femije. Nuk doja te ikte. Doja ta merrja ne krahet e mi dhe ta shtrengoja fort, t'i thoja se me vinte keq qe isha budalla, qe nuk mund te beja asgje siç duhej. Por nuk e zgjata doren. Dhe ajo nuk u kthye me.