Më e çmuar se vetë jeta

/̵͇̿̿/'̿̿¯̿̿¯̿̿1

Ato korridore ishin vërtet të mërzitshme. Kishte miliona njerëz dhe suvenire të shëmtuar, që edhe pse në masë të madhe, i kishin rënë në dorë disa herë. Nuk i pëlqente. Ishin më modernë seç duhej. Ai shkonte për antiken.

Pa u vënë re, kaloi me qetësi në mes njerëzve të zakonshëm, të pafajshëm, të cilët kishin ardhur vetëm të admironin ato sende pa vlerë me vlerë të madhe. Epo, të paktën kështu i dukeshin atij, përveç njërit prej tyre, të cilit ia kishte vënë syrin prej kohësh.

Rregulloi mikrofonin e vogël mbi tavolinë, mbërtheu më fort kollaren, vendosi dorën para duke bërë një kollitje false, dhe mori një qëndrim drejt për të nisur fjalimin e tij hapës.

-Ashtu si çdo herë që ky muze hapet që njerëzit e thjeshtë të admirojnë këto thesare madhështore, - hapi krahët si të donte të tregonte vendndodhjen e tyre, -unë, Lonnie Bunch, drejtori i Muzeut Kombëtar Smithsonian i Historisë Natyrore, dëshiroj t'ju dëshmoj një lajm po aq ngazëllyes, edhe mahnitës. Të gjithë e njohim diamantin e famshëm me ndriçim të thellë bluje, në një varëse që qëndron në zemër të koleksionit të bizhuterive të këtij vendi. Ah, sa i kërkuar është ai nga të gjithë ju! Por fatmirësisht për mua dhe fatkeqësisht për ju, ai diamant i mahnitshëm, misterioz, i fuqishëm, i hatashëm, do të kalojë në duart e mikut tim të shtrenjtë Luvern Uarden, njeriut më engjëllor që kjo botë ka parë ndonjëherë. Ai... Ai është i pakapshëm, ka një strategji që askush prej jush nuk do ta ketë kurrë, dhe mendoj se ai është pikërisht si ky diamant, - futi dorën në xhepin e pantallonave dhe nxorri prej atysh varësen me diamantin blu në mes, - ndaj mendoj se ai e meriton plotësisht atë, apo jo?

Turma që kishte hedhur vështrimin mbi diamantin, heshti. Nuk po dëgjohej asnjë zë i vetëm, derisa ai foli prapë.

-Nëse keni ndonjë kundështim ju apo jo, ai diamant është pikërisht në vendin e tij tashmë! Bukur, mendoj.

Të gjithë kthyen kokën nga dera e madhe e sallës, që u hap me të shpejtë, nga e cila dolën me dhjetëra policë dhe forca ushtarake, dhe mes tyre edhe drejtori i muzeut.

-Lonnie Bunch! Çfarë kënaqësie që po ju shoh! - foli sërish, këtë herë duke u larguar nga mikrofoni, -Çuditem se si erdhe kaq vonë. Humbe fjalimin tënd! - bëri një fytyrë të mërzitur, -Por mos u shqetëso! Mbarova punë para se të vije. Të gjithë e dinë lajmin që do të jepje ti tashmë. Luvern Uarden, shoku yt më i mirë, i cili do të marrë diamantin... E ka marrë diamantin, më fal!

-E dija që pas kësaj fshiheshe ti sërish! - thirri Bunch i nevrikosur.

-Ah, po më vjen shumë keq tani. E di? Nuk po më pritej që të vije dhe të ma sillje me duart e tua diamantin blu, kështu që e mora vetë, për t'ia dhënë shokut tënd të mirë, mua!

-Uarden! Arrestojeni atë! - thirri drejt turmës ushtarake, të cilët vrapuan drejt vendit ku qëndronte Uarden, e bashkë me të, edhe diamanti.

-Sa bujar po më dukeni, i nderuar Bunch! Por ta dini se pa këtë, - tregoi drejt tij varësen, - ti dhe muzeu yt, nuk keni kurrëfarë vlere. Ti ke qenë edhe më parë i pavlerë, por po më vjen keq për muzeun, shumë keq. Edhe për këta që po shohin gjithçka dhe nuk mund të bëjnë asgjë. Janë të konfuzuar se cili është Bunchi i vërtetë. Të them të drejtën Bunch, modeli yt i flokëve nuk të shkon fare me kollaren. Ndihesha i mërzitshëm, kështu, i veshur si ti. Dhe këto, - hoqi ngjitësen që kishte vënë mbi buzë, - janë vërtet të shëmtuara! Nëse do të reduktoje mustaqet dhe të shtoje rrënjët e flokut në kokën tënde, do të ishe më i pashëm dhe më tërheqës. Ta them këtë si mik. - kërceu nga karrigia ku ndodhej dhe kaloi në pjesën tjetër të muzeut.

-Ai gur përmban energji negative! Do të të vijë fundi së shpejti!

-Gjëja më negative në këto momente Bunch, po më duket ambicja jote për të më ndaluar. E kam menduar gjithmonë se do ta merrja këtë gur, siç kam marrë gjithë të tjerët, por nuk e dija që do të ma sillje në tabaka të argjendtë.