Bir Teravih Meselesi |Texting

1.4

Selam! Ben geldim!

İki gündür bölüm yok, evet ve muhtemelen bu hafta da gelmeyecek. Bu bölüm, önümüzdeki beş gün için sok bölüm. Maalesef.
Sınav haftası biliyorsunuz ve sınavlara çalışmam gerekiyor. Ama sonra yine aynı aktiflik ile devam edeceğiz, merak etmeyin 💛

Uzatmadan bölüme geçelim efenim, iyi okumalar dilerim ✨

__________________________

"Feza Gök ben, Kalp ve Damar Cerrahı adayı olup, kalbinizinde aday adayı olmak isterim."

Bu kadar hızlı bir giriş beklemediğimden kaşlarım havalandı, gözlerim şaşkınlıkla büyüdü ve ben her saçmalıkta verdiğim saçma tepkimi verdim: "Ha?"

Feza sessizce güldü. "O gün formaliteden de olsa konuşmuştuk ve ben sizi, siz de beni az çok tanıdınız. Eğer sizin için de sorun olmayacaksa ben en azından ciddi bir şekilde konuşmayı ve düşünmeyi isterim." Havalanan kaşlarım çatıldı. Daha bir haftadır tanıdığı bir insanla neden ciddi düşünmek istiyordu ki?

"Anladım Feza Bey ama henüz bir haftadır tanışıyoruz. Bir hafta, bir insanı yeterince tanımak için yeterli mi sizce?" Yüz ifadesi değişti, gözlerinde tuhaf bir duygu belirdi. Çok kısa bir an.

Boğazını temizledi. "Haklısınız, tanımak için yeterli değil ama o kişi hakkında fikir sahibi olmak için yeterli bence. Üstelik kabul ederseniz yavaş yavaş birbirimizi tanıyacağız." Başımı salladım dudaklarımı birbirine bastırarak.

"Açık konuşmak gerekirse," dedim başımı kaldırarak. "Ben buraya annemin zoru ile geldim. Telrar görüşme gibi bir niyetim yoktu benim." Yüzü asıldı, başını eğdi. "Böyle şeylerin de anne zoruyla olacağını sanmıyorum. Evlilik sonuçta bir ömür beraber olacağın kişiyi seçiyorsun. Yanlış anlamayın, siz gerçekten çok iyi birisiniz, belki de çoğu genç kızın isteyeceği türden bir eş adayısınız." Başını kaldırıp sanki bir umut gözlerime baktı. "Ama o kişinin ben olduğumu düşünmüyorum. Kusura bakmayın."

"Yok estağfurullah," dedi elini ensesine atarak. Yüzündeki ifade, hareketleri, ses tonu nedense içimi sıkmıştı. "Sonuçta iki taraflı alınması gereken bir karar. Ben sadece niyetimi belirttim." Başımı salladım. "Nasip değilmiş diyelim."

"Öyle. Ben müsaade isteyeyim o zaman," dedim çantamı alırken. O da ayaklandı. "İyi akşamlar, hoşçakalın."

"Siz de." Son kez bakıp masadan uzaklaşırken Zehra da çatılmış kaşları ile önce Feza'ya baktı bir süre. Neden ona baktığını anlamasam da sorgulayamayacak kadar kafam doluydu şu an. Kapıdan çıkarken Zehra da koşar adımlarla arkamdan geldi.

"Mahi! Beklesene!" Bana yetişip koluma girdi. "N'oldu ya? Beş dakika sürdü konuşmanız."

"Annelerin ısrarıyla olacak iş değildi, olmadı. Bu kadar." Üzerime gelirse kötü olacağını bildiğinden sustu. Sessiz kalarak eve geldik. Ayrılıp eve anahatarımla girdim, kimseyle konuşacak durumda değildim. Moralim bozulmuştu. Nedenini bilmiyordum ama yanlış yaptığımı düşünüyordum ve bu düşünce çok canımı sıkıyordu. Üstelik bana en doğru gelen şeyi yapmama rağmen.

Annen salondan çıkıp yanıma geldi ama yüzümü görünce onun da yüzü düştü. Kaşlarını kaldırdı. "Olmadı mı?"

Cıkladım. "Olmadı." Odama girip kapıyı kapatırken hâlâ tuhaf hissediyordum. Umursamamaya çalışarak üzerimi değiştirip direkt yatağıma girdim ve ışığı kapattım. Başım ağrıyordu, erken uyursam iyi olurdu.

Uyumadan önce Feza'nın kalbini kırmamış olmayı ve annemin bu konuda daha fazla ısrar etmemesini diledim.

Aslında onun doğru olanı yaptığını ve Feza'yı yıllardır zaten kırdığımı bilmeden.

________________________________________________________

Bitti! Haftanın son bölümü...

Dediğim gibi daha bilinmeyen şeyler var. Çok sürmeden öğreniriz zaten.

Feza'ya üzüldüm, bildiklerim yüzünden daha çok üzüldüm... Havuçlu kekim, doktor civanım, Feza'm djkdwşkswşkd bu hikayede çeken taraf Feza olacak

Normalde hiç bu tarz kurgularda yazmam ama aniden esti. Bunu tatlış bir ramazan kurgusuna yapmam da yani, olacak iş değil aşiqöqşsşqldkkdwş

Neyse, ben gideyim de ders çalışayım.

Hayırlı iftarlar, Allah'a emanet olun ✨🌙💛