Bir Teravih Meselesi |Texting

2.4

Selaam! Hayırlı bayramlaar! 🍬💗

Bu bölüm eğer erken gelirse bayram öncesi, bayram günü gelirse de bayram bölümü olarak kabul edin lütfen. Ne zaman atarım bilmiyorum.

Bizim bayramlar biraz yoğun geçiyor ama her an bölüm yazmaya çalışacağım. Bayram bitene kadar otuza tamamlamak temennim. Biraz zor ama...

Neysee uzatmadan bölüme geçelim efenim, iyi okumalar dilerim ✨

_______________________________________________________

Gün içinde bavulumu yerleştirip mutfağa inmiştim. O kadar gelmiştim eve erkenden, yemek yapabilirdim. Kendimi övmek gibi olmasın ama güzel yemek yapardım, belki özlemişti onu da. Gelirken hazır yufkada almıştım, soğuk baklava yapacaktım. Geçen ki toplu iftarda sevdiğini anlamıştım, abim de gelmeden benim onun için yapmayı öğrendiğimi söylemişti.

Belki buraya gelmeyebilirdi, sonuçta ona bugün geleceğimi söylememiştim. Bildiğim kadarıyla karargahtaydı ve işi iftardan önce bitecekti. Müberra teyzeyle konuşarak Feza'yı buraya göndermesini söylemiştim eğer oraya giderse diye.

Evde başım örtülü gezemezdim, şal başımı ağrıtırdı bir süre sonra. Feza zaten saçlarımı görmüştü doğal olarak, bir sorun olmayacağını düşünerek rahat bir şeyler giyip siyah saçlarımı da gevşek bir at kuyruğu yapmıştım. Biraz gerilsem de çok takmamaya çalışıyordum.

Akşama kadar evi biraz toparlayıp yemekleri ve tatlıyı hazırlamıştım. İşim bitince mutfağı da toparlayıp yatak odasına geçerek yemek kokusu sinen üzerimi değiştirmiştim. Kendi evimin olması güzeldi. Mutfağın sadece bana ait olması da öyle.

Kütüphaneden İngilizce bir kitap alarak oradaki koltuğuma oturmuştum. Zaten Feza da birazdan gelirdi. Ben kitabımı okurken tahmin ettiğim gibi çok geçmeden anahtar sesi geldi. Evde olduğumu bilmiyordu muhtemelen. Koridordaki aynadan tipime bakarak sakinkeşip aşağı indim. Feza da tam o sırada eve girdi elindeki poşetlerle. Adım seslerini duyunca başını kaldırdı. Tabii ben merdivenleri seke seke indiğim için duymamasına imkan yoktu.

Kaşları havalandı, şaşırdı. Saçlarımda takılı kaldı gözleri uzun bir süre. Sonra üzerimdeki bol tişörtte ve rahat eşofmanda oyalandı. Heyecanla tepkisini bekliyordum.

"Mahinev," dedi fısıltıyla. "Gerçek misin?"

Beklemiyordu adam Mahi, hayal sanıyor bizi!

Başımı salladım. "Gerçeğim tabii. Dürtmemi ister misin?" Saçmalama Mahi!

Feza kapıyı kapatıp bir süre daha orada bekledi. "Ben beklemiyordum seni. Yani öyle değil, iyi ki geldin, çok sevindim ama şaşırdım anlamında beklemiyordum," Elini ensesine attı başını eğerek. "Saçmaladım yine Feza." Kendine kızması güldürdü beni.

"Anladım ben seni. Sürpriz yapmak istedim."

"Hayatımdaki en iyi sürpriz olabilir." Gülümsedim.

"Yemek yaptım ben, ellerini yıka da mutfağa gel." Evde gezindi gözleri.

"En son 398 gün önce böyleydi bu ev Mahinev," dedi gözlerini gözlerime sabitleyerek. "Bana tekrar döndüğün için teşekkür ederim."

Günleri saymış Mahi

Gülümsemem büyüdü. "Bundan sonra hep böyle olacak inşallah diyelim." Poşetlere kaydı gözüm. Anlayarak konuştu hemen.