Kanlı Geçmiş

18. Gerçekler Ve Pişmanlık

Keyifli okumalarrrrr 🖤

Yazım yanlışı var mı diye kontrol ettim fakat gözden kaçırdığım olmuş olabilir varsa kusura bakmayın görürseniz paragrafa yorum bırakırsanız sevinirimm

Başlamadan oy vermeyi unutmayınn.
___________________________________________

İyinin kıymetini kötüyü tadınca anlarız. Elimizdekinin kıymetini bilmezsek hep daha kötüsüne maruz kalırız. Sahip olduğumuz şeyi koruyamayız çünkü. İnsan nankör bir varlıktır derler. Peki bu söz neden söylenmiş hiç düşündün mü? İnsan öyle bir noktaya gelirki gerçeklere kör olur. Merkeze kendini koyar ve gerisi umrunda olmaz. Kim ölmüş kim kalmış banane der yine döner dolaşır kendisiyle ilgilenir.

"Bencil bir insanın verebileceği tek şey egosudur."

Demir Karan

Bir insan kendini ne kadar boktan hissedebilirse şuan öyle hissediyordum. Arven dönüp gittiğinde bunu isteyen ben olmama rağmen içim acımıştı. Arven'in gözlerini benden kaçırarak arkasına dönmesi ve gitmesi aklımdan çıkacak gibi değildi. Dur diyememek ise benim ölüm fermanımı kendi elimle imzalamamla eşdeğerdi.

Hani olur ya bir an için herşeyin bittiğini düşünürsün ama hiç bir şey yapamazsın çünkü kaybolmuşsundur.

Ben karanlığımda parlayan ışığımı kendi ellerimle söndürdüm.

Arven belki de bu hayatta ki tek pişmanlığım olarak kalacaktı. Kendi isteğimle aramıza bir duvar örmüş olsam da o duvarı yıkabilmek için herşeyi yapabilecek olan da bendim. Belki bir şansımız vardı ama bu hikayenin sonunda birimiz zarar görecektik.

Benim yaşama garantim yoktu. Düşmanlarım gün geçtikçe artıyor ve güçleniyordu. Çok fazla kişiyi kaybetmiştim yine de yıkılmamıştım ama bu Arven'in başına gelirse işte o zaman ben de yaşayamazdım. Ayakta duracak bir dayanağım kalmazdı.

Eğer Arven'i hayatıma alırsam ona daha çok bağlanacaktım ve bu sefer gözüm ne Baran'ı ne Sude'yi görürdü. Arven'in zarar görmesi benim ölümüm olurdu.

İstiyordum, hemde her hücremle onu istiyordum. Ama siktiğim hayatım yüzünden onunla olamıyordum.

Belki ilerde herşeyi halledebilir ve onunla bir şans yakalayabilirdim. Ama bu belki de yıllar sürerdi.

İçimden bir ses Arven'e duygularımı açmamı ve gerçek kimliğimi açıklayarak eğer benimle olmak isterse onu bekleyen tehlikeleri söylememi fısıldıyordu.

Kapana kısılmış gibiydim. Kalbimin ortasında bir bomba vardı ve piminin çekilmesi an meselesiydi.

Arven odadan çıkarken kalbimin yarısınıda beraberinde götürmüştü ve birlikte olmadıkça bu yarım kalmışlık hissi de geçecek gibi durmuyordu.

Biz yarım kalmaya mâhkumduk.

Bu kasvetli havayı dağıtmak için telefonumu çıkararak Baran'ı aradım. O olaydan sonra onu geri arayamamıştım. Umarım sormaz diye umut ederek aramayı başlattım.

"Efendim abi?"

Derin bir nefes eşliğinde konuşmaya başladım.