Kanlı Geçmiş

15. Hisler

Keyifli okumalarrrrr 🧡

Yazım yanlışı var mı diye kontrol ettim fakat gözden kaçırdığım olmuş olabilir varsa kusura bakmayın görürseniz paragrafa yorum bırakırsanız sevinirimm.

Küçük bir uyarı yapmak istiyorum okunma olmasına rağmen belli kişiler dışında kimse oy atmıyor. Sonuçta ücretli bir şey değil. Bir saniyenizi ayırıp oy verirseniz çok sevinirim. Oy sınırı koymakta istemiyorum lütfen dikkate alın.

Başlamadan oy vermeyi unutmayınn.
___________________________________________

Kalbimizden geçenler dilimize uğramadan geri döner bazen. Sonu olmayan bir şeyin başı da olmaz diye düşündüğümüz için böyle oluyordur belki de. Denemekten korkma, yapacak zamanım kalmaz diye ürper çünkü korku bizi çoğu şeye teşvik eder derler. Öyle mi? O zaman korkularınla yüzleş. Gülümse, kaderine yön ver. Yapamam dediğin ne varsa şimdi yap çünkü bir gün dönüp baktığında her şeye geç kaldığını fark edeceksin.

"İçinde her şeyin üstesinden gelebilecek bir çocuk var, yaşat onu."

Demir Karan

Kalbimde büyük bir sızlama çoktan yerini almıştı. Sanki biri kalbime bir hançer saplamışta sürekli daha derine itiyor gibiydi. Nefes alırken öldürdüler beni. Gözlerim hala kapalıydı, başımı kaldırıpta kardeşimin cesedine bakacak cesareti kendimde bulamadım. Belki de bulmak istemedim, yüzleşmekten kaçtım.

Annem geldi gözümün önüne, etraf karanlıktı ama onun ışığı yeterdi her yeri aydınlatmaya. Gülümseyen yüzü canlandı zihnimde ama tek bir silah sesi bu hayalden de yaka paça çıkardı beni.

Bu hayatta kendimden çok sevdiğim iki kişi olmuştu. Biri kardeşim diğeri de annem. Tarih kendini tekrarlar diye boşuna dememişler. Yıllar önce sevdiğim iki kişiden biri olan annem benim için kurşunun hedefi olmuştu şimdi de tek dayanağım olan kardeşim. İkiside benim yüzümden hayatına veda etmişken bu acıyla nasıl yaşardım ben?

İmkansızdı. Belki bedenim burada, ayakta olurdu ama ruhum çoktan sessizce vedalaşıp terk etmişti beni.

Eğer bir insanın içinde sevgi kalmadıysa başka duygular doldururdu o boşluğu. Ne hissediyorsun? diye sordum kendime. Kan diye fısıldadı iç sesim. Evet, bolca kan dökülecekti. Annemin intikamını belki alamamıştım ama kardeşime bunu yapanların damarlarında tek bir kan hücresi kalmayana dek durmayacaktım.

Yumruk yaptım ellerimi istemeden. Kalbim duramıyordu bir türlü. İntikam arzusu bedenimi ele geçirmeye başlamışken beynim çoktan komutunu vermişti.

"Abi eğer biraz daha yerde durmaya devam edersen her an bir tarafında yanma hissedebilirsin çünkü mermilerin hedefi olmana az kaldı."

Benim kalbim yanıyordu zaten bedenim yansa ne ol- bir dakika, ne?

Bu ses... Nasıl olur?

Arven

Geçen gece apar topar hastaneye gelmiş ve köşe bucak Barlas'ı aramıştım. Mesajı gördükten sonra kendimi birden bulmuştum hastanede nasıl geldiğim hakkında bir fikrim yoktu. Arabayla mı geldim onu bile bilmiyordum. Tek düşündüğüm Barlas'ın nerede olduğuydu. Herhangi bir ceza alır mıyım düşüncesi aklımın ucundan bile geçmemişti.

Çevremdeki hemşireler de dahil olmak üzere en imkansız yerlere bile bakmıştık fakat hiç bir iz yoktu. Odası olduğu gibi bırakılmıştı. Kaçtığına dair bir delil yoktu. Gün içindeki bütün kamera kayıtlarını tek tek en ince ayrıntısına kadar inceledim ama hiç bir sonuç yoktu. Beynimi kurcalayan, kalbimi acıtan başka bir düşünce ben daha hastaneye gelmeden zihnimde yer edindiği için üzerimde büyük bir telaş vardı. Kendine bir şey yapmış olabilir mi?